رادار "دریال" (ایستگاه رادار)

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

توسعه سریع تسلیحات تهاجمی باعث افزایش تقاضا برای پارامترهای تاکتیکی و فنی ابزارهای هشدار در مورد تهاجم احتمالی می شود. رادار "دریال" (ایستگاه رادار) برای تقریباً دو دهه یکی از عناصر مهم این گونه سیستم‌ها بوده است.

در لبه

در سال 1960، ایالات متحده برنامه ای را برای استقرار جدیدترین موشک های بالستیک قاره پیما Minuteman-1، با قابلیت پرتاب چند ثانیه پس از دریافت فرمان مناسب، راه اندازی کرد. تاکتیک های انجام یک جنگ جهانی سوم ممکن تغییر کرده است. نقش اصلی در وارد کردن ضربه قاطع اکنون نه به هوانوردی استراتژیک نظامی، بلکه متعلق به حامل های موشکی بود. در اواسط دهه 1960، ایالات متحده برتری هفده برابری در ابزارهای برتر حمل تسلیحات هسته‌ای داشت، که امکان نابودی کل پتانسیل اتمی اتحاد جماهیر شوروی را در یک حمله فراهم کرد.

برای هشدار زودهنگام در مورد حمله آتی در اتحاد جماهیر شوروی، در سال 1960، یک سیستم هشدار حمله موشکی ویژه (SPRN) شروع به ایجاد کرد.

یک استدلال قانع کننده

قابل توجه است که برخی از نظامیانمقامات نتوانستند به طور کامل اهمیت سیستم طراحی شده را درک کنند و آن را هدر دادن منابع دولتی برای تجهیزاتی نامیدند که به دشمن آسیبی نمی رساند و موشک های او را ساقط نمی کند. در یکی از جلسات تعیین کننده کمیسیون نظامی-صنعتی، در پاسخ به اظهارات انتقادی دیگری، دانشگاهیان، سپهبد، مهندس ع.ن. نمونه ادبی بر شکاکان تأثیر گذاشت و بر اساس فرمان دولت در سال 1962، پروژه ای برای ایجاد مجموعه ای برای شناسایی زودهنگام موشک های مهاجم آغاز شد. نسل اول رادار Dnestr و نسخه اصلاح شده آن Dnepr، حتی قبل از راه اندازی، ارتباط خود را از دست داده اند. آنها قادر به کنترل موشک‌های چند کلاهکی کوچک که توسط دشمن بالقوه ایجاد شده بود، نبودند.

چشم همه بینا

در سال 1966، مؤسسه مهندسی رادیو کار بر روی ایجاد یک رادار اساساً جدید با قدرت تابش عظیم - رادار دارال را آغاز کرد، که قادر به تشخیص جسمی به اندازه یک توپ فوتبال در فاصله 6 هزار کیلومتری بود.. ویکتور ایوانتسوف به عنوان طراح اصلی منصوب شد.

قرار بود اولین ساخت ایستگاه رادار دریاال در موشک‌خیزترین جهت احداث شود. بیش از یک سوم از کل موشک های قاره پیما در زرادخانه آمریکا به سمت پایتخت اتحاد جماهیر شوروی - مسکو - و مناطق مرکزی این کشور، ازمسیر پرواز بر فراز قطب شمال محاسبات اولیه توسط متخصصان نشان داد که ایستگاه باید تا حد امکان در شمال (تقریباً در منطقه فرانتس یوزف لند) واقع شود، اما چنین ساخت و ساز در مقیاس بزرگ در شرایط سخت قطب شمال مملو از مشکلات عظیم است. تصمیم گرفته شد ایستگاهی در سرزمین اصلی ساخته شود.

رادار "دریال". کومی ASSR

برای استقرار، منطقه در نزدیکی شهر پچورا، فقط 200 کیلومتر از دایره قطب شمال انتخاب شد. با توجه به مصرف انرژی عظیم تجهیزات، اجرای پروژه همزمان با ساخت Pechorskaya GRES در سال 1974 آغاز شد. رادار دارال مبتنی بر مجموعه عظیمی از تجهیزات است که از بیش از 4 هزار واحد تجهیزات رادیویی الکترونیکی تشکیل شده است. ساختمان های بلند آنتن های گیرنده (100 متر) و فرستنده (40 متر) با فاصله مشخصی از هم جدا می شوند که بر اساس میلی متر تنظیم می شود. مصرف برق و آب ایستگاه معادل نیاز یک شهر متوسط با 100 هزار نفر جمعیت بود. توان پالس ایستگاه راداری دارال (پچورا - پچورا، طبق طبقه بندی ناتو) در اوج خود از 370 مگاوات فراتر رفت.

