اتحادهای استراتژیک توافقی است بین دو یا چند شرکت مستقل برای همکاری برای دستیابی به اهداف تجاری خاص. اشکال و نمونه های اتحاد استراتژیک بین المللی

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

اتحادهای استراتژیک توافقی است بین دو یا چند طرف برای دستیابی به مجموعه ای از اهداف مورد توافق و در عین حال حفظ استقلال سازمان ها. آنها تمایل دارند از شراکت حقوقی و شرکتی کوتاهی کنند. شرکت‌ها زمانی یک اتحاد تشکیل می‌دهند که هر یک از آنها صاحب یک یا چند دارایی تجاری باشد و بتوانند تجربه تجاری را با یکدیگر به اشتراک بگذارند.

تعریف سرمایه گذاری مشترک

اتحادهای استراتژیک توافقاتی بین دو یا چند طرف برای به اشتراک گذاشتن منابع یا دانش به نفع همه طرف های درگیر هستند. این راهی برای تکمیل دارایی های داخلی، توانایی دسترسی به منابع یا فرآیندهای لازم از سوی بازیگران خارجی است: تامین کنندگان، مشتریان، رقبا، صاحبان برند، دانشگاه ها، مؤسسات و ادارات دولتی.

تعریف به استثنای سرمایه گذاری مشترک

ترتیب بین دو شرکت که تصمیم می گیرند منابع را برای انجام پروژه های خاص سودمند متقابل به اشتراک بگذارند، یک اتحاد استراتژیک است. آنها کمتر درگیر و ثابت هستند. هر شرکت ضمن به دست آوردن فرصت های جدید، استقلال خود را حفظ می کند. یک اتحاد استراتژیک می تواند به یک شرکت کمک کند تا فرآیند کارآمدتری را توسعه دهد، وارد بازار جدیدی شود و مزیت رقابتی را افزایش دهد.

توسعه تاریخی

برخی تحلیلگران ممکن است بگویند که اتحادهای استراتژیک یک پدیده اخیر هستند، اما در واقع، قدمت همکاری بین شرکتها به اندازه وجود خود سازمانها است. به عنوان مثال می توان به موسسات وام دهی اولیه یا انجمن های تجاری مانند اصناف هلندی اشاره کرد. اتحادهای استراتژیک همیشه وجود داشته اند، اما در دو دهه اخیر بسیار سریع توسعه یافته و به سطح بین المللی رفته اند.

در دهه 1970، تمرکز اتحادها عملکرد محصول بود. شرکا به دنبال دستیابی به بهترین کیفیت مواد اولیه با کمترین قیمت ممکن، فن آوری های بهبود یافته و نفوذ سریعتر در بازار بودند. اما تمرکز روی محصول بود.

در دهه 1980، اتحادهای استراتژیک بر اقتصاد متمرکز شدند. شرکت های درگیر سعی کردند موقعیت خود را در زمینه های مربوطه تقویت کنند. در این مدت، تعداد اتحادها به طرز چشمگیری افزایش یافته است. برخی از این اتحادها منجر به موفقیت بزرگ محصول شده است، مانند دستگاه های کپی کانن که با نام تجاری کداک فروخته می شوند. یامشارکت بین‌المللی موتورولا/توشیبا، ترکیبی از منابع و فناوری‌ها، به موفقیت بزرگی در ریزپردازنده‌ها منجر شده است.

در دهه 1990، مرزهای جغرافیایی بین بازارها از بین رفت. تقاضاهای بالاتر از شرکت ها منجر به نیاز به نوآوری مداوم شده است. تمرکز اتحادهای استراتژیک بر توسعه توانایی ها و شایستگی ها متمرکز شده است.

اتحادهای عمودی

این یک همکاری بین یک شرکت و شرکای بالادستی و پایین دستی آن در زنجیره تامین است. چنین اتحادهایی با هدف تشدید و بهبود این روابط و همچنین گسترش شبکه شرکت ها و توانایی ارائه قیمت های پایین تر انجام می شود. در عین حال، تامین کنندگان در تصمیم گیری در مورد طراحی و توزیع محصولات دخالت دارند. نمونه ای از این نوع اتحاد استراتژیک، رابطه نزدیک بین تولیدکنندگان خودرو و تامین کنندگان آنها است.

اتحادهای افقی

توسط شرکت هایی که در همان منطقه تجاری فعالیت می کنند تشکیل شده است. این بدان معناست که شرکای اتحاد قبلاً رقیب یکدیگر بودند. آنها شروع به همکاری برای بهبود قدرت بازار در مقایسه با سایر رقبا کردند. همکاری تحقیق و توسعه بین شرکت ها در بازارهای فناوری پیشرفته، اتحادهای افقی هستند. به عنوان مثال، اتحاد بین ارائه دهندگان خدمات لجستیک است. چنین شرکت هایی سود مضاعف دارند:

• دسترسی به منابع مادی قابل استفاده مستقیم (گسترش شبکه های حمل و نقل مشترک، زیرساخت ذخیره سازی، ارائه بسته پیچیده ترخدمات);
• دسترسی به منابع نامشهودی که نمی توان مستقیماً از آنها استفاده کرد (نوآوری و دانش).

