ریسک کارآفرینی، اول از همه، مسئولیت است

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

تولید و فعالیت های تجاری همیشه دارای خطرات خاصی هستند. البته رهبر، کارآفرین مسئول تصمیمات گرفته شده است. بنابراین همواره باید صرفه جویی در منابع مالی و مادی را مد نظر قرار داد. محاسبات برای پروژه ها و معاملات باید بسیار با دقت انجام شود. این قانون به ویژه در زمان بحران مالی، تورم بالا، وام‌های کلان مرتبط است.

ریسک کارآفرینی… است

در صورت اشتباه در محاسبات، تصمیمات مدیریتی، پروژه های توسعه یافته سودی به همراه ندارد، برعکس، شرکت متحمل زیان می شود. این نتیجه فعالیت، ریسک کارآفرینی است. می توان آن را به سه بخش تقسیم کرد: سرمایه گذاری، مالی و تولید.

ریسک کارآفرینی یک اشتباه است که پیامدهای آن بیان می شود:

• در توقف کامل شرکت؛
• عدم دریافت مواد اولیه، مواد برای تولید؛
• در معرض خطر عدم فروش یا فروش ناقص محصولات تولیدی (عدم تقاضا برای خدمات)؛
• عدم دریافت نابهنگام یا کامل وجه از توزیع کنندگان محصول؛
• در معرض خطر بازگشتمحصولات تولید و فروخته شده؛
• در معرض خطر عدم رعایت قراردادهای اعتباری، سرمایه گذاری و وام؛
• در ورشکستگی خود موسسه، شرکت، شرکت و شرکای آن،



تامین کنندگان.

انواع ریسک های تجاری

کلاسیک های علوم بنیادی ویژگی های زیادی را در اساس طبقه بندی قرار می دهند. اما ریسک کارآفرینی مفهومی است که نیاز به دقیق ترین تعریف از انواع آن دارد. بنابراین، مرسوم است که سه نوع ریسک را اساسی در نظر بگیریم. این موارد عبارتند از:

1. کارآفرینی;
2. بستانکار;
3. نقد.

ریسک کارآفرینی ریسک شرایطی است که در صورت سرمایه گذاری وجوه شخصی (مالی) فعالیت شرکت را متوقف می کند.

ریسک بستانکار ریسک عدم بازپرداخت وجوه قرض شده است. چنین وضعیتی ممکن است در نتیجه ورشکستگی وام گیرنده، عمدی و غیرارادی ایجاد شود.

ریسک پول ریسک کاهش ارزش عرضه پول است. به این معنا که همیشه وام دادن به دارایی های مشهود سودآورتر است.

ریسک کارآفرینی یک وابستگی مستقیم به حاشیه سود است. به عنوان مثال، هنگام خرید اوراق قرضه کوتاه مدت، نباید به رشد سریع سرمایه اعتماد کرد. در مقابل، سهام عادی که کمترین حاشیه ایمنی را دارد، دارای بالاترین سرمایه است.

حوزه ریسک کارآفرینی

برای ایجاد راههای خروج از ورشکستگیتا حدودی، برای مدیریت ریسک های تجاری، لازم است بدانیم که شرکت در کدام منطقه ریسک قرار دارد. آنها معمولاً به چهار مورد اصلی تقسیم می شوند:

1. بدون خطر؛
2. خطر قابل تحمل؛
3. بحران؛
4. فاجعه.

منطقه اول هیچ ویژگی ضرری ندارد، عملیات سود استاندارد به همراه دارد، سرمایه قرضی ندارد.

حوزه دوم فرض می کند که زیان در مقایسه با سود قابل تحمل است، فعالیت های شرکت هم از نظر بازار و هم از نظر مالی قابل دوام باقی می ماند.

سوم، زیان های مورد انتظار بیشتر از سود بالقوه است. کارآفرینی منجر به ورشکستگی می شود.

منطقه فاجعه. نام برای خودش صحبت می کند. زیان ها از سطح بحران فراتر رفته و به ارزش خود شرکت می رسد.