یک گزینه put تعریف، ویژگی ها، شرایط و مثال ها است

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

معاملات اختیاری یکی از انواع معاملات در بازارهای مالی است. طبق آمار، محبوب ترین نوع آپشن برای معامله گران، Put-option است که در این مقاله به آن پرداخته خواهد شد. خواننده در مورد ویژگی‌ها، وظایف و ویژگی‌های معاملاتی آن، به عبارت ساده، گزینه قرار دادن چیست. و همچنین نمونه هایی در مقاله آورده خواهد شد.

قرار دادن تعریف گزینه

در معاملات در بازارهای مالی در معاملات سهام، دو نوع گزینه وجود دارد:

• گزینه قرار دادن؛
• گزینه تماس.

اختیار فروش یک قرارداد مبادله ای برای فروش یک دارایی تجاری است. برخلاف اختیار فروش، اختیار خرید یک قرارداد مبادله استاندارد برای خرید است. اختیار خرید به دارنده حق می‌دهد تا معاملاتی را برای فروش بدون هیچ تعهدی انجام دهد. یعنی صاحب چنین قرارداد مبادله ای حق فروش بیشتر دارایی معاملاتی انتخابی را با رعایت شرایط از پیش تعیین شده دارد.

شرایط گزینه قرار دادن:

• قیمت بازار، که استبرای گزینه انتخاب شده ثابت شد؛
• تاریخ انقضای قرارداد مبادله؛
• سایر پارامترهای تعیین شده توسط صرافی برای یک ابزار معاملاتی خاص.

گزینه فروشفرصتی برای معامله گر است تا با شرایط ثابت از پیش تعیین شده با دارایی های منتخب معامله شده در بورس معامله کند. هر گزینه دارای 2 ویژگی اصلی است، یعنی حقوق برای خریداران و فروشندگان، که بسیار متفاوت است. دارندگان اختیار خرید ملزم به فروش دارایی های معاملاتی پایه نیستند و فروشندگان اختیار معامله باید همیشه تعهدات مربوطه را برای فروش تحت قرارداد مبادله انجام دهند.

انواع گزینه های قرار دادن

در بازار مالی مدرن، اختیار فروش یک سرمایه گذاری و ابزار مالی نسبتاً پیچیده با فرصت های عالی برای تجارت و سرمایه گذاری است. ویژگی ها و ویژگی های خاص خود را دارد و بر اساس دو معیار دوره اجرا و مدت قرارداد مبادله متفاوت است.

این گزینه می تواند از نظر تاریخ انقضا دارای سبک های مختلفی باشد:

1. سبک اروپایی - معامله تنها در آخرین روز قرارداد انجام شده در نظر گرفته می شود.
2. سبک آمریکایی - معامله را می توان در طول عمر گزینه مبادله انجام داد.
3. سبک آسیایی (به ندرت توسط معامله گران استفاده می شود و تقاضای کمتری دارد).

و علاوه بر این، قراردادهای مبادله بر اساس انواع دارایی های تجاری متمایز می شوند:

1. گزینه های ارز.
2. قراردادهای سهام.
3. قراردادهای کالایی.

گزینه های ارزشامل تجارت در جفت ارزهای مختلف جهان و در معاملات سهام و قراردادهای کالایی، دولت و اوراق بهادار (اوراق قرضه، سهام شرکت)، فلزات مختلف (طلا، مس) و کالاهایی مانند نفت، گاز، قهوه، گندم بیشتر استفاده می شود. زغال سنگ و انواع دیگر.

ویژگی ها و مفاهیم اولیه

همانطور که در بالا در مقاله ذکر شد، اختیار فروش قراردادی برای فروش است و بنابراین، می توان از آن برای کسب درآمد در یک روند نزولی استفاده کرد. هر اختیار دارای حق بیمه است که در مجموع درآمد صاحب حق این قرارداد است. حق بیمه قیمتی است که خریدار به فروشنده یک گزینه مبادله می پردازد.

هر خریداری که در چارچوب انقضای قرارداد، اختیار فروش را برای فروش بعدی خریداری کرده باشد، می‌تواند دارایی‌های معاملاتی را فقط به قیمت ثابتی که در قرارداد تعیین شده است بفروشد. او نمی تواند راحت ترین شرایط را برای خود انتخاب کند و قبول آنها یا امتناع از فروش در حقوق او باقی می ماند. در معاملات به این قیمت، Strike Price می گویند. و همچنین در معاملات گزینه های فروش، ارزش ذاتی وجود دارد که به عنوان مابه التفاوت قیمت دارایی معاملاتی در بورس و اجرای قرارداد محاسبه می شود.

