سبک های رهبری در مدیریت و ویژگی های آنها

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

انسان از سنین پایین می داند مدیریت چیست. ابتدا با کنترل مثلاً دوچرخه کودک، سپس با ماشین، سپس با کنترل تجهیزات و … به صورت تدریجی مواجه می شویم. در تمام زمینه های زندگی انسان یافت می شود.

سبک های رهبری در مدیریت راهی (یا ترکیبی از آنها) برای تعامل بین مدیر و زیردستان است. روابط با کارکنان به طور مستقیم بر کارایی و بهره وری کل شرکت تأثیر می گذارد.

همانند هر زمینه دیگری، تحقیقاتی در زمینه روابط مدیر و زیردستان در حال انجام است که به لطف آن سه جهت اصلی تعیین شده است که سبک های مدیریت یک سازمان را تعیین می کند.

سبک دستورالعمل به عنوان غالب تعریف می شود. رهبر تلاش می کند تا از هر اتفاقی که می افتد آگاه باشد و از او می خواهد که در مورد آن گزارش دهد. با چنین مدیریتی، تمام تصمیمات صرفاً توسط رئیس گرفته می شود. روابط با تیم کاملاً وجود ندارد و روش های مدیریتی دستورات، توبیخ، اظهار نظر، محرومیت از پاداش است. سبک بخشنامه امکان ابتکار عمل را به طور کامل از کارکنان سلب می کندروحیه جنگندگی و روحیه او را تحت تأثیر قرار می دهد. به عنوان یک قاعده، در شرکت هایی با چنین رهبر، گردش مالی بالایی از پرسنل وجود دارد، کار بر اساس اصل "هیچ کس ضروری نیست" انجام می شود.

سبک مدیریت دموکراتیک دلالت بر تقسیم اختیارات بین مدیر و معاون او دارد. مدیر همیشه به کارکنان و دیدگاه آنها گوش می دهد. با چنین مدیریتی، تصمیمات به صورت جمعی گرفته می شود، که به کارکنان اجازه می دهد احساس کنند که رهبر با آنها در یک تیم است، آنها اهداف یکسانی را دنبال می کنند. اگر همه سبک های رهبری را در مدیریت در نظر بگیریم، سبک دموکراتیک موفقیت بیشتری دارد. در چنین شرکتی ارتباط با کارکنان به صورت دوستانه و با استفاده از روش درخواست، توصیه، خواسته و مشاوره صورت می گیرد. برای کارکنان، رهبر مرجعی است که همیشه کمک خواهد کرد، که عامل مهمی برای ایجاد روحیه اخلاقی و روانی مطلوب است. یک تیم با سبک مدیریت دموکراتیک قابل اعتماد است و به عنوان یک تیم کار می کند.

در فهرست سبک های رهبری در مدیریت، سبک لیبرال در رتبه بعدی قرار دارد. رهبر هدف واقعی خود - مدیریت - را برآورده نمی کند. او معمولاً منتظر دستورات مافوق است یا تحت تأثیر زیردستان است. همه کارها بر عهده زیردستان است، در حالی که رهبر ترجیح می دهد از سؤالات اجتناب کند و خود را از مسئولیت خلاص کند. کار کارکنان کمی کنترل می شود، که می تواند منجر به نتایج فاجعه بار شود.

به نظر می رسدسبک های رهبری مد نظر در مدیریت متفاوت است و کاربردی ترین آنها دموکراتیک است. شاید اینطور باشد، بخشنامه بیشتر برای افرادی مناسب است که کارکنان کوچکی از کارگران زیر نظر خود دارند. سبک لیبرال را می توان در کارگاه ها یا استودیوهای خلاقانه یافت. افراد خلاق مستقل تر هستند و نیازی به نظارت مداوم ندارند.

بنابراین نمی توان گفت که یک سبک بد و دیگری خوب است. این همه به موقعیت خاص، به نوع فعالیت شرکت، به ویژگی های شخصی رهبر بستگی دارد که بر اساس آن سبک های رهبری شکل می گیرد. مدیریت به معنای سبک مدیریتی خاصی برای یک شرکت خاص نیست و محدود به آن نیست. اغلب ترکیبی از هر سه سبک وجود دارد که به خودی خود راه حلی موثر در یک موقعیت خاص است.