اسب سواری آمریکایی. تاریخچه نژاد

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

اسب سواری آمریکایی بومی ایالات متحده و اسب مورد علاقه کابوی های آمریکایی است. این نژاد است که اغلب در فیلم های متعددی درباره غرب وحشی دیده می شود.

شرح اسب سواری آمریکایی

متوسط قد حیوان 1.55 متر و وزن آن تا 0.5 تن است. سر اسب معمولاً شکل درستی دارد و معمولاً از نظر اندازه کاملاً مینیاتوری است. نمایه اغلب نسبت های ایده آل است. اگرچه گاهی اوقات می‌توانید با افرادی با به اصطلاح ویژگی‌های گوشت گوسفند ملاقات کنید.

گردن بلند و برازنده است. اسب سواری آمریکایی دارای پژمردگی برجسته، شانه های کوچک، سم های مناسب و پشتی قدرتمند است. خط پشت این اسب ها مستقیم است. حیوانات همچنین دارای یک کروپ بلند با دم برآمده هستند. برای انجام این کار، برخی از ماهیچه ها در پایه دم بریده می شوند تا به طور مصنوعی اثر ارتفاع ایجاد شود. با این حال، خود رشته ها زیاد بریده نمی شوند. بنابراین، اسب‌های زین آمریکایی با دم‌های نسبتاً بلند متمایز می‌شوند.

Saddlebred (به این نژاد در سرزمین خود می گویند) دارای ماهیچه های توسعه یافته ای است. به همین دلیل در تمامی مسابقات سوارکاری همواره جزو مدعیان پیروزی است. توانایی های فکری این اسب ها بسیار توسعه یافته است. چشمان درشت رسا به جهان اطراف تقریباً انسانی نگاه می کنند.

ویژگی های دویدن

"آمریکایی ها" سبک خاص خود را برای دویدن دارند که توسط پرورش دهندگان اسب آمریکایی توسعه یافته است تا اسب ها را برای سواری با سرعت بالا در مسافت های طولانی مناسب کنند. این حرکت اصلی "رک" نامیده می شود. هنگامی که یک اسب سوار آمریکایی به این شکل سوار می شود، می تواند سرعتی برابر با یک تاختن داشته باشد.

نژادهای زینتی که برای راه رفتن در پنج سبک آموزش دیده اند: راه رفتن، کانتر، واک، تروت و بعلاوه ویرک، پنج گتر نامیده می شوند. چنین اسب هایی اغلب با رقصنده ها مقایسه می شوند. تقریباً تمام حیوانات این نژاد دارای توانایی ذاتی در قفسه کردن هستند. افرادی هستند که در این راه رفتن نیازی به آموزش خاصی ندارند و از بدو تولد به دویدن می روند. اگر اسبی چنین موهبتی نداشته باشد، به راحتی می توان آن را آموزش داد. آموزش طبق تکنیک خاصی انجام می شود که ماهیت آن بر هم زدن تعادل مسیر با کج کردن سر حیوان به جهات مختلف است. گاهی اوقات عدم تعادل به دلیل اختلاط بدن سوار به طور متناوب به سمت راست و چپ رخ می دهد. برای اکثریت قریب به اتفاق حیوانات این نژاد، چند درس برای یادگیری این راه رفتن کافی است.

اجداد دور

Saddlebred شجره ای غنی دارد.تاریخچه این نژاد به قرن هفدهم باز می گردد، زمانی که اسب های اصیل از انگلستان به طور گسترده به آمریکا وارد شدند. آنها قد بلندی نداشتند. اما آنها کاملا و به سرعت در شرایط زیستگاه جدید سازگار شدند. در نتیجه فعالیت های انتخابی پرورش دهندگان اسب آمریکایی، نژادی از اسب های انگلیسی به وجود آمد که به نام ناراگاناست پیسر نامیده می شود. این حیوانات به طور کامل الزامات اسب سواری را برآورده می کردند و در بین جمعیت محلی بسیار محبوب بودند.

با این حال، در حال حاضر این نژاد گم شده در نظر گرفته می شود زیرا این حیوانات مقاوم که برای کارهای کشاورزی ایده آل هستند، به تعداد زیادی به هند صادر شده اند. اما با این حال، بخشی از مادیان‌ها، یک نژاد در خطر انقراض، توانستند فرزندانی از اسب‌هایی که در قرن هجدهم از جزایر بریتانیا آورده بودند، به جای بگذارند.

منشا نژاد

نزدیک به قرن نوزدهم، نژاد جدیدی شکل گرفت که در آن سال های دور به آن اسب آمریکایی می گفتند. آنها از اجداد اصیل خود، فضل طبیعی و توانایی ذاتی برای حرکت نرم را به ارث برده اند. اولین ذکر مستند از این نژاد در منابع مربوط به سال 1776 یافت می شود.

شرکت کنندگان در رویدادهای تاریخی

نژاد جدید برای اسب سواری و برای کمک به کار دهقانان عالی بود. همچنین این حیوانات توسط سواره نظام نیروهای استعماری در جریان انقلاب آمریکا و بعدها در جنگ با قبایل بریتانیایی و هندی مورد استفاده قرار گرفتند.

در زمان جنگ داخلی آمریکااسب سواری آمریکایی به رایج ترین نژاد این کشور تبدیل شده است. معروف است که ژنرال معروف رابرت لی سوار بر اسب زینی بود. پس از پایان جنگ، نمایشگاه ملی اسب احیا شد. در پایان قرن نوزدهم، چندین پرورش‌دهنده اسب ابتکاری کشور پیشنهادی برای ایجاد سازمانی از پرورش دهندگان اسب درگیر در پرورش اسب‌های این نژاد خاص ارائه کردند و نژاد اسب سواری آمریکایی را به‌طور رسمی با شرحی در قسمت مربوطه ثبت کردند. اسناد. که خیلی زود اتفاق افتاد.

ورزش سوارکاری با اسب سواری آمریکایی

زینبی ها با افزایش انرژی، عشق به یک سبک زندگی فعال متمایز می شوند. شعار این نژاد به خوبی می تواند این شعار باشد: "جنبش زندگی است." بنابراین، این حیوانات اغلب درگیر ورزش هستند. مسابقات سه راه رفتن به طور سنتی پیاده روی، یورتمه و کانتر را نشان می دهد. هر کدام از آنها الزامات خاصی دارند. گام اسب ها باید کشش کافی داشته باشد. هنگام یورتمه کردن، پاهای حیوانات باید بالا برود و باید با ریتم و سرعت خاصی (معمولاً سریع و اندازه‌گیری نشده) تاخت.

در مسابقات 5 راه رفتن دو نوع امبل دیگر به حرکات فوق اضافه می شود. در برخی عکس های اسب سواری آمریکایی، پاهای کشیده مصنوعی دیده می شود. این اثر با ساختن سم یا پوشیدن چکمه‌های مخصوص به دست می‌آید.