جوجه های بیله فلدر: ویژگی ها و توصیه هایی برای پرورش

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

جوجه های بیله فلدر توسط پرورش دهنده معروف G. Rott در دهه 70 قرن بیستم پرورش داده شدند. آنها به عنوان یک نژاد جداگانه در سال 1980، در 1983-1984 شناخته شدند. یک نوع کوتوله ظاهر شد. نام "بیله فلدر" این پرندگان به افتخار شهری در آلمان غربی، جایی که کل داستان از آنجا شروع شد، دریافت کردند.

ویژگی های نژاد

در این پرندگان ظرف یک روز پس از جوجه ریزی می توان ماده و نر را تشخیص داد. یک مزیت بسیار جدی و سودمند برای صاحبان، اگرچه منحصر به فرد نیست. رنگ مرغ‌ها قهوه‌ای روشن، با خط چشم در نزدیکی چشم و نوارهایی در پشت، خروس‌ها روشن‌تر و زرد کم‌رنگ هستند.

دومین ویژگی متمایز Bielefelder رنگ آنها است - یک رنگ کمیاب، به اصطلاح "کریل"، راه راه طلایی-مشکی یا نقره ای-سیاه راه راه.

نام رسمی Bielefelder در 30 دسامبر 1978 به این نژاد داده شد، و ارائه حتی زودتر - در سال 1976 انجام شد.

ویژگی های مرغ و خروس

خروس ها توسطاستاندارد باید گردن پهن و قسمت بالایی پشت داشته باشد و شانه ها به رنگ فاخته باشد. سینه زرد یا قرمز با طرح شاهین، پاهای زرد و بال های خاکستری تیره یا فاخته با اندازه متوسط است.

جوجه ها از نظر رنگ یکنواخت تر از خروس ها هستند، سینه های زنگ زده طلایی و نقش شاهین در پشت و الیترا دارند. پرهای دم ماده نسبتاً تیره است، در حالی که پرهای نر به رنگ فاخته خاکستری در بالا با لکه های زرد در زیر است.

Bielefelder پرندگانی بزرگ و سنگین با جهت گوشتی و تخم مرغی با پشتی صاف و بلند و سینه ای محدب هستند. آنها دارای بدنی کشیده و یک تاج برگ شکل روی سر هستند که با گوشواره های قرمز و لاله گوش تکمیل می شود. مردان بالغ می توانند تا 4.5 کیلوگرم وزن اضافه کنند، زنان - 3.9 کیلوگرم.

جوجه های Bielefelder در برابر سرما مقاوم هستند، بنابراین می توانند در آب و هوای روسیه در آرامش زندگی کنند.

هدف انتخاب

G. Rott می خواست پرنده ای را پرورش دهد که مستعد ابتلا به بیماری ها نباشد، با گوشتی خوش طعم، قادر به تولید تخم های زیادی باشد، اما در عین حال رشد سریع و مقاوم در برابر سرما داشته باشد. قرار بود مرغ‌ها آرام و اجتماعی باشند و تخم‌هایشان اندازه بزرگ، شکل و رنگ درست داشته باشند.

او همه اینها را در جوجه های بیله فلدر به دست آورد. علیرغم اینکه یکی از جوانترین نژادهای آلمانی است، به سرعت در بین پرورش دهندگان محبوب شد و در سراسر آلمان گسترش یافت.

در حال حاضر تعداد زیادی از آنها وجود دارد. در کشورهای دیگر، مانند انگلستان و هلند، آنها اغلب یافت نمی شوند و در تعداد زیادی یافت نمی شوند، زیرا آنها منحصر به فرد نیستند - نژادهای دیگری از جنس اتوجنس وجود دارند، و تعداد کمی از انواع ماکیان می تواننددر بهره وری و کیفیت گوشت با Bielefelders رقابت کنید.

تولید تخم مرغ

پرندگان سالانه 180-200 تخم می گذارند، قهوه ای رنگ، در حالی که اندازه تخم ها بسیار بزرگ و تا 65 گرم وزن دارد. از این نظر، آنها کاملاً قابل مقایسه با Wyandotte، یکی دیگر از نژادهای آمریکایی هستند، اگرچه نمی توانند به سطحی برسند که نژادهای تخم مرغ تخصصی مانند، برای مثال، White Leghorn را متمایز کند.

