فعالیت نوآوری: انواع، جهت ها، توسعه و تامین مالی

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

با توسعه پیشرفت صنعتی، کلمه "نوآوری" به یک اصطلاح بسیار محبوب تبدیل شده است. در زندگی روزمره، نوآوری به نماد پیشرفت و پیشرفت تبدیل شده است. آنها تقریباً هر بخش از زندگی ما را تحت سلطه خود در آورده اند. فعالیت های نوآورانه در آموزش به شما امکان می دهد متخصصان حرفه ای بیشتری به دست آورید، در پزشکی - مرگ و میر کمتر، در دفاع - حفاظت بهتر.

تعریف

این نوع فعالیت را می توان به عنوان معرفی چیز جدیدی در ساختار خاصی از هر حوزه ای از زندگی انسان تعریف کرد. نوآوری در مفهوم اقتصادی به فعالیت هایی اطلاق می شود که با هدف بهبود محصولات و فناوری های تولید و همچنین جستجوی بخش های جدید بازار و گسترش خط تولید انجام می شود.

در میان نکات سازماندهی فعالیت های نوآوری، سه مورد اصلی را می توان تشخیص داد: جستجوی نقاط ضعف در شرکت، اجرای فرآیند و سازماندهی معرفی خود نوآوری ها به تولید.

بدون نوآوری، حوزه تولید نمی تواند وجود داشته باشد، زیرا هر تولیدی فرسوده می شود و فناوری ها منسوخ می شوند. هر شرکت بزرگ خود را داردیک مجموعه علمی که به شرکت اجازه می دهد تا توسعه فعالیت های نوآورانه را انجام دهد. این برای جلوگیری از ترمز روند فنی ضروری است.

علاوه بر تولید خود، باید به بخش بازار نیز توجه کنید و مراقب رقبا باشید. همچنین لازم است در زمان بهبودهای احتمالی و اشکال جدید نوآوری، فرآیند تولید خود را به موقع تجزیه و تحلیل کنید. اگر شرکتی با مجموعه ای ناچیز یا محصول قدیمی که مدت زیادی است مورد تقاضا نبوده در بازار ارائه شود، بلافاصله رقابت را از دست خواهد داد.

نیاز به نوآوری می تواند از عوامل مختلفی ناشی شود، می تواند نوعی موفقیت شرکت باشد، مثلاً برنده شدن در مزایده مناقصه یا گسترش شبکه شعب. یک انگیزه مهم برای نوآوری زمانی رخ می دهد که یک تغییر عمده در ساختار بازار مانند ظهور یک رقیب قدرتمند یا افزایش تقاضا برای محصول دیگر رخ دهد.

انواع فعالیت های نوآورانه

نوآوری در همه فعالیت ها وجود دارد. آنها نه تنها در محیط کسب و کار، بلکه در زمینه آموزش، مسکن و خدمات عمومی و حتی در بخش دفاع مورد توجه ویژه قرار می گیرند. این به دلیل حمایت بزرگ دولت از نوآوری است. شایان توجه است که در میان اشکال فعالیت، انواع مختلفی را می توان تشخیص داد، اما دانشمندان تنها سه نوع اصلی را تشخیص می دهند.

متوالی

بر اساس نام، کلیه فعالیت ها در تمامی بخش ها به صورت مرحله ای انجام می شود. پس از انجام تحقیقات ابتکاری وبا معرفی آنها به تولید، نتایج به مدیریت ارشد منتقل می شود که امکان سنجی معرفی فناوری را ارزیابی و تصمیم گیری می کند. از جمله مزایای چنین طرحی، می توان تکرارپذیری تجزیه و تحلیل محصولات جدید در هر مرحله از اجرا، کاهش ریسک و ساده سازی کنترل را مشخص کرد.

از جمله معایب این روش، دشواری اصلاح نواقص نوآوری است، زمانی که توسعه قبلاً به مرحله بعدی رفته است. این امر به معنای افزایش هزینه اصلاح نواقص و در نتیجه افزایش شدت کار فرآیند و افزایش زمان اجرای آن است.

