مدل چرخه زندگی آبشاری: مزایا و معایب

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

توسعه نرم افزار مانند مهندسی سنتی نیست. روش‌شناسی چیزی است که توسط توسعه‌دهندگان برای تجزیه کار به مراحل پیشرونده قابل مدیریت استفاده می‌شود که در آن هر کدام می‌توانند برای اطمینان از کیفیت بررسی شوند. تیم ها برای ایجاد یک محصول نرم افزاری نهایی با استفاده از یکی از متدولوژی های توسعه نرم افزار با مشتری همکاری می کنند. محبوب ترین آنها مدل مارپیچ، آبشار یا آبشار (آبشار) است. RAD یا توسعه سریع اپلیکیشن؛ مدل چابک یا مدل انعطاف پذیر و تکرار شونده یا مدل تکرار شونده. گزینه های دیگری نیز وجود دارد، اما در این مقاله ما فقط مدل چرخه عمر پروژه آبشار یا آبشار را در نظر می گیریم و همچنین مزایا و معایب آن را بررسی می کنیم. اجازه دهید بلافاصله توضیح دهیم که این یک دنباله از مراحل معین است و ویژگی آن مرحله جدید استتا زمانی که مورد قبلی کامل نشده باشد امکان پذیر نیست.

تاریخچه مدل آبشار

روش شناسی در شکل سنتی خود جای کمی برای تغییرات غیرمنتظره باقی می گذارد. اگر تیم توسعه خیلی بزرگ نباشد و پروژه‌ها قابل پیش‌بینی باشند، Waterfall می‌تواند اطمینان حاصل کند که آنها به موقع تکمیل می‌شوند.

مدل توسعه آبشار بیش از چهل سال است که وجود داشته است. اولین بار در مقاله ای در سال 1970 توسط W. Royce به عنوان یکی از اولین مدل های رسمی برای فرآیند توسعه توصیف شد. این برای پروژه های بزرگ توسعه نرم افزار بی اثر توصیف شد، اما هیچ کس استفاده از آن را برای پروژه های کوچک ممنوع نکرد. تقریباً نیم قرن پس از کشف، این تکنیک هنوز در دنیای تجارت امروز مطرح است. این مدل منسوخ نامیده شده است و به دلیل منسوخ شدن رویکرد سنتی مدیریت پروژه با برخی تحقیر برخورد می شود. اما Waterfall یک رویکرد مفید و قابل پیش بینی است اگر الزامات ثابت، مستند و واضح باشند، اگر فناوری قابل درک باشد، و زمانی که پروژه زمان زیادی برای تکمیل نیاز ندارد. در این مورد، مدل آبشار چرخه حیات نرم‌افزار می‌تواند نتیجه نهایی قابل پیش‌بینی‌تری را برای یک بودجه، چارچوب زمانی و دامنه کار ارائه دهد.

مدل توسعه آبشار چیست؟

مدل آبشار را می توان به عنوان توسعه خطی و متوالی یک پروژه توصیف کرد، که در آن فرآیندها دائماً از الزامات به طراحی، سپس به اجرا، تأیید و استقرار باتعمیر و نگهداری مداوم بعدی اعتقاد بر این است که مدل چرخه زندگی آبشاری به لطف دبلیو رویس ایجاد شد، اگرچه او خودش از یک مدل توسعه تکراری استفاده کرد.

تاکید اصلی در توسعه آبشار بر برنامه ریزی، زمان بندی، اهداف، بودجه و در نهایت اجرای کل سیستم به عنوان یک موجودیت واحد است. مزایای اصلی در اینجا برنامه ریزی و اجرای ساده رو به جلو و عقب است.