اتحادهای فرابخشی

اینها مشارکت هایی هستند که در آن شرکت های شرکت کننده در یک زنجیره عمودی به هم مرتبط نیستند. آنها در یک حوزه تجاری فعالیت نمی کنند، با یکدیگر در تماس نیستند، بازارها و دانش کاملاً متفاوتی دارند.

سرمایه گذاری مشترک

در این مورد، قرارداد مشارکتی توسط دو یا چند شرکت برای ایجاد یک شرکت جدید منعقد می شود. این یک شخص حقوقی جداگانه است. شرکت های در حال شکل گیری سرمایه و منابع را سرمایه گذاری می کنند. شرکت های جدید ممکن است برای مدت محدودی برای یک پروژه خاص یا برای روابط تجاری طولانی مدت تشکیل شوند. کنترل، درآمد و خطرات بسته به مشارکت توزیع می‌شوند.

اتحادهای برابر

شکلی از اتحادهای استراتژیک است که در آن یک شرکت سهامی را در یک شرکت دیگر به دست می آورد و بالعکس. این امر باعث می شود شرکت ها سهامداران و سهامداران یکدیگر باشند. سهم تملک شده از سهام ناچیز است، بنابراین قدرت تصمیم گیری در اختیار شرکت فروشنده است. به این وضعیت، سهامداری متقابل نیز گفته می شود و به ساختارهای شبکه پیچیده می انجامد. شرکت هایی که از این طریق به هم متصل هستند، سود را به اشتراک می گذارند و اهداف مشترکی دارند. این میل به رقابت را کاهش می دهد. همچنین پذیرش سفارش‌ها را برای سایر شرکت‌ها دشوار می‌کند.

نابرابراتحاد

آنها زمینه گسترده ای از همکاری احتمالی بین شرکت ها را پوشش می دهند. این ممکن است همکاری نزدیک بین مشتری و تامین کننده، برون سپاری برخی از وظایف شرکتی یا صدور مجوز باشد. چنین اتحادی ممکن است غیررسمی باشد، که در یک قرارداد مشخص نشده است.

نوع شناسی هدف

مایکل پورتر و مارک فولر، بنیانگذاران گروه مانیتور از اتحاد استراتژیک، اتحادها را بر اساس اهداف خود تقسیم کردند:

• اتحادهای عملیاتی و لجستیکی. شرکا یا هزینه های معرفی تاسیسات تولید جدید را به اشتراک می گذارند یا از زیرساخت های موجود متعلق به یک شرکت داخلی در کشورهای خارجی استفاده می کنند.
• اتحادهای بازاریابی، فروش و خدمات. شرکت ها از زیرساخت بازاریابی و توزیع موجود یک شرکت دیگر در بازار خارجی برای توزیع محصولات خود استفاده می کنند.
• اتحادهای توسعه فناوری. اینها بخش‌های تحقیق و توسعه تلفیقی، موافقت‌نامه‌های توسعه همزمان، موافقت‌نامه‌های تجاری‌سازی فناوری، و موافقت‌نامه‌های مجوز هستند. به عنوان یک قاعده، اینها اتحادهای استراتژیک بین المللی هستند.

نمایشهای اضافی

این نوع اتحادهای استراتژیک عبارتند از:

• کارتل ها. شرکت‌های بزرگ می‌توانند به صورت غیررسمی همکاری کنند، تولید و قیمت‌ها را در یک بخش خاص از بازار یا منطقه تجاری کنترل کنند و رقابت خود را محدود کنند.
• فرانچایز. او حق استفاده از شریک خود را می دهدنام تجاری و مفهوم شرکت طرف مقابل مبلغ ثابتی را برای این کار پرداخت می کند. فرنچایز دهنده کنترل قیمت گذاری، بازاریابی و تصمیمات شرکتی را به طور کلی حفظ می کند.
• مجوز. یک شرکت برای حق استفاده از فناوری یا فرآیندهای تولید شرکت دیگر هزینه می پردازد.
• گروه های استاندارد صنعت. اینها گروه‌هایی از شرکت‌های بزرگ هستند که سعی می‌کنند استانداردهای فنی را مطابق با منافع تولیدی خود اعمال کنند.
• برون سپاری. یکی از طرفین برای انجام مراحل تولیدی که بخشی از صلاحیت های اصلی شرکت نیستند به دیگری پول می دهد.
• بازاریابی وابسته. این یک روش توزیع مبتنی بر وب است که در آن یکی از شرکا فرصت فروش محصولات را از طریق کانال های خود در ازای شرایط از پیش تعیین شده فراهم می کند.

استفاده از کسب و کارشان باعث ایجاد فعالیت هایشان می شود.

معنا

اهداف اصلی اتحادهای استراتژیک:

• تصمیم گیری مشترک؛
• انعطاف پذیری;
• کسب مشتریان جدید؛
• تقویت نقاط قوت و رفع نقاط ضعف؛
• دسترسی به بازارها و فناوری های جدید؛
• منابع و خطرات مشترک.

