موشک-اژدر "آبشار": مشخصات، سازنده. RPK-6M "آبشار"

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

در دهه شصت قرن گذشته، طراحان شوروی به طور فعال سیستم های موشکی ضد زیردریایی را توسعه دادند. بر این اساس، آنها نیاز به هزینه های مناسب داشتند. طبق تصمیم شورای وزیران اتحاد جماهیر شوروی، ایجاد دو نوع پرتابه ویژه برای تسلیح زیردریایی های هسته ای ضروری بود. یکی از این موارد موشک اژدر واترفال (RPK-6) بود. آنالوگ آن RPK-7 "باد" است. توسعه هر دو نوع اتهام تحت رهبری L. Lyulyev انجام شد.

اطلاعات عمومی

نوع جدید سلاح ها برای تجهیز زیردریایی های مدرن در نظر گرفته شده بود که نمی توانست بر ظاهر آن تأثیر بگذارد. موشک اژدر Waterfall قرار بود از طریق دستگاه های ویژه با کالیبر 533 میلی متر پرتاب شود. این دلیلی برای ظاهر شدن برخی محدودیت ها در اندازه، وزن و ویژگی های عملکرد محصول بود. طراحی پرتاب همچنین الگوریتم های کار زیردریایی و سیستم های پرتابه را تعیین کرد.

در چارچوب پروژه در دست بررسی، کار برای ایجاد دو شارژ ضد زیردریایی از انواع 83R و 84R انجام شد که در طراحی و نوع کلاهک با یکدیگر متفاوت بودند. طول پوسته ها 8200 میلی متر، کالیبر - 533 میلی متر بود. موشک پیشرفته RPK-6M "Waterfall"و آنالوگ آن یک واحد نیرو سوخت جامد با دو حالت دریافت کرد. قرار بود یک موتور سوخت مخلوط تکی حرکت موشک را در مراحل اولیه و راهپیمایی تضمین کند که موقعیت های کاری مربوطه برای آن فراهم شده بود. حتی بعداً تولید بارهای مشابه برای حامل های سطحی آغاز شد.

شرح

پرتابه های مورد بررسی مجهز به یک واحد کنترل جهانی بودند، آنها با استفاده از یک سیستم هدایت اینرسی توسعه یافته توسط مهندسان موسسه تحقیقاتی مسکو-25 به یک منطقه معین هدایت شدند. قبل از پرتاب، خدمه ناو زیردریایی باید محل تقریبی زیردریایی دشمن را تعیین می کردند و دستورات مناسب را وارد واحد کنترل می کردند. تنظیم موشک اژدر Waterfall با استفاده از سکان های مشبک نصب شده در قسمت دم انجام شد. در موقعیت حمل و نقل، آنها در طاقچه های بدنه قرار داشتند و پس از خروج پرتابه از اتاق اژدر باز می شدند.

موشک ضد زیردریایی 83R مجهز به یک پرکننده رزمی به شکل یک اژدر کوچک از نوع UMGT-1 بود که توسط NPO Uran طراحی شده بود. یک شارژر به طول 3400 میلی متر و وزن 0.7 تن دارای کالیبر 400 میلی متر بود. انرژی آن توسط یک موتور الکتریکی تک شفت تامین می شد و یک باتری نقره ای منیزیمی که توسط آب دریا فعال می شد به عنوان منبع انرژی استفاده می شد. حداکثر سرعت مهمات 41 گره دریایی با حداکثر برد 8 کیلومتر بود. همچنین در تجهیزات یک سیستم هدایت آتش فعال - غیرفعال با حداکثر شعاع تا 1.5 کیلومتر بود. جرم قطعه انفجاری 60 کیلوگرم بود.

برنامه

مدل 84R پروژه RPK-6M "Waterfall" مجهز به کلاهک از نوع متفاوت، یعنی بمب عمق هسته ای بود. بر اساس گزارش های تایید نشده، قدرت این عنصر به 200 کیلوتن TNT رسیده است. فعال شدن چنین پرکننده ای قرار بود در عمق حدود 200 متری رخ دهد. چنین قدرتی تضمین می کند، اگر نه تخریب، آسیب قابل توجهی را به زیردریایی های دشمن در شعاع چند کیلومتری وارد می کند.

استفاده از موشک اژدر آبشار شامل چندین مرحله بود. ابتدا تیم زیردریایی با استفاده از دستورات فرماندهی یا سامانه های سونار موجود، محل زیردریایی دشمن را مشخص کرد. سپس وظایف مربوطه وارد سیستم هدایت شد و پس از آن با کمک هوای فشرده، مهمات از لوله اژدر پرتاب شد. پس از خروج، سکان‌های شبکه‌ای باز شدند، واحد نیرو سوخت جامد فعال شد که در عرض چند ثانیه اژدر را از آب به سمت هدف مورد نظر پرتاب کرد.