آنها از 5، 5 تا 6 ماهگی شروع به عجله می کنند و با توجه به تغذیه و نگهداری مناسب، این کار را در تمام طول سال ادامه می دهند. حداکثر بهره وری - در 12 ماه اول زندگی، سپس اندکی کاهش می یابد (اما این یک ویژگی مشترک برای بسیاری از پرندگان است).

شرایط مهار

جوجه های بالغ Bielefelder حتی در نزدیکی دانخوری بسیار آرام و آرام هستند، بنابراین باید مطمئن شوید که آنها پر هستند. جوجه ها در رژیم غذایی خود به مقدار زیادی پروتئین و کلسیم نیاز دارند (ماهی، گوشت، ذرت، محصولات لبنی یا غذاهای آماده مانند PC-5 غذاهای مناسبی هستند).

دادن غذای خشک سگ به جوجه ها در سن 1.5-5 ماهگی برای جبران مقدار مورد نیاز مواد معدنی، معمول است.

مرغ

پرندگان به یک مرغداری خوب و خوش‌ساخت با نشیمنگاه، بدون کشش، ترجیحاً با عایق نیاز دارند (در زمستان‌های معتدل، می‌توانید بدون گرم کردن کار کنید). انجام دو و سه لایه سوف ارزش آن را ندارد - جوجه ها سنگین هستند و در تلاش برای بالا رفتن از آنها فشار می آورند و بیهوده سقوط می کنند. علاوه بر این، باید یک پرنده یا باغ/باغ بزرگ وجود داشته باشد.

مرغ یا تخم مرغ؟

اگر دستگاه جوجه کشی دارید و در زمینه پرورش طیور تجربه دارید، می توانید "پر کردن" را به شکل تخم مرغ خریداری کنید. حمل و نقل آنها به این شکل بسیار راحت تر است (اغلب مهد کودک و کشاورز صدها کیلومتر از هم فاصله دارند).

با این حال، اگر تجربه (یا اطمینان) وجود ندارد، بهتر است نمونه های بالغ را خریداری کنید. در حالی که جوجه ها کوچک هستند، نیاز به دانش و مراقبت بسیار بیشتری دارند، یک اشتباه جدی در مورد درجه حرارت یا رژیم غذایی می تواند باعث بیماری یا مرگ پرندگان شود. در عین حال، جوجه‌های جوان در سن چندین ماهگی کاملاً مستقل هستند، آنها سخت‌تر و کمتر در مورد غذا حساس هستند.

توصیه های محتوا

یک خروس برای 12 ماده از این نژاد کافی است. از 5، 5 ماهگی، ارزش دارد که آنها را در محفظه های جداگانه بکارید تا زمانی که مرغ ها شروع به تخم گذاری کنند. باید به رژیم غذایی توجه کنید: اگرچه کلسیم و پروتئین کافی در طول رشد بسیار مهم است، مرغ های بالغ نیز باید با ویتامین ها و مواد معدنی تغذیه شوند.

برای اینکه جوجه ها در زمستان تخم بگذارند، مدت ساعات نور روز مهم است: اگر آنها خیلی کوتاه باشند، عجله نمی کنند. هیچ برنامه ریزی ایده آلی وجود ندارد - کسی یک زمان "سبک" از روز را از ساعت 6 صبح، شخصی از 7 تا 8 صبح تا 10 شب ایجاد می کند.

مرغ ها بهتر است جدا از سایر پرندگان نگهداری شوند. غذای مرغ همه چیز مورد نیاز شما را فراهم نمی کند، بنابراین هم برای نوزادان و هم برای جوجه های بالغ توصیه می شود که پنیر، ماهی یا مجتمع های خاصی از ویتامین ها و مواد معدنی را به غذا اضافه کنند.

همچنین می توانید و باید چغندر، کلم، کدو تنبل، گوشت و استخوان و پودر ماهی، گندم، جو دوسر، ذرت، نخود فرنگی، سویا بدهید. جو - بسیارمحصول پر کالری، علاوه بر این، غنی از کربوهیدرات ها، ویتامین ها و بسیاری از عناصر جدول تناوبی است. تغذیه یک یولاف، همانطور که برخی از مرغداران انجام می دهند، نیز امکان پذیر است، اما آیا لازم است؟ عاقلانه تر است که آن را در زمستان و بهار به نسبت 30 تا 50 درصد کل غذا به غذای پرندگان اضافه کنید.