برای نگهداری و جایگزینی بلوک‌های عنصر رادیویی یک آرایه آنتن فازی (PAR) در حین کار، یک مجتمع روباتیک ویژه ارائه شده است. اساس سیستم محاسباتی ایستگاه یک کامپیوتر موازی بردار مبتنی بر ریزپردازنده است که قادر به انجام بیش از 5 میلیون عملیات در ثانیه است.

نخستین وظیفه

رادار پچورا "دریال" در ژانویه 1984 با گذراندن یک سری آزمایشات با موفقیت به بهره برداری رسید.سازندگان و کادر مهندسی علیرغم انبوه مشکلات طبیعی و فنی موفق شدند ضرب الاجل را رعایت کنند.

بنابراین، هنگام ریختن دال پایه، یخ زدگی ناگهانی برخورد می کند. نبوغ روسی به جلوگیری از انجماد بتن کمک کرد - مخلوط با الکترودهای خانگی با اعمال ولتاژ الکتریکی روی آنها گرم شد.

یک وضعیت اضطراری دیگر در حین راه اندازی رخ داد. در پناهگاه رادیو شفاف مرکز فرستنده آتش سوزی رخ داد. به دلیل نبود تجهیزات اطفای حریق منظم، بیش از 80 درصد سطح سوخته است. با بسیج تمام ذخایر ممکن، ظرف دو ماه کارخانه تولیدی در Syzran یک بوم جدید تولید کرد (حداقل یک سال طول می کشد تا آن را در حالت عادی ایجاد کنید) و در کوتاه ترین زمان ممکن عواقب آتش سوزی برطرف شد. برای مرجع: با در نظر گرفتن این حادثه، یک پناهگاه ساخته شده از مواد غیر قابل احتراق برای رادارهای بعدی پروژه ساخته شد.

در گشت فضایی

اولین پروژه، ایستگاه رادار "داریال" ("پچورا") وظیفه رزمی را بر عهده گرفت. عکس سازه نمایشی بصری از مقیاس کار انجام شده را نشان می دهد. در مجموع، قرار بود شش گره دیگر از این قبیل ساخته شود که در امتداد محیط کشور قرار دارند و قلمرو را در یک حلقه راداری غیرقابل نفوذ می‌بندند:

• "گابالا"، جمهوری آذربایجان SSR.
• "Skrunda"، SSR لتونی.
• "Beregovo"، Mukachevo، اوکراین SSR.
• "بالخاش"، شوروی قزاقستان.
• "میشلوکا"،منطقه ایرکوتسک.
• Yeniseisk، منطقه کراسنویارسک.

گره در پچورا تمام جهت شمالی را کاملاً کنترل می کرد. دومین و آخرین پروژه مرحله اول که اجرا و به بهره برداری رسید، ایستگاه آذربایجان بود.

در پاسداری از مرزهای جنوبی

ساخت یک شی در نزدیکی روستا. کوتکاشن (پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی - گابالا) در جمهوری ماوراء قفقاز در سال 1982 آغاز شد. مساحت کار بیش از 200 هکتار بود. حدود 20 هزار سازنده نظامی درگیر بودند. فوریه 1985 به عنوان تاریخی در نظر گرفته می شود که ایستگاه رادار دارال (گابالا) وارد وظیفه رزمی شد، اگرچه کار ساخت و ساز تنها سه سال بعد به پایان رسید. تفاوت سازنده اصلی گره گابالا عدم وجود یک سیستم محاسباتی است. داده های مشاهده ای دریافتی به مراکز پردازش اطلاعات "Shvertbot" و "Kvadrat" واقع در منطقه مسکو پخش شد.

این ایستگاه به طور کامل جهت استراتژیک جنوبی را تحت کنترل داشت که سرزمین های عربستان سعودی، ایران، عراق، ترکیه، شمال آفریقا، پاکستان و هند، بیشتر اقیانوس هند، از جمله سواحل استرالیا را پوشش می داد. ایستگاه رادار در گابالا با ثبت صحیح تمام پرتاب‌های موشک‌های اسکاد عراق (139 واحد) و در طول عملیات طوفان صحرا (302 پرتاب)، برتری فنی خود را در طول درگیری ایران و عراق تأیید کرد.

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، توافقات بین دولت های فدراسیون روسیهو آذربایجان به گره در بخش جنوبی محدوده قفقاز اجازه دادند تا به طور منظم خدمات رزمی را تا سال 2012 انجام دهد، زمانی که ایستگاه از سیستم هشدار اولیه روسیه خارج شد.

