الیگارشی مالی - چیست؟ روش های سلطه الیگارشی مالی

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

موسسات مالی، عمدتاً بانک‌ها، با توسعه اقتصاد، با تملک سهام و اوراق قرضه، جایگاه مالکان واحدهای صنعتی، تجاری، حمل‌ونقلی و غیره را به خود اختصاص می‌دهند. صاحبان بنگاه ها نیز به نوبه خود مالکیت سهام و اوراق قرضه بانک هایی را که مستقیماً با آنها مرتبط است به دست می آورند. این امر منجر به شکل گیری آمیختگی سرمایه سرمایه داری و سرمایه صنعتی می شود. در نتیجه، نوع جدیدی از سرمایه ظاهر می شود - مالی.

درهم آمیختن سرمایه ها - تشکیل اتحادیه های شخصی

درهم آمیختن سرمایه بانکی و صنعتی منجر به شکل گیری روابط شخصی بین صاحبان انحصارات صنعتی و بنیانگذاران بانک ها می شود. برخی از افراد بر بزرگ‌ترین شرکت‌های صنعتی انحصاری، بر مؤسسات بانکی، بر سایر شرکت‌های شاخه‌های اقتصاد سرمایه‌داری تسلط دارند. این پدیده «الیگارشی مالی» نام گرفت. این یک وضعیت منزوی در هیچ کشوری نیست. مقیاس در هم تنیدگی دارایی های مادی بین المللی است.

الیگارشی در جهان

مالیالیگارشی پدیده ای است که در بسیاری از کشورهای جهان به وضوح نمایان است. آلمان را در نظر بگیرید، جایی که در آستانه جنگ جهانی اول، 6 بانک در پست های مدیریتی در 344 شرکت از بخش صنعتی، 407 نماینده در دولت و 751 نماینده در بخش عمومی داشتند. تعداد بانک های مدیریت حداقل 51 صنعتگر را شامل می شود. اتحادیه برای مدت طولانی شکوفا شد. الیگارشی مالی آمریکا قالب متفاوتی داشت. گروه محدودی متشکل از چهارصد نفر، که شامل صنعتگران و بانکداران می‌شد، حدود 705 پست رهبری را در 250 شرکت که مالک 42 درصد از کل سرمایه کشور بودند، داشتند.

در هر یک از کشورهای سرمایه داری، تمام شاخه های حیاتی اقتصاد و اکثریت عظیم ثروت اجتماعی تحت کنترل اتحادیه بانکداران و صنعت گران با نفوذ است. مدیریت انحصار سرمایه داری الیگارشی مالی است. این یک تعریف دقیق نیست، اما در یک ترجمه تحت اللفظی، این عبارت به عنوان "تسلط عده قلیلی" تفسیر می شود.

الیگارشی مالی یک پدیده گسترده و مشخصه اکثر کشورهای جهان از جمله روسیه است. با توجه به اینکه سرمایه روسیه جوانترین سرمایه اروپایی است، حتی در دوران قبل از انقلاب نیز مجبور به استفاده از سرمایه خارجی شد. وام های خارجی امروزه به طور فعال هم به عنوان یارانه و هم به عنوان کمک به تولید خصوصی استفاده می شود. علاقه روسیه به وام، دولت را برای گروه های اروپای غربی جذاب کرد. بنابراین الیگارشی مالیاین کشور بیشتر در خارج از کشور متمرکز است و با سرمایه داران خارجی تعامل نزدیک دارد.

وضعیت اقتصاد

تسلط عده معدودی بر همه شاخه های دولت از جمله اقتصاد تأثیر می گذارد. الیگارشی مالی، که تعریف آن به جهت نفوذ آن بستگی دارد، در قالب "سیستم مشارکت" در اقتصاد منعکس می شود. ماهیت مبتنی بر مالکیت گروهی از افراد توسط شرکت سهامی اصلی است که سرپرستی این نگرانی را بر عهده دارد. همین شرکت که دارای سهام کنترلی است، بر "شرکت های تابعه" نیز قدرت دارد، که سرمایه های اعتماد خود را نیز دارند. الیگارشی مالی و روش های سلطه آن به سرمایه گذاران مالی اجازه می دهد تا مقادیر زیادی از پول دیگران را مدیریت کنند.

تشکیل الیگارشی

در ایالات متحده آمریکا، الیگارشی شامل 8 گروه مالی است، در انگلستان افسار حکومت متعلق به صدها نفر است، در فرانسه 200 خانواده شناخته شده وجود دارد، در ایتالیا - کمی کمتر از 150. الیگارشی مالی. یک ساختار مدیریتی پیچیده است که به شکل گیری آن اهمیت زیادی داده می شود. اتحادیه های شعب و انجمن های فرهنگی، متعلق به راسته ها و انواع باشگاه ها به تقویت ساختار کمک می کنند. یکپارچگی جامعه ایدئولوژیک گسترش قدرت از حوزه تولید به روبنا را ممکن می سازد. این زندگی اجتماعی است که تسلیم انجمن های ذهنی مانند الیگارشی مالی می شود. حتی به لحظاتی مانند آموزش پرسنل فنی و پرورش روشنفکر اهمیت داده می شود.