موازی

با این طرح، فعالیت های نوآورانه در تمام بخش ها به طور همزمان انجام می شود، که امکان تنظیم به موقع فرآیند را در تمام مراحل آن فراهم می کند. در میان معایب، می توان به دشواری کنترل فرآیند اشاره کرد، زیرا به طور همزمان در چندین بخش انجام می شود، بنابراین این طرح اغلب در شرکت های کوچک و متوسط استفاده می شود.

انتگرال

دو طرح اجرایی قبلی دلالت بر تغییر جهت کامل همه بخش ها به سمت نوآوری دارد. در عین حال، تولید فعلی و اقتصاد شرکت به طور جدی تحت تأثیر قرار می گیرد. برای جلوگیری از ضرر، بسیاری از شرکت ها بر اساس تقسیم بندی، به اصطلاح گروه های متمرکز را ایجاد می کنند که در اجرای نوآوری ها مشغول هستند، در حالی که بخش اصلی به تجارت معمول خود می پردازد. چنین سیستمی ماتریس نامیده می شود.

بسیاری از شرکت های بزرگ بر اساس خود علمی و ویژه ایجاد می کنندتیم های تحقیقاتی به رهبری بهترین متخصصان که اغلب از خارج دعوت می شوند. چنین سیستمی به عنوان بهترین در زمینه نوآوری شناخته می شود، زیرا زمان اجرا، بهبود کیفیت، حفظ تولید فعلی و ساده سازی کنترل را کاهش می دهد. این سیستم برای شرکت‌های بزرگی مناسب است که در آن‌ها معرفی نوآوری‌ها به یک وظیفه فعلی تبدیل می‌شود و نوآوری به صورت مداوم انجام می‌شود.

صندوق های خطرپذیر

یک مقوله خاص ایجاد شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر است. این یکی از محبوب ترین اشکال تامین مالی نوآوری در شرکت های آمریکایی است. آنها بنگاه های ویژه ای را بر اساس خود ایجاد می کنند که هدف اصلی آنها فعالیت های تحقیق و توسعه برای یک سازمان تأمین مالی است.

معمولاً، چنین شرکت هایی برای نوآوری های مخاطره آمیز سازماندهی می شوند که دوره بازپرداخت بالایی دارند، گاهی اوقات تا 10 سال. اولین سازمان های سرمایه گذاری خطرپذیر در دهه 70 در ایالات متحده ایجاد شد و در دهه 90 به اوج محبوبیت رسید. آنها تقریباً تمام زمینه های نوآوری را تأمین مالی می کنند.

خیلی اوقات، به وجوه VC آزادی و بودجه تقریباً نامحدود داده می شود، زیرا شرکت مادر دارای حقوق انحصاری برای هر محصول جدید است و اغلب کسی که توجه زیادی به نوآوری دارد، برنده بازار است.

روندهای توسعه

در حال حاضر از جمله نکات برجسته توسعه نوآوری می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. کاهش نهادهای نظارتی،کند کردن عملکرد بخش های نوآوری.
2. ایجاد ساختارها و بخش‌های مدیریتی اضافی با هدف نوآوری استراتژیک.
3. ترکیب تحقیق و توسعه با بازاریابی و ساخت به ساختارهای چند منظوره و همه کاره که بر آزمایش و نوآوری تمرکز دارند.
4. تنظیم دوره هدف و سیستم انگیزشی متمرکز بر دستیابی به محصول نهایی در کوتاه ترین زمان ممکن.