برای جلوگیری از چاق شدن پرندگان (به این ترتیب آنها عجله می کنند)، توصیه می شود مقدار غذا را محدود کنید، اما خطر کم تغذیه وجود دارد. این به ویژه در زمستان بد است - اگر غذای کمی وجود داشته باشد، مرغ های بالغ ابتدا غذا می خورند و جوجه ها ممکن است نیمه گرسنه بمانند. از طرف دیگر، اگر مالک در زمستان از نور اضافی استفاده کند، مرغ ها به تخمگذاری ادامه می دهند و چربی اضافی جمع نمی کنند.

تغذیه جوجه های بالغ یک یا دو بار در روز کافی است. علاوه بر این، اگر تابستان است، می توانید غلات را در دانخوری بگذارید و فقط دو یا سه بار در هفته غذای آب پز بدهید.

پیشینیان نژاد

مرغ های بیله فلدر در میان اجداد خود پرندگان Amrox، New Hampshire، Raspberry، Rhode Island و Welzummer دارند. دومی یکی از برجسته ترین انواع انتخاب هلندی است که در تمام طول سال تخمگذاری می کند و تخم های بزرگی با وزن 70-80 گرم تولید می کند و در دهه اول قرن بیستم پرورش داده شد. آنها مجموعه ای از ویژگی های بسیار سودمند دارند - ولزومرها مقاوم هستند، زود بالغ می شوند، هنگام راه رفتن غذای خوبی پیدا می کنند و شخصیت آرامی دارند.

نژاد امروکس، یکی دیگر از اجداد بیله فلدر، در دهه ۷۰ قرن نوزدهم در آلمان بر اساس انتخاب نژاد راه راه پلیموث راک ظاهر شد. اینها پرندگان آرام و متعادلی هستند و همچنین دارای جنس خودکار هستند که می توانند تا 200 تخم در سال تولید کنند. آنها بسیار بزرگ هستند - وزن خروس ها به 4 کیلوگرم می رسد، جوجه ها– 2.5 کیلوگرم.

نژاد مرغ تمشک در روسیه بسیار نادر است، این نوعی پرنده است که توسط پرورش دهندگان آلمانی پرورش داده شده است. منشا آنها پیچیده است و به قرن 19 باز می گردد. "مرغ های Mechelen" (نام دیگر این نژاد) گوشت بسیار خوشمزه ای دارند که بهترین گواه آن این است که غذای ملی اصلی Mechelen (محلی که از آنجا آمده اند) سینه مخصوص این پرنده است..

نیوهمپشایر

این پرندگان گوشتی و تخم مرغی هم اجداد و هم "خواهر و برادر" بیله فلدر هستند، زیرا آنها همچنین با مشارکت نژاد رود آیلند پرورش یافته اند. جوجه های این گونه دارای غریزه جوجه کشی بسیار توسعه یافته، تولید تخم مرغ خوب (200-220 قطعه در سال با وزن 65 تا 70 گرم) و علاوه بر این، بسیار بزرگ هستند - تا 4.5 کیلوگرم برای خروس ها و تا 3.5. کیلوگرم برای مرغ.

جوجه های نیوهمپشایر در غذا و شرایط نگهداری بی تکلف هستند، امروزه اغلب در مرغداری های صنعتی و زمین های خانگی استفاده می شود. در روسیه تعداد نسبتاً زیادی پرنده وجود دارد - بیش از 200 هزار نسخه.

Rhode Island

جوجه های رود آیلند نیز گوشت و تخم مرغ هستند و در قرن نوزدهم در ایالات متحده آمریکا در نتیجه عبور از Leghorns، Wyandots، Cornish، Cochinchins و Red Malays پرورش داده شدند.

نتیجه جوجه های سنگین و زیبا با گوشت خوشمزه است که سالانه 160-170 تخم مرغ تولید می کند.

