نظریه و ضریب توبین: روشهای تخمین، فرمول محاسبه

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

نسبت توبین نسبت بین ارزش بازار دارایی فیزیکی و مقدار جایگزینی آن است. اولین بار توسط نیکلاس کالدور در سال 1966 در مقاله خود "بهره وری حاشیه ای و نظریه های کلان اقتصادی توزیع: تفسیری بر ساموئلسون و مودیلیانی" معرفی شد. با این حال، یک دهه بعد توسط جیمز توبین که آن را در دو مقدار توصیف می‌کند، رایج شد.

یکی از آنها، شمارشگر، ارزش بازار است: ارزش فعلی در بازار برای مبادله دارایی های موجود. مخرج دیگر، قیمت جایگزینی یا بازتولید است، یعنی ارزش بازار برای کالاهای تازه تولید شده. او معتقد است که این نسبت به عنوان رابط بین بازارهای مالی و همچنین کالاها و خدمات فردی، اهمیت و فایده اقتصادی قابل توجهی دارد.

یک شرکت

اگرچه این معادل مستقیم نسبت توبین نیست، اما در ادبیات مالی، محاسبه این نسبت با مقایسه ارزش بازار سرمایه و بدهی شرکت ها با آن، به یک روش معمول تبدیل شده است.ارزش دفتری مربوطه، زیرا برآورد مقدار جایگزینی دارایی های شرکت دشوار است:

روش متداول نشان دهنده هم ارزی تعهدات تولید است. این عبارت زیر را به دست می دهد:

توجه داشته باشید که حتی اگر ارزش بازار و ارزش دفتری بدهی ها برابر فرض شود، این با «نسبت بازار» یا «نسبت قیمت به میانگین» استفاده شده در تحلیل مالی یکسان نیست. این تجزیه و تحلیل فقط برای مقادیر ارزش ویژه محاسبه می شود:

نسبت توبین نیز اغلب از متقابل این نسبت استفاده می کند. و به طور دقیق تر، به نظر می رسد این است:

برای شرکت های بورسی، ارزش بازار سهام (سرمایه) اغلب در پایگاه های داده مالی گزارش می شود. این را می توان برای یک نقطه خاص در زمان محاسبه کرد.

کل شرکتها

یکی دیگر از کاربردهای نسبت توبین، تعیین ارزش گذاری کل بازار در رابطه با کل دارایی های شرکت است. فرمول این است:

نمودار زیر نمونه ای برای همه سازمان ها است. این خط نسبت ارزش بازار سهام به خالص دارایی ها را با قیمت جایگزینی از سال 1900 نشان می دهد.

برنامه

اگر ارزش بازار فقط منعکس کننده دارایی های ثبت شده شرکت باشد،ضریب q توبین 1.0 خواهد بود. این نشان می دهد که ارزش بازار منعکس کننده برخی از دارایی های اندازه گیری نشده یا فهرست نشده شرکت است. ارزش‌های نسبت توبین بالا سازمان‌ها را تشویق می‌کند تا بیشتر در سرمایه سرمایه‌گذاری کنند، زیرا ارزش آن‌ها بیشتر از قیمتی است که برای آنها پرداخته‌اند.

اگر ارزش سهام شرکت 2 دلار و سرمایه در بازار فعلی 1 باشد، سازمان می تواند اوراق بهادار منتشر کند و عواید آن را سرمایه گذاری کند. در این حالت q> برابر است با 1. نسبت توبین یک نسبت است، از طرف دیگر اگر کمتر از 1 باشد، ارزش بازار کمتر از مقدار ثبت شده دارایی ها خواهد بود. این نشان می دهد که او ممکن است شرکت را دست کم بگیرد.

فاکتور کیفیت پایین برای کل بازار به این معنا نیست که تخصیص مجدد کامل منابع در اقتصاد ارزش ایجاد می کند. در عوض، وقتی Q بازار کمتر از برابری است، سرمایه‌گذاران نسبت به بازده دارایی‌های آتی بدبین هستند.