به هدف ضربه بزنید

واحد نیروگاه سوخت جامد زاییده فکر دفتر طراحی نواتور پس از بلند شدن مهمات از سطح آب به حالت مارش تغییر یافت. پرواز بعدی به محل پرتاب مجموعه رزمی در امتداد یک مسیر بالستیک انجام شد. در محل مشخص شده، شارژ رها شده و در آب افتاده است. اگر از اصلاحیه 84P با کلاهک هسته ای استفاده می شد، با فعال کردن شارژ عمق برای از بین بردن هدف، منفجر می شد. اژدر UGMT-1 بر روی مدل 83R ارائه شده است که بر روی یک چتر نجات فرود آمد که پس از ورود شارژ به آب از قلاب خارج می شود. چند ثانیهموشک اژدر Waterfall برای یافتن نقطه عطفی روی هدف کافی بود و پس از آن به سمت آن حرکت کرد.

طبق منابع مختلف، موتور سوخت جامد هر دو اصلاح را با برد پروازی حداقل 35 کیلومتر ارائه کرد. منابع دیگر اعلام کردند که این رقم می تواند تا 50 کیلومتر افزایش یابد. در نسخه 83P، برد کروز به دلیل ذخیره واکنشی اژدر افزایش یافت.

تست

موشک و سامانه اژدر ضد زیردریایی Vodopad بر روی زیردریایی های پروژه 633 آزمایش شد که به طور خاص برای پرتاب آزمایشی مهمات جدید تبدیل شده بودند. تاسیسات شنای S-49 در اوایل دهه هفتاد مدرن شد و در تمام مراحل آزمایش، از آزمایش‌های کارخانه در دفتر طراحی نواتور تا پذیرش دولتی، استفاده شد.

در سال 1982، زیردریایی هسته ای دیگری از پروژه 633РВ С-11 درگیر آزمایش شد. قبلاً در سال 1981 تصمیم گرفته شد که سیستم جدید را در خدمت بپذیریم. موشک‌هایی که با موفقیت آزمایش شده‌اند برای تجهیز زیردریایی‌های مختلف که برای استفاده از سلاح‌هایی با کالیبر 533 میلی‌متر طراحی شده بودند، استفاده شد.

ویژگی ها

بنا به درخواست فرماندهی نیروی دریایی، کار بر روی سامانه موشکی Vodopad برای شناورهای نظامی سطحی آغاز شد. این مهمات تا حدی مجهز به تجهیزات جدید بود که مطابق با استانداردهای راکت انداز جدید 83RN و 84RN اصلاح شده بود. مانند نسخه اصلی، شارژهای ارتقا یافته باید از طریق اتاق اژدر کشتی پرتاب می شد.

تغییرات مستقیماً در طول راه اندازی رخ داده است. در این حالت، مهمات باید بلافاصله پس از پرتاب به داخل آب می افتاد، تا عمق مشخص شده شیرجه می زد و تا فاصله ایمن از کشتی حامل حرکت می کرد. رفتار بیشتر موشک جدید با عملکرد آنالوگ های 83 و 84R، با موتور روشن و برنامه پرواز بعدی مطابقت دارد.

حقایق جالب

موشک اژدر Vodopad، که ویژگی های آن در بالا مورد بحث قرار گرفت، متعاقباً بر روی رزمناوهای موشکی جنگی پروژه های 114 و 116 و همچنین در کشتی بزرگ ضد زیردریایی Admiral Chabanenko (پروژه 11551) نصب شد. در این کشتی ها از لوله های استاندارد اژدر با کالیبر 533 میلی متر برای پرتاب استفاده می شد. آنها در قسمت عقب در امتداد دو طرف کاردستی قرار گرفتند.

نسخه به روز شده مهمات مورد بحث بر روی کشتی های گشتی پروژه 11540 ("Waterfall-NK") نصب شد. برای پرتاب آنها از پرتابگرهای جهانی منحصربفرد استفاده شد که در روبنا در سمت عقب قرار داشتند. اطلاعاتی وجود دارد مبنی بر اینکه بر اساس "آبشارها" اسلحه ترسناک تر تحت کد شاخص 91R ساخته شده است که قرار بود یک اژدر ضد زیردریایی جدید را حمل کند. جزئیات رسمی در مورد این پروژه فاش نشده است، با این حال، نظراتی وجود دارد که از این پیشرفت ها برای ایجاد سیستم موشکی کالیبر استفاده شده است.

نتیجه

در میان پیشرفت های مهندسان تسلیحات شوروی، بسیاری از پروژه های ارزشمند فراتر از پیشرفت های تجربی نبودند. اما اژدر از نوع موشکی واترفال در این زمینه پیشرفت کرده است.بسیار موفقیت آمیز، خدمت به تجهیز کشتی ها و زیردریایی ها، و همچنین تبدیل شدن به نقطه شروع برای ساخت آنالوگ های مدرن تر.