سفینه فضایی: بر جاذبه غلبه کنید

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

سفینه فضایی شاید مهم ترین اختراع در تاریخ بشریت باشد. این یک پیشرفت علمی و فناوری واقعی است که به ما امکان می دهد اسرار جهان را لمس کنیم و جهان فراتر از سیاره بومی خود را بشناسیم. تمدن بشری در طول تاریخ خود مجبور بوده است مسیری طولانی و پر از اشتباهات و ناکامی ها را طی کند که تاج موفقیت آن غلبه بر جاذبه زمین و ورود به فضای نزدیک به زمین بود. سفینه فضایی به نماد و اوج نبوغ تکنولوژیکی زمینیان تبدیل شده است.

علاوه بر این، این هواپیماها نوعی «نمایش غرور» از پیشرفته ترین و پیشرفته ترین قدرت های جهان هستند. هنگام ایجاد هر فضاپیما، از بهترین دستاوردهای بشر استفاده می شود - پیشرفته ترین پیشرفت ها، فناوری ها و مواد. تجهیزات داخلی چنین دستگاه هایی همیشه مدرن ترین هستند. اغلب فضاپیما محل آزمایش استآزمایش آخرین اکتشافات و اختراعات.

نه چندان دور، در طول جنگ سرد، تحقیقات فضایی صحنه رقابت شدید، رقابت شدید و حتی رویارویی نظامی-سیاسی بین دو ابرقدرت جهانی - ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی - بود. و بسیار نمادین است که این مرد روسی بود که اولین فاتح فضای خارج از کشور شد که دشمن انسان بود. اهمیت این رویداد برای تاریخ عمومی بشر قابل دست‌کم نیست.

ما خیلی زود از تاریخ طلایی که آغاز دوره جدیدی در توسعه بشریت بود جدا شدیم - 12 آوریل 1961، زمانی که فضاپیمای افسانه ای وستوک، به خلبانی یوری گاگارین، به فضای نزدیک به زمین حمله کرد. و اگرچه از آن زمان ده ها وسیله نقلیه سرنشین دار در فضا بوده اند، این اولین پروازی بود که منادی عصر جدیدی از نوع بشر شد.

فضاپیما در تعبیر مدرن دستگاهی است که برای رساندن فضانوردان به فضای بیرونی و سپس بازگرداندن آنها به زمین طراحی شده است. بنابراین، الزامات فنی برای فضاپیماها بسیار دقیق تر از وسایل نقلیه تحقیقاتی بدون سرنشین است. وظیفه اصلی طراحان در اینجا ایجاد چنین شرایط پروازی است که برای مردم ایمن باشد.

دستگاهی که برای چندین ساعت یا چند روز به خانه فضانوردان تبدیل می شود، باید نه تنها برای ناوبری و کنترل، بلکه برای پشتیبانی از زندگی نیز دارای سیستم های عالی باشد. همه اینها به طور کامل بود"وستوک" که توسط پرتابگر به همین نام به مدار زمین پرتاب شد. وزن کل مجموعه قبل از راه اندازی 287 تن بود.

از نظر ساختاری، این دستگاه از دو ماژول تشکیل شده است - کپسول فرود و محفظه ابزار. اولی دارای شکل کارآمد کروی بود که به طور قابل توجهی اضافه بار را در طول عبور از لایه های متراکم جو کاهش می داد. بدنه هرمتیک کشتی از آلیاژ آلومینیوم با استحکام بالا ساخته شده بود. در داخل کپسول فرود، جایی که فضانوردان قرار بود کل پرواز را سپری کنند، طراحان تنها ضروری ترین سیستم های پشتیبانی حیات و کنترل را قرار دادند. همه چیز دیگر در محفظه ابزار بود. حجم داخلی ماژول فرود 1.6 متر3 بود. همچنین یک سیستم تنظیم حرارتی حاوی مبدل حرارتی مایع-هوا وجود داشت. "وستوک" پیشرفته ترین تکنیک زمان خود بود. تمام تفکرات مهندسی و طراحی پیشرفته شوروی در آن متمرکز شده بود و بسیاری از پیشرفت های پنهانی به کار گرفته شد.

فضاپیمای سایوز که جایگزین فضاپیمای افسانه ای وستوک و اولین فضاپیمای چند صندلی وُسخود شد، از نظر فنی حتی پیشرفته تر بود. از همه جهات، این هواپیما به طور قابل توجهی نسبت به هواپیماهای مشابه «دشمن احتمالی» (و در واقع کاملاً خاص) برتری داشت.

فن آوری برای تبادل فضانوردان بین کشتی ها و بسیاری از رویدادهای به همان اندازه پیچیده دیگر.

سایوز، که قبلاً دارای سه مدول مستقل بود - یک محفظه ابزار، یک بخش مداری و یک کپسول فرود سنتی، سهم بزرگی در اکتشاف و تسخیر فضای بیرونی داشت. با همه تنوع و کمال فناوری فضایی مدرن، نباید فراموش کرد که بشریت تنها در آغاز یک سفر طولانی به سوی ستاره ها است.