قبولیجامعه

برای پذیرش یک دستگاه دولتی محدود توسط جامعه، افکار عمومی مصنوعی با کمک رسانه های مردمی شکل می گیرد. نوعی پایگاه روانی در حال شکل گیری است که کل دولت ها را تابع سلطه نخبگان می کند. طبقه حاکم سیاسی قدرت خود را از طریق نفوذ ایدئولوژیک حفظ می کند. این فقط رسانه ها نیست که در بالا ذکر شد، تأثیر آن بر جامعه توسط مدارس، کمک در زندگی روزمره ارائه می شود. بنابراین، افرادی که پست‌های رهبری دارند، اما از احساسات انقلابی حمایت نمی‌کنند، خود به خود بخشی از دستگاه حاکم می‌شوند.

الیگارشی مالی یک پدیده عظیم است

الیگارشی مالی به طور فعال از اصول انحصار مجازی استفاده می کند، در حالی که درآمدهای هنگفت و دائماً در حال افزایش را از سازمان شرکت های سهامی، از انتشار سهام با اوراق قرضه، از اعطای وام های دولتی و در مقیاس بزرگ دریافت می کند. دستورات دولتی سرمایه مالی که در قوی ترین دست ها متمرکز شده است، دائماً از مردم خراج می گیرد و تا حدی در راس بورژوازی انحصار قرار می گیرد.

اشکال حکمرانی جامعه جهانی

نخبگان مالی و صنعتی نه تنها در حوزه سیاست اقتصادی، بلکه در حوزه اجتماعی نیز بر تصمیم‌گیری کنترل دائمی دارند. قدرت اقتصادی انحصارات و قدرت بورژوایی دولتی را در یک کل واحد در هم می آمیزد. برنامه های دولت و انحصارمقررات برای از بین بردن تضادها در سرمایه داری طراحی شده اند و در نهایت در خدمت منافع افراد قدرتمند هستند.

یکی از معدود پدیده هایی در جهان که همزمان همه کشورها را در برگرفت، الیگارشی مالی است. آنچه هست، اگر مقیاس تأثیر آن را بر جامعه جهانی ارزیابی کنیم، می توان آن را پی برد. نخبگانی که کل سرمایه ثابت کشور در دستان آنها متمرکز است، فعالانه بین المللی کردن هر فعالیتی را دنبال می کند و فرآیندهای ادغام را تقویت می کند، به طور سیستماتیک انحصارهای صنعتی و بانکی بین المللی را توسعه می دهد. این امر ظهور گروه های مالی در سطح بین المللی را تشکیل می دهد. این امر در هم تنیدگی منافع الیگارشی ها از سراسر جهان را تقویت می کند که به شکل گیری یک قدرت فوق العاده قوی کمک می کند.

تغییر در ساختار الیگارشی در روند تکامل

الیگارشی مالی در روسیه، آمریکا و سایر کشورهای جهان در طول زمان با توسعه سرمایه داری انحصاری دولتی و در نتیجه تکامل قالب مالکیت سرمایه داری در حال تغییر است. در دوره‌های سلطه امپریالیستی، الیگارشی صنعت مالی عمدتاً بر اساس نهاد خانواده و سلسله بنا شده بود. به عنوان مثال می توان به گروه های راکفلر و دوپون، ملون و پژو و غیره اشاره کرد. تمرکز تولید و افزایش حجم سرمایه های موهوم، در ترکیب با مبارزه رقابتی بین اتحادیه های انحصاری، اصل منطقه ای تشکیل و تقویت موقعیت الیگارشی را به منصه ظهور رساند. روند تقویت شددر دوره پس از جنگ 1939-1945 دیده می شود. در اینجا، گروه های مالی زیر موقعیت های مسلط را در جهان به دست آورده اند: شیکاگو و کالیفرنیا، بوستون و باواریا، و دیگران. در مقابل پس زمینه رقابت رو به رشد در دهه 50-70. اصل خانواده-خاندانی تشکیل گروه های مالی در حال احیا و فعال شدن است. مثال: امپراتوری گتی و شکارها، تورن و تاکسی ها، کولمان-اشتوم. در این دوره زمانی، معرفی بزرگترین مدیران جهان به ساختار الیگارشی مالی ثبت شد. تسلط الیگارشی از نوع مالی تضادها را نه تنها بین پرولتاریا و بورژوازی، بلکه تضادهای بین دولت های در حال توسعه و کشورهای توسعه یافته را تشدید کرده و می کند.