شرح مدل آبشار

در مقایسه با سایر متدولوژی ها، Waterfall بیش از سایرین بر روی مجموعه ای از مراحل مشخص و مشخص تمرکز دارد. مدل اصلی شامل پنج مرحله بود. اغلب به عنوان یک مدل چرخه زندگی متوالی خطی توصیف می شود. این بدان معنی است که از یک ساختار فاز ساده پیروی می کند، که در آن نتایج هر مرحله به سطح بعدی توسعه می رسد. مراحل اصلی عبارتند از:

1. جمع آوری الزامات و ایجاد اسناد.
2. مهندسی طراحی و سیستم.
3. پیاده سازی.
4. تست و استقرار.
5. حمایت.

تیم ها باید تمام مرحله را قبل از رفتن به مرحله بعدی کامل کنند، بنابراین اگر چیزی در یک مهلت مشخص آماده نشد، بلافاصله قابل توجه می شود. همچنین، برخلاف شش سیگما یا اسکرام، واترفال نیازی به گواهینامه یا آموزش ویژه برای مدیران یا کارکنان پروژه ندارد.

انتقاد از مدل آبشار

مدل آبشاری چرخه حیات سیستم اطلاعاتبه دلیل انعطاف ناپذیری آن پس از اتمام هر مرحله و به تاخیر انداختن توانایی مشتری در ارائه بازخورد مورد انتقاد قرار گرفته است. با این حال، این روش می تواند برای پروژه های کوچکتر با بودجه محدود به خوبی کار کند. اغلب با یکی از روش‌شناسی چرخه عمر پروژه معروف، PRINCE2، که توسط دولت بریتانیا ایجاد شده است مقایسه می‌شود. این روش هنوز در بخش دولتی استفاده می شود. یکی از تفاوت‌های کلیدی بین PRINCE2 و مدل چرخه حیات آبشار این است که مدل دومی نیاز به شرح مکتوب همه الزامات از ابتدا دارد، زیرا ممکن است بعداً اصلاح آنها دشوار باشد. قبل از شروع ایجاد هر کدی، باید دقیقاً تعریف و رفع شوند. این مزیت مهم مدل چرخه زندگی آبشار است.

مزایا و معایب مدل آبشار

از آنجایی که مستندات فنی بخشی ضروری از مرحله توسعه الزامات اولیه است، به این معنی است که همه اعضای تیم به وضوح اهداف پروژه را درک می کنند. توسعه دهندگان جدید می توانند به سرعت قوانین ایجاد کد را درک کنند و بدون هیچ مشکلی به گردش کار بپیوندند. هنگام استفاده از مدل آبشار از چرخه عمر یک سیستم اطلاعاتی یا پروژه، اجرای مرحله‌ای نظم و انضباط را تضمین می‌کند.

هر مرحله یک نقطه شروع و نتیجه کاملاً تعریف شده دارد که ردیابی پیشرفت را آسان می کند. این به کاهش هرگونه انحراف در اجرای پروژه از زمان بندی توافق شده کمک می کند.چارچوب در این مدل بر خلاف مارپیچ، نرم افزار به صورت کلی در نظر گرفته شده است. بنابراین، به شرط رعایت تمام الزامات، کارآمدتر عمل می کند. اگر به مقایسه مدل‌های چرخه زندگی آبشاری و مارپیچی ادامه دهیم، می‌توان نتیجه گرفت که مدل اول جهانی‌تر است و می‌تواند در حوزه‌های مختلف اعمال شود.

مرحله مذاکره الزامات

یکی دیگر از مزایای مدل چرخه زندگی آبشار این است که هزینه ها را می توان با دقت نسبتاً بالایی پس از شناسایی همه الزامات تخمین زد. اگر اعمال شود، به این معنی است که در مرحله اول، تمام سناریوهای تست قبلاً به طور مفصل در مشخصات عملکردی توضیح داده شده است، که فرآیند تست را ساده تر و شفاف تر می کند. و حتی قبل از توسعه نرم افزار، طراحی با جزئیات کار شده است که نیازها و نتیجه را برای همه روشن می کند.