اجرای هوشمند

Lang و Stultz دریافتند که نسبت توبین نشان‌دهنده ضریب کیفیت پایین‌تر در شرکت‌های متنوع نسبت به شرکت‌های متمرکز است، زیرا بازار ارزش دارایی‌ها را کاهش می‌دهد.

یافته‌های توبین نشان می‌دهد که تغییرات در قیمت سهام در مقاوم‌سازی، مصرف و سرمایه‌گذاری منعکس می‌شود، اگرچه شواهد تجربی نشان می‌دهد که معرفی او آنقدرها هم که تصور می‌شود خشن نیست. این تا حد زیادی به دلیل این واقعیت است که شرکت ها کورکورانه تصمیمات سرمایه گذاری ثابت را بر اساس تغییرات قیمت سهام قرار نمی دهند.در عوض، آنها نرخ های بهره آتی و ارزش فعلی بازده مورد انتظار را مطالعه می کنند.

روشهای ارزش گذاری سرمایه فکری، ضریب توبین

دو متغیر را اندازه گیری می کند: ارزش جاری دارایی های ثابت، محاسبه شده توسط حسابداران یا آماردانان، و ارزش بازار سرمایه، اوراق قرضه. اما عناصر دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند بر هیاهوی بازار و سفته‌بازی تأثیر بگذارند که به‌عنوان مثال، دیدگاه‌های تحلیلگران را در مورد چشم‌انداز شرکت‌ها منعکس می‌کند. نقش مهمی نیز توسط سرمایه فکری شرکت ها ایفا می کند، یعنی سهم بی اندازه دانش، فناوری و سایر دارایی های نامشهودی که ممکن است یک شرکت داشته باشد، اما توسط حسابداران مورد توجه قرار نمی گیرد. برخی از سازمان ها به دنبال توسعه روش هایی برای اندازه گیری دارایی های نامشهود از جمله سرمایه فکری هستند.

اعتقاد بر این است که نظریه q توبین تحت تأثیر هیاهوی بازار و دارایی های نامشهود است، بنابراین می توانید نوساناتی را در حدود ارزش 1 ببینید.

کالدور و تعریف او

در مقاله خود در سال 1966 "بهره وری حاشیه ای و نظریه کلان اقتصادی توزیع: تفسیری از ساموئلسون و مودیلیانی"، نیکلاس این رابطه را به عنوان بخشی از نظریه بزرگتر خود ارائه کرد. کالدور در این مقاله می نویسد: «نسبت ارزش گذاری، نسبت ارزش بازار سهام به سرمایه مورد استفاده شرکت ها است». نویسنده سپس به بررسی ویژگی‌های q نظریه سرمایه‌گذاری توبین در سطح اقتصاد کلان مناسب ادامه می‌دهد. در نتیجه، او معادله زیر را به دست می‌آورد:

مصرف خالص از کجاستسرمایه؛

sw - پس انداز کارکنان؛

g - نرخ رشد؛

Y - درآمد;

k - سرمایه؛

sc - پس انداز از سرمایه؛

i - سهم اوراق بهادار جدید منتشر شده توسط شرکت ها.

Caldor سپس این را با معادله p مقدار برای سهام تکمیل می کند:

تعبیر شخصی

با در نظر گرفتن نرخ های پس انداز و سود سرمایه، مقداری ارزش گذاری وجود خواهد داشت که تضمین می کند حجم کافی از بخش خصوصی برای عرضه اوراق بهادار جدید منتشر شده توسط شرکت ها وجود دارد. بنابراین، شبکه مالی نه تنها به تمایل افراد به پس‌انداز، بلکه به سیاست شرکت‌ها در رابطه با مشکلات جدید بستگی دارد.