معامله اختیار معامله انجام شده تلقی می شود و قرارداد تنها پس از فروش دارایی بورس سرمایه گذاری اجرا می شود.

الگوهای گزینه

در معاملات مدرن، قیمت گذاری اختیار معامله با توجه به مدل های مختلف رخ می دهدوضعیت بازار. اهداف اختیار فروش عواملی مانند ریسک های مالی هستند که می توانند با مدل های قیمت گذاری تنظیم شوند.

انواع مدل ها:

1. CAMP - مدیریت ریسک مالی.
2. سیستم بلک شولز یکی از محبوب‌ترین مدل‌هایی است که به شما امکان می‌دهد به بهترین شکل از نوسانات بازار گزینه اصلی در معاملات استفاده کنید.
3. سیستم دو جمله ای برای ارزیابی قرارداد استفاده می شود. اغلب این مدل در بازار آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا باز و بسته شدن معامله در هر زمانی قبل از تاریخ اجرای آن یا پایان زمان انقضا مجاز است.
4. سیستم مونت کارلو - این مدل انتظارات ریاضی را بر اساس داده های تاریخی دارایی تجاری محاسبه و ارزیابی می کند. نکته اصلی این است که مقدار متوسط را پیدا کنید و از آن در معاملات استفاده کنید.
5. سیستم Heston فقط برای بازار اروپا اعمال می شود. این مدل بر اساس فرضیه توزیع مجدد ارزش پایه است که با الگوریتم‌های میانگین متفاوت است و ارزش تصادفی نوسانات بازار را در نظر می‌گیرد.

سیستم مونت کارلو و مدل هستون گزینه های کاملاً پیچیده ای برای محاسبات در نظر گرفته می شوند و بنابراین معامله گران از شاخص ها و برنامه های تخصصی و اغلب خودکار استفاده می کنند. انجام محاسبات در حالت دستی زمان بسیار زیادی طول خواهد کشید و بنابراین این روش نامربوط است.

نمونه‌هایی از گزینه قرار دادن

برای وضوح و درک بهتر، مقاله مثالی را در نظر می گیرد. فرض کنید یک معامله گر سهام Sberbank را به عنوان دارایی تجاری انتخاب کرده است. قیمت فعلی آنها150 روبل است. معامله گر خریدار یک اختیار فروش به دست آورده است که تحت آن می تواند 450 سهم Sberbank را در آینده به قیمت 150 روبل بفروشد. با در نظر گرفتن ضررهای احتمالی (قیمت گزینه)، خطرات مالی به 1000 روبل می رسد. این مقدار حداکثر ریسک است. سود معامله هیچ محدودیتی ندارد، اما لازم است که قیمت گزینه، یعنی منهای 1000 روبل در نظر گرفته شود.

توسعه بیشتر تراکنش به یکی از دو روش انجام می شود:

1. هنگامی که مظنه بازار کاهش یافت، ارزش دارایی کاهش یافت و به 140 روبل رسید. در این صورت معامله گر خریدار از حق فروش دارایی معاملاتی استفاده خواهد کرد. محاسبات: 150x450 - 140x450 - 1000.
2. اگر قیمت سهام افزایش یابد، دیگر نیازی نیست که معامله گر چیزی کمتر از قیمت بازار بفروشد. با این حال، فراموش نکنید که ضرر او همچنان منهای 1000 روبل خواهد بود. هرچه سودآوری دارایی بیشتر باشد، درآمد معامله گر بیشتر است، زیرا فقط قیمت ثابت 1000 روبل از کل سود کسر می شود.

برای پیگیری رشد یا کاهش قیمت دارایی معاملاتی منتخب، معامله گران و سرمایه گذاران از ابزارهای تخصصی استفاده می کنند که اصلی ترین آنها نمودار اختیار فروش است.

در پایان

گزینه فروش به دارنده حق این امکان را می دهد که منهای هزینه تماس کسب درآمد کند، زیرا اگر قیمت های بازار کمتر از قیمت اعتصاب باشد، می توانید دارایی سرمایه گذاری را بفروشید و با سود باقی بمانید (طبق شرایط قرارداد).). آنها مشمول مارجین کال نمی شوند و معامله گر در ابتدا او را می شناسدضرر.