نمایش در Skrunda

در اواسط دهه 80 قرن گذشته، در 4 کیلومتری شهر اسکروندا (SSR لتونی)، در کنار ایستگاه راداری موجود Dnepr (تاسیسات Skrunda-1)، ساخت یک دارال دیگر با طرح استاندارد آغاز شد.. پس از نصب آنتن گیرنده و تحویل تجهیزات (1990)، فرض بر این بود که در مرحله اول از رادار Dnepr به عنوان رادیاتور استفاده می شود. اما پس از استقلال جمهوری های بالتیک، این شیء به مالکیت لتونی درآمد. تلاش طرف روسی با هدف حفظ رادار نتایج مثبتی به همراه نداشت و در سال 1994 پرسنل نظامی روسیه ایستگاه را ترک کردند.

یک سال بعد، آنتن گیرنده توسط کارمندان یک شرکت آمریکایی تخریب شد. کارشناسان خارجی یک نمایش واقعی به لتونی ها نشان دادند. قبل از انفجار، آنها آتش بازی های رنگارنگی را در سرتاسر ارتفاع ساختمان به راه انداختند و پس از شلیک بارهای اصلی، سازه مانند یک غول سرنگون شده فرو ریخت.

راز ایستگاه راداری کراسنویارسک

طبق اطمینان سازندگان و کارمندان سابق گره Yeniseisk-15، این ایستگاه دارای چنین قدرت تشعشعی بود که انرژی آن می تواند الکترونیک سیستم ناوبری موشک بالستیک را از کار بیاندازد. آیا این چنین است، اکنون نمی دانم. برای خشنود کردن دشمن بالقوه سابق، و دردر اوایل دهه 1990، به شریک استراتژیک - ایالات متحده، رادار عملاً تمام شده از نوع "داریال" برچیده شد. دلیل رسمی این بود که استقرار ایستگاه مغایر با مفاد معاهده ABM است.

تخریب شرکت سازنده شهر به یک فاجعه انسانی برای روستای Yeniseisk-15 تبدیل شد. بیش از هزار نفر بدون کار و معیشت باقی ماندند و به معنای واقعی کلمه توسط دولت به سرنوشت خود رها شدند. شاید در آینده، نوادگان پاسخی به این سوال پیدا کنند که ایستگاه رادار کراسنویارسک "داریال" چه کسی مانع شده است. عکسی از بقایای یک سازه بزرگ در قلب تایگا سیبری سند اتهامی خوبی خواهد بود.

ایرکوتسک، قزاقستان، اوکراین

ایستگاه در منطقه ایرکوتسک در سال 1992 به بهره برداری رسید، اما دو سال بعد تأسیسات خفن شد. از سال 1999، این گره توسط سازمان های غیرنظامی برای مطالعه اتمسفر فوقانی استفاده شده است. شش سال پیش، این سازه برچیده شد و سایت را برای ساخت نسل بعدی رادار آزاد کرد.

"دریال" در نزدیکی شهر بلخاش در شرق قزاقستان در سال 2002 به مقامات یک کشور مستقل تحویل داده شد. دو سال بعد، در اثر یک آتش سوزی بزرگ، سازه کاملاً سوخت و متعاقباً بقایای عناصر سازه و تجهیزات غارت شد. ساختمان سرانجام در سال 2010 فروریخت.

اشیاء در کیپ خرسون، نزدیک سواستوپل و نزدیک موکاچوو (غرب اوکراین) ناتمام ماندند و در دهه 2000 برچیده شدند.

سپر هسته ای روسیه

شکاف های حاصلدر دفاع موشکی روسیه باید سیستم هشدار زودهنگام نسل جدید مبتنی بر ایستگاه راداری از نوع Voronezh با آمادگی بالای کارخانه را به طور کامل حذف کند. هزینه های زمان و منابع برای ساخت این واحدها در مقایسه با دارال ها به میزان قابل توجهی کاهش یافته است که امکان بهره برداری از هفت ایستگاه از این قبیل را در دهه گذشته ممکن کرد.

اشیاء در سیستم دفاع موشکی (ABM) ادغام می شوند و عملکرد آنها نه تنها شامل شناسایی هدف، بلکه ردیابی و تعیین هدف نیز می شود.

علاوه بر این، یک سیستم مینی رادار به عنوان پشتیبان در صورت خرابی ایستگاه های اصلی ایجاد شده است. این تجهیزات به راحتی به عنوان یک کانتینر باری ساده در می آیند و می توانند در هر مکانی قرار گیرند. عملکرد مجتمع کاملاً مستقل و خودکار است.