فرآیند

1. تحقیق. هر معرفی یک محصول جدید با مرحله تحقیقات بازار، نیازها و فرصت ها برای بهبود محصول به طور کلی آغاز می شود. این مرحله در مراکز علمی خاص یا گروه های تحقیقاتی درون بنگاه انجام می شود. بر این اساس، حمایت از بودجه دولتی یا بودجه سازمان تأمین مالی می شود. همچنین در این مرحله، آزمایش نظری یک محصول جدید برای بقا در شرایط بازار انجام می‌شود.
2. توسعه. در این مرحله ایجاد خود محصول و همچنین کارهای توسعه انجام می شود که ریسک سرمایه گذاری در کارهای تحقیقاتی را که دارایی پرخطری است کاهش می دهد.
3. مقدمه. در این مرحله جالب ترین لحظه برای سرمایه گذاران یعنی تجاری سازی پروژه اتفاق می افتد. هدف هر فعالیت نوآورانه در یک شرکت، معرفی بیشتر این نوآوری ها به تولید، تصرف بخش جدیدی از بازار و در نتیجه افزایش سود است. این مرحلهپرهزینه ترین است، زیرا مستلزم آموزش مجدد پرسنل، یک کمپین تبلیغاتی قدرتمند برای تبلیغ یک محصول جدید و گاهی اوقات تجهیز مجدد کل تولید است. اغلب، هزینه های آخرین مرحله ده ها برابر بیشتر از هزینه های مراحل اول است.

شایان توجه است که فعالیت های تحقیقاتی نه تنها بر بخش تولید تأثیر می گذارد. اغلب کارهای تحقیقاتی در حوزه های بازاریابی و اقتصادی انجام می شود. اغلب، شرکت‌ها با شرکت‌های مشاوره‌ای که تجربه و دانش لازم را برای نوآوری در این زمینه‌ها دارند، مشارکت می‌کنند.

تحلیل نوآوری

یک عنصر بسیار مهم سیستم مدیریت نوآوری است - این یک سیستم مدیریتی برای همه فعالیت ها است، بخش هایی که در این امر دخیل هستند و با روابط اقتصادی که در جریان هر اقدامی به وجود می آیند به هم متصل می شوند. این نوع مدیریت بخشی از مدیریت عملکردی و جزئی جدایی ناپذیر از کل فرآیند است که بدون آن عملکرد فعالیت بسیار کاهش می یابد. اینجاست که آنها تغییرات جاری، کیفیت و ضرورت آنها را تحلیل می کنند. تحلیل عملکرد کلی با بررسی شاخص‌های واحدی که به نوآوری مشغول است، شاخص‌های محصول جدید و تأثیر معرفی نوآوری‌ها انجام می‌شود.

معیارهای عملکرد

شاخص های دپارتمان ها معمولاً شامل حجم فعالیت علمی، حجم پروژه های توسعه یافته در چارچوب این فعالیت است. شاخص های یک محصول جدید شامل شاخص های آن استرقابت، حجم محصولات جدید، تعداد محصولات جدید و شاخص های اقتصادی مانند سود و سودآوری.

شاخص های تأثیر نوآوری عبارتند از:

1. اثر مالی. این شاخص به عنوان تفاوت بین سودآوری یک محصول جدید و هزینه اختراع آن محاسبه می شود.
2. شاخص بودجه. منعکس کننده تأثیر اقتصادی بر بودجه ای است که از آن بودجه نوآوری تأمین شده است.
3. شاخص‌های عمومی اقتصادی - محاسبه شاخص‌هایی مانند درآمد حاصل از فروش محصول، درآمد حاصل از فروش مجوز، انواع وام‌ها و وام‌گیری‌ها برای اجرای فعالیت‌ها.

تحلیل اقتصادی

در ارتباط با همه این شاخص ها، انجام یک تحلیل اقتصادی از فعالیت های نوآورانه در شرکت ضروری است که به ترتیب زیر رخ می دهد:

1. اولین گام ارزیابی پتانسیل نوآورانه شرکت، قابلیت های علمی و فنی و ذخایر درون مزرعه است. همچنین، تجزیه و تحلیل سرمایه‌گذاری‌ها در فعالیت‌های نوآورانه انجام شده، شاخص‌های اهرم مالی مورد مطالعه قرار می‌گیرند.
2. گام دوم، ارزیابی نسبت هزینه ها به ارزش نوآوری های جدید و پروژه های در دست توسعه است. همچنین این نسبت بین دوره گزارشگری و دوره گذشته برای شناسایی پویایی ها مقایسه می شود. پس از این مرحله، ذخایر اضافی برای بهبود کیفیت نوآوری قابل شناسایی است.
3. در مرحله سوم، تجزیه و تحلیل انجام می شودمحصول نهایی، نتیجه گیری برای دوره گزارش و برنامه های سال آینده تنظیم می شود.