یکی از چیزهای عالی در مورد استفاده از Waterfall این است که از همان ابتدا برای محصول نهایی یا نتیجه نهایی تلاش کنید. بنابراین تیم ها باید از انحراف از هدف خودداری کنند. برای پروژه های کوچکتر که هدف آنها کاملاً واضح است، این مرحله تیم را از ابتدا از هدف کلی آگاه می کند و احتمال گم شدن در جزئیات را با پیشروی پروژه کاهش می دهد. رویکرد Waterfall بسیار روشمند است، به همین دلیل است که بر اهمیت ارتباط واضح در هر مرحله تأکید می کند. در فرآیند توسعه نرم افزار، افراد جدیدی در هر مرحله جدید ظاهر می شوند. بنابراین، مهم است که تلاش کنیدبرای مستندسازی اطلاعات در طول چرخه عمر پروژه.

معایب مدل چرخه زندگی آبشار

مسائل توسعه بالقوه را می توان در مرحله طراحی بررسی و حل کرد. راه حل های جایگزین نیز در حال کار است و راه حل های بهینه انتخاب می شوند. همه اینها قبل از شروع پروژه اتفاق می افتد. بسیاری از سازمان‌ها از همان ابتدا توجه به مستندات را قدردانی می‌کنند، زیرا این بدان معناست که محصول نهایی نباید شگفت‌انگیز باشد. اما در عمل، به ندرت می توان بدون ایجاد تغییرات انجام داد. درک نیازهای مشتریان از نظر مشخصات عملکردی تنها در مرحله الزامات اغلب برای مشتریان دشوار است. این بدان معناست که آنها می توانند با دیدن محصول نهایی نظر خود را تغییر دهند. حل چنین مشکلی دشوار است. گاهی اوقات یک برنامه باید تقریباً به طور کامل دوباره طراحی شود.

عدم انعطاف پذیری در مدل آبشار

یکی دیگر از نقاط منفی مدل چرخه عمر IP (یا پروژه) آبشاری عدم انعطاف پذیری بالقوه است. ممکن است سوالاتی برای تطبیق با تغییرات جدید یا تغییرات در الزامات ایجاد شده از زمان مشاوره اولیه ایجاد شود.

تعدیلات ناشی از برنامه های تجاری یا تأثیرات بازار ممکن است در برنامه ریزی در نظر گرفته نشده باشد. همچنین، تکمیل پروژه‌ها در مقایسه با استفاده از روش‌شناسی تکراری مانند Agile ممکن است بیشتر طول بکشد.

نکات مهم هنگام استفاده از روش آبشار

وقتی نوبت به توسعه Waterfall می رسد، بسیار مهم است که توسعه دهندگان نرم افزار بتوانند به طور مؤثر مشتریان را راهنمایی و راهنمایی کنند تا بعداً همه این مشکلات را برطرف کنند. اغلب مهم‌ترین جنبه استفاده از مدل چرخه عمر آبشار این است که مشتریان واقعاً نمی‌دانند واقعاً چه می‌خواهند. در بسیاری از موارد، تعامل دو طرفه واقعی بین توسعه دهندگان و مشتریان تا زمانی که مشتری مدل را در عمل مشاهده نکند، رخ نمی دهد.

برای مقایسه، در توسعه Agile، مشتری می تواند قطعاتی از کد کاری را که در طول کار روی پروژه ایجاد شده است، ببیند. برخلاف اسکرام که پروژه ها را به اسپرینت های جداگانه تقسیم می کند، Waterfall همیشه بر روی هدف نهایی تمرکز می کند. اگر تیم شما هدف خاصی با تاریخ پایان مشخص دارد، Waterfall خطر از دست دادن یک ضرب الاجل را در زمانی که روی آن کار می کنید، از بین می برد. بر اساس این مزایا و معایب، توسعه آبشار به طور کلی برای پروژه‌هایی توصیه می‌شود که احتمالاً در طول عمر پروژه تغییر نخواهند کرد یا نیاز به توسعه جدید ندارند.