باید هنگام کار آنها را در نظر بگیرید.

نمونه هایی از اتحادهای بین المللی

اتحادهای استراتژیک بین المللی شامل مشارکت DuPont/Sony است. این شامل توسعه حافظه نوری است. اتصال موتورولا/توشیبا به تولید مشترک ریزپردازنده ها مشغول است. جنرال موتورز/هیتاچی استمشارکت برای توسعه قطعات الکترونیکی برای خودرو. فوجیتسو/زیمنس محصولات کامپیوتری را تولید و به فروش می رساند. Apple/IBM شراکتی است که تجزیه و تحلیل و محاسبات سازمانی را با رابط کاربری شیک آیفون و آیپد همراه می کند. Google/Luxottica یک همکاری درخشان است که منجر به تولید عینک هوشمند گوگل شده است. لایکا/مونکلر - این اتحاد به عنوان پیوند کامل زیبایی شناسی و فناوری توصیف می شود. برای تولید دوربین‌های مارکدار ایجاد شد.

اتحاد نوآوری

مارکس اسپنسر/مایکروسافت - این مشارکت به هر دو سازمان اجازه می دهد تا به طور مشترک بررسی کنند که چگونه خرده فروشی می تواند از فناوری هایی مانند هوش مصنوعی برای بهبود تجربه مشتری و ساده کردن عملیات استفاده کند. تیم مهندسی کلاس جهانی مایکروسافت با تیم آزمایشگاه خرده فروشی M&S کار خواهد کرد. این مشارکت مبتنی بر رویکرد فناوری جدید است. استیو رو، مدیر عامل مارکس اسپنسر، این سرمایه گذاری را اولین خرده فروشی دیجیتال نامید. امضای توافقنامه راهبردی در 21 ژوئن 2018 در لندن انجام شد.

عوامل موفقیت

موفقیت هر اتحاد تا حد زیادی به این بستگی دارد که توانایی های شرکت های درگیر چقدر موثر است و اینکه آیا تعهد کامل هر یک از شرکا به اتحاد حاصل شده است یا خیر. هیچ مشارکتی بدون مصالحه وجود ندارد، اما منافع آن باید بیشتر از معایب باشد. همسویی ضعیف اهداف، معیارها و تضادهای فرهنگ شرکتی می تواند اثربخشی هر اتحادی را تضعیف و محدود کند. مقداری کلیدعواملی که باید در نظر بگیرید تا بتوانید یک ادغام موفق را مدیریت کنید عبارتند از:

• درک. شرکت های همکار نیاز به درک روشنی از منابع و منافع شرکای بالقوه دارند و این درک باید اساس اهداف اتحاد باشد.
• بدون فشار زمانی. مدیران برای ایجاد روابط کاری با یکدیگر، تدوین برنامه زمانی، تعیین نقاط عطف و توسعه کانال های ارتباطی به زمان نیاز دارند. امضای عجولانه توافقنامه همکاری ممکن است به اعضای اتحاد آسیب برساند.
• محدودیت اتحادها. ممکن است از برخی ناسازگاری‌های بین شرکت‌ها اجتناب نشود، بنابراین تعداد اتحادها باید به تعداد لازم محدود شود که به شرکت‌ها اجازه می‌دهد به اهداف خود دست یابند.
• ارتباط خوب. مدیران شرکت های بزرگ باید به خوبی به هم متصل باشند تا بتوانند بخش ها و خطوط تجاری مختلف را در سراسر مرزهای داخلی ادغام کنند. آنها به مشروعیت و حمایت رهبری ارشد نیاز دارند.
• ایجاد اعتماد و حسن نیت. این بهترین مبنای برای همکاری دوجانبه سودمند بین شرکت ها است، زیرا تحمل، شدت و باز بودن ارتباطات را افزایش می دهد و کار مشترک را تسهیل می کند. در آینده، این منجر به شرکای برابر و راضی می شود.
• رابطه شدید. تشدید مشارکت منجر به این واقعیت می شود که شرکای یکدیگر را بهتر بشناسند. این باعث ایجاد اعتماد می شود.

ریسک

استفاده و عملکرداتحادهای استراتژیک نه تنها فرصت ها و مزایایی را به همراه دارد. همچنین خطرات و محدودیت هایی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود. برخی از خطرات در زیر ذکر شده است:

• شریک زندگی با مشکلات مالی؛
• هزینه های پنهان؛
• مدیریت ضعیف؛
• فعالیت های خارج از قرارداد اصلی؛
• نشت اطلاعات؛
• از دست دادن شایستگی؛
• شکست محصول یا خدمات شریک؛
• از دست دادن کنترل عملیاتی؛
• شریک نمی تواند یا مایل به ارائه منابع کلیدی نیست.

شکست ها اغلب به انتظارات غیر واقعی، عدم تعهد، تفاوت های فرهنگی، تفاوت در اهداف استراتژیک و عدم اعتماد نسبت داده می شود. برای اجتناب از آنها، لازم است همه جوانب همکاری را با دقت در نظر بگیرید.