GTT وسیله نقلیه تمام زمینی: تاریخچه ایجاد و توسعه

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

در دهه 1950، توسعه فشرده مناطق مختلف دورافتاده کشور در اتحاد جماهیر شوروی اتفاق افتاد. وسایل نقلیه چرخدار موجود علیرغم بهبود مستمر، برای حرکت در شرایط سخت آب و هوایی و جاده ای چندان مناسب نبودند. کشور و ارتش به یک وسیله نقلیه قابل عبور نیاز داشتند که بتواند در دمای محیطی از منفی 45 درجه تا مثبت 45 مقاومت کند.

ساخت ماشین

در چنین شرایطی، یک وسیله نقلیه تمام زمینی ردیابی شده با هدف خاص، مناسب ترین وسیله نقلیه بود. توسعه یک تراکتور کاترپیلار جهانی در KhTZ (کارخانه تراکتورسازی خارکف) با نام درون کارخانه "پروژه 21" انجام شد. مرحله طراحی حدود چهار سال به طول انجامید و در سال 1961 دو محصول اول مونتاژ شدند. این دستگاه نام GTT را دریافت کرد و از بهار 1962 در کارخانه ماشین سازی روبتسوفسک به تولید انبوه رسید. مشتری اصلی تراکتور ارتش بود.

ویژگی های وسیله نقلیه تمام زمینی GTT این امکان را فراهم می کند که از کارکرد تعدادی تراکتور غیر ردیابی رها شود و از این طریق تعمیر و نگهداری و تامین قطعات یدکی ناوگان در مناطق دورافتاده کشور ساده شود. این خودرو با وزن مرده کمی بیش از 8 تن می توانست تا 2 تن را حمل کندمحموله در صورت لزوم، محفظه بار به ابعاد 3.5 متر1.8 متر می تواند 21 نفر را در خود جای دهد. این وسیله نقلیه تمام زمینی مجهز به گیره ای برای یدک کشی تریلرهایی با وزن کل تا 4 تن بود.

طراحی بدنه و چرخ دنده

بدنه خودروی سراسری GTT دارای طرح حامل بود و با جوشکاری تولید می شد. بدنه دارای یک قاب قدرت بود که ورق های بیرونی به آن وصل شده بودند. از آنجایی که یکی از الزامات مشتریان اطمینان از شناوری بود، قسمت پایینی دستگاه آب بندی شد.

در داخل دو دیوار وجود داشت که بدنه را به سه قسمت تقسیم می کرد - محفظه واحد نیرو، مسافر و بار. گیربکس و کلاچ های جانبی در کمان وسیله نقلیه تمام زمینی GTT قرار داشتند ، موتور نزدیک تر به قسمت مرکزی کابین مسافر بدن قرار داشت. سمت چپ درب موتور، صندلی راننده بود. با پارتیشن از کمان جدا می شد. سه صندلی مسافر دیگر پشت مکانیک و سمت راست موتور وجود داشت.

محفظه بار پشت موتور قرار داشت و پارتیشن با پارتیشن مسافری نداشت. محفظه باز بود و می شد با برزنت پوشانده شود.

زیر خودروی تمام زمینی GTT دارای شش چرخ جاده در هر طرف بود. غلتک ها دارای بالشتک خارجی به شکل یک حلقه لاستیکی در سمت بیرونی غلتک بودند. چرخ های محرک با یک لبه دنده در جلو قرار داشتند. کاترپیلار از 92 مسیر تشکیل شده بود که با پین های شناور به هم متصل می شدند. مسیرها با استفاده از یک فرمان متحرک واقع در عقب کشیده شدند.

تعلیق میله پیچشی غلطک های مسیر. حرکت شناوربا چرخش مسیرها و توسط سپرهای قابل جابجایی ویژه تسهیل می شود.

گیربکس تراکتور

یک موتور دیزلی 200 اسب بخاری مدل B6A به عنوان واحد نیرو در وسیله نقلیه تمام زمینی ردیابی GTT استفاده شد. موتور شش سیلندر خطی نیمی از موتور معروف تانک B2 بود. با توجه به منشا مخزن آن، موتور دارای یک سیستم راه اندازی ترکیبی بود - از استارت برقی و هوای فشرده. مصرف سوخت بسیار بالا بود - تا 110 لیتر در 100 کیلومتر.

این موتور مجهز به گیربکس دستی پنج سرعته بود. برای ایجاد چرخش در خودروی سراسری GTT، از ترمز جزئی یا کامل یکی از مسیرها با استفاده از کلاچ های اصطکاکی استفاده شد. درایوهای نهایی مجهز به چرخ دنده های سیاره ای بودند. حداکثر سرعت از 45 کیلومتر در ساعت به جلو و تا 6.5 کیلومتر در ساعت در عقب تجاوز نکرد.

اصلاحات و توسعه

در سالهای اولیه، تولید شتاب می گرفت. تا اواسط دهه 60، کارخانه تا 120 وسیله نقلیه در ماه مونتاژ می کرد. در پایان دهه 60، یک نسخه غیرنظامی از وسیله نقلیه تمام زمینی GTT ظاهر شد - یک ماشین رفتینگ چوبی. علاوه بر آن، یک نسخه GTTS مجهز به کوپلینگ چرخ پنجم از تراکتور کامیون ZIL-157V وجود داشت.

در پایان دهه 70، تولید GTT به طور کامل به Semipalatinsk (قزاقستان) به شعبه ای از کارخانه Rubtsovsk منتقل شد.

در دهه 90، کار برای مدرن کردن دستگاه در حال انجام بود. به ویژه، یک موتور دیزلی مقرون به صرفه تر و مدرن YaMZ-238 نصب شد. این خودرو نام GTTB را دریافت کرد. خودمموتور کمی به عقب جابجا شد و شرایط را برای اسکان مسافران افزایش داد. اما به لطف موتور جدید، ظرفیت بار به 2500 کیلوگرم و حداکثر سرعت به 50-55 کیلومتر در ساعت افزایش یافته است.

در همان زمان، مواد حلقه‌های ضربه‌گیر غلتک‌های مسیر به پلی‌اورتان مقاوم‌تر در برابر سایش تغییر یافت.

در سال 2007، یک نسخه دراز با هفت چرخ جاده تحت عنوان GTTBU ظاهر شد. این نسخه از دستگاه در حال حاضر در حال تولید است.