نژادهای رقیب Bielefelder

در فدراسیون روسیه و در وسعت اتحاد جماهیر شوروی سابق به عنوان یک کل، نژادهای دیگری وجود دارند که قادر به انجامبرای رقابت جدی با بیله فلدرها.

در میان نژادهای گوشت و تخم مرغ، به عنوان مثال، یکی مانند سفید لنینگراد وجود دارد - نه تنها در بین نژادهای داخلی، بلکه در مقایسه با همه نژادها به طور کلی بسیار سازنده است. جوجه های ایجاد شده توسط موسسه پرورش طیور لنینگراد به سطح نژادهای تخصصی تخم مرغ رسیدند - مرغ های تخمگذار سالانه 240 قطعه (وزن 60-62 گرم) با کیفیت و کمیت گوشت خوب می دهند.

این پرندگان با تزریق چندگانه تکثیر شدند - استرالوپ ها به عنوان اهداکننده انتخاب شدند که خون آنها به بدن لهورن های سفید اضافه شد.

یکی دیگر از نژادهای خانگی خوب، نژاد مسکو سفید است که در موسسه مرغداری سراسر اتحادیه پرورش داده شده است. این خیلی رایج نیست - عمدتاً در گله های جمع آوری و قطعات خانگی پرورش می یابد. با این حال، پرندگان تا 180 تخم مرغ (با جرم 55 گرم) و گوشت بسیار خوشمزه می دهند. یک جوجه به وزن 2.4 کیلوگرم، یک خروس - 3.1 کیلوگرم به طور متوسط رشد می کند.

کوچینکی

نژاد گوشت و تخم مرغ خانگی که در کارخانه طیور دولتی کوچینسکی در نیمه دوم قرن بیستم پرورش داده شد، نرخ تولید تخم مرغ بسیار بالایی در این راستا داشت. Jubilee Kuchinskaya، مانند Bielefelder، دارای اجداد رود آیلند در بین اجداد خود و همچنین جنسیت جنسی است - جنسیت جوجه ها را می توان با دقت 85-98٪ تعیین کرد.

این مرغ ها اغلب برای کشتار بزرگ می شوند - آنها گوشت خوشمزه ای دارند و در دو ماه و نیم، وزن نرها از قبل 1.6-1.7 کیلوگرم است، جوجه ها - 1.3-1.5 کیلوگرم.

در همان زمان، مرغ های تخمگذار 16-200 تخم در سال تولید می کنند.

مرغ سالگرد کوچینسکی بی تکلف است، با محتوای سلولی سازگار است و به سرعت پر می شود. وزن برای زنان به 3.0 کیلوگرم و برای مردان به 3.7 کیلوگرم می رسد.

نگهداری از توده های بالغ خیلی سخت نیست، در حد توان یک ساکن روستایی یا شهری معمولی - در شرایط معتدل زمستانی، آنها می توانند در یک سوله چوبی زندگی کنند، در صورتی که از بادکش ها بسته باشد و کاه کافی وجود داشته باشد. در آن نقب بزنید.

از نظر شاخص‌ها، این پرندگان به یکی از محبوب‌ترین پرندگان در روسیه نزدیک می‌شوند و اغلب در خانواده‌های خصوصی یافت می‌شوند، نژاد روسی سفید. او همچنین از Leghorns پرورش داده شد، فقط خروس های این گونه با جوجه های معمولی تلاقی داده شدند.

نتیجه که در سال 1953 تصویب شد (و کار انتخاب در سال 1929 آغاز شد)، فراتر از همه انتظارات بود: بی تکلف در غذا و پرندگان قوی با وزن 1.6-1.8 کیلوگرم برای ماده ها و 2-2، 5 کیلوگرم برای نرها، قادر به تولید هستند. به طور متوسط 200-230 تخم در سال و گاهی تا 300 تخم در سال می رسد. در عین حال، این پرندگان کوچک به سرما، سرطان خون، نئوپلاسم ها، سرطان ها و بیماری مارک مقاوم هستند و بسیار سرسخت هستند.

اوج محبوبیت نژاد روسی سفید در سال 1965 به دست آمد، با این حال، از آنجایی که آنها هنوز نسبت به "اجداد" خود Leghorns پایین تر بودند، در سال 1990 جمعیت از 29.7 میلیون راس به 3.2 میلیون کاهش یافت.