در صورت عدم وجود مسائل جدید، سطح قیمت اوراق بهادار در لحظه ای تعیین می شود که خرید ارز توسط سپرده گذاران با فروش متعادل شود و در نتیجه پس انداز خالص بخش شخصی تبدیل شود. صفر انتشار سهام جدید توسط شرکت ها قیمت ها (یعنی فاکتور ارزش گذاری v) را به اندازه ای کاهش می دهد که فروش را به اندازه کافی کاهش دهد تا پس انداز خالص مورد نیاز برای پذیرش مسائل جدید را تحریک کند. اگر منفی بود و شرکت‌ها به‌عنوان خریداران خالص اوراق بهادار بخش خصوصی تلقی می‌شدند، ضریب ارزش‌گذاری v به حدی تعدیل می‌شد که خالص پس‌انداز منفی، بیش از مقدار مورد نیاز برای مطابقت با فروش باشد.

کالدور به وضوح شرایط تعادلی را ایجاد می کند که در آن، سایر چیزها برابر هستند،تعهدات متقابل، موجودی پس‌اندازی که در هر مقطع زمانی وجود دارد با تعداد کل اوراق بهادار در گردش در بازار مقایسه می‌شود. وی در ادامه بیان می کند: «در حالت تعادل عصر طلایی (با توجه به g و K/Y، هر چند تعریف شده باشد)، v با مقداری که ممکن است > <1 باشد، بسته به معانی sc، sw، c ثابت خواهد بود. " در این جمله، کالدور تعریف نسبت v را در تعادل (گرم ثابت و K/Y) سرمایه و پس‌انداز کارگران و مصرف خالص خارجی و انتشار سهام جدید در بین شرکت‌ها ارائه می‌کند..

شکست سرمایه داری

در نهایت، کالدور در نظر می گیرد که آیا این تمرین اشاره ای به توسعه آینده توزیع درآمد در سیستم می دهد یا خیر. نئوکلاسیک ها معتقد بودند که سرمایه داری در نهایت جامعه را منحل می کند و به توزیع برابرتر درآمد منجر می شود. کالدور موردی را مطرح می کند که به موجب آن می تواند در محدوده او باشد.

آیا این "قضیه نئوپاسینتی" راه حل بسیار طولانی مدتی دارد؟ تاکنون هیچ کس تغییراتی را در توزیع دارایی‌ها بین «کارگران» (یعنی صندوق‌های بازنشستگی) و «سرمایه‌داران» در نظر نگرفته است - در واقع بسیاری تصور می‌کردند که این توزیع دائمی خواهد بود. با این حال، از آنجایی که آنها سهام را می فروشند (اگر c > 0) و صندوق های بازنشستگی آنها را خریداری می کنند، می توان فرض کرد که سهم کل دارایی در دست اولی ها دائما کاهش می یابد، در حالی که سهم کارگران به طور مداوم افزایش می یابد. تا اینکه روزی سرمایه داران سهام نخواهند داشت. صندوق های بازنشستگی و بیمهشرکت ها مالک همه آنها خواهند بود.

نگاهی دیگر

در حالی که این یک تفسیر احتمالی از تحلیل است، کالدور در برابر آن هشدار می دهد و یک احتمال جایگزین را مطرح می کند: این دیدگاه نادیده می گیرد که صفوف طبقه سرمایه دار دائماً پسران و دختران رهبران صنعت جدید را تجدید می کنند و جایگزین می کنند. نوه‌ها و نوه‌های کاپیتان‌های ارشد که به تدریج ارث او را تلف می‌کنند در حالی که بیش از حداکثر درآمد سود سهام زندگی می‌کنند.

منطقی است فرض کنیم که سهام شرکت های تازه تاسیس و در حال رشد سریعتر از حد متوسط رشد می کنند، در حالی که سهام قدیمی تر (که اهمیت نسبی آنها کاهش می یابد) با سرعت آهسته افزایش می یابد. این بدان معناست که نرخ افزایش ارزش پس‌انداز در دست کل گروه سرمایه‌دار، به دلایلی که در بالا ذکر شد، بیشتر از نرخ رشد دارایی‌های در دست صندوق‌های بازنشستگی و غیره است.»