صید نهنگ مدرن: شرح، تاریخچه و ایمنی

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

صید نهنگ چیست؟ این شکار نهنگ برای منافع اقتصادی است، نه امرار معاش. تنها در نیمه دوم قرن بیستم بود که گوشت نهنگ در مقیاس صنعتی برداشت شد و به عنوان غذا استفاده شد.

محصولات صید نهنگ

امروزه، هر دانش‌آموزی می‌داند که ماهیگیری نهنگ با استخراج روغن نهنگ که در اصل برای روشنایی، ساخت جوت و روان‌کننده استفاده می‌شد، آغاز شد. در ژاپن، بلوبر به عنوان حشره کش در برابر ملخ در مزارع برنج استفاده می شد.

با گذشت زمان، فناوری رندر چربی تغییر کرده است، مواد جدیدی آمده است. از زمان پیدایش نفت سفید از بلوبر برای روشنایی استفاده نشده است، اما از آن برای ساختن ماده لازم برای تولید صابون استفاده می شود. همچنین به عنوان افزودنی به چربی گیاهی در تهیه مارگارین استفاده می شود. گلیسیرین، به اندازه کافی عجیب، یک محصول جانبی استمحصول حذف اسیدهای چرب از غلات.

روغن نهنگ در ساخت شمع، لوازم آرایشی و بهداشتی و دارو و محصولات، مداد رنگی، جوهر چاپ، مشمع کف اتاق، لاک الکل استفاده می شود.

گوشت نهنگ برای تهیه عصاره گوشت یا مانند پودر استخوان برای تغذیه حیوانات استفاده می شود. مصرف کنندگان اصلی گوشت نهنگ برای غذا ژاپنی ها هستند.

پودر استخوان همچنان به عنوان کود در کشاورزی استفاده می شود.

به اصطلاح محلول، آبگوشت پس از فرآوری گوشت در اتوکلاو، سرشار از محصولات پروتئینی، به عنوان غذای حیوانات خانگی نیز استفاده می شود.

پوست نهنگ در ژاپن در طول جنگ جهانی دوم برای زیره کفش استفاده شد، اگرچه به اندازه چرم معمولی بادوام نیست.

پودر خون قبلاً به دلیل داشتن نیتروژن بالا به عنوان کود و به دلیل محتوای نیتروژن بالا به عنوان چسب در صنایع نجاری استفاده می شد.

ژلاتین از بافت های بدن نهنگ، ویتامین A از کبد، هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک از غده هیپوفیز، عنبر از روده به دست می آید. برای مدت طولانی، انسولین از لوزالمعده در ژاپن استخراج می شد.

اکنون تقریباً از استخوان نهنگ استفاده نمی شود، که زمانی برای ساخت کرست، کلاه گیس، کرینولین، چتر، ظروف آشپزخانه، مبلمان و بسیاری چیزهای مفید دیگر ضروری بود. تاکنون صنایع دستی از دندان نهنگ‌های اسپرم، نهنگ‌های خلبان و نهنگ‌های قاتل ساخته شده است.

در یک کلام، امروزه نهنگ ها کاملاً مورد استفاده قرار گرفته اند.

تاریخچه صید نهنگ

زادگاه صید نهنگ را می توان در نظر گرفتنروژ پیش از این در سنگ نگاره های سکونتگاه ها با قدمت چهار هزار سال، صحنه هایی از شکار نهنگ به چشم می خورد. و از آنجا اولین شواهد از صید منظم نهنگ در اروپا در دوره 800-1000 پس از میلاد آمده است. e.

در قرن دوازدهم، باسک ها نهنگ ها را در خلیج بیسکای شکار کردند. از آنجا شکار نهنگ تا شمال گرینلند حرکت کرد. دانمارکی ها و به دنبال آن انگلیسی ها نهنگ ها را در آب های قطب شمال شکار کردند. نهنگ ها در قرن هفدهم به سواحل شرقی آمریکای شمالی آمدند. در آغاز همان قرن، صنعت مشابهی در ژاپن متولد شد.

در آن زمان های دور، ناوگان دریانوردی بود. قایق‌های بادبانی صید نهنگ کوچک، با ظرفیت بار کمی بودند و چندان قابل مانور نبودند. از این رو، نهنگ‌های کله کمان و بیسکای را از قایق‌های پارویی با زوبین‌های دستی شکار کردند و آنها را دقیقاً در دریا قصاب کردند و فقط غده و استخوان نهنگ گرفتند. علاوه بر این واقعیت که این حیوانات کوچک هستند، هنگام کشته شدن غرق نمی شوند، می توان آنها را به قایق بسته و به ساحل یا کشتی برد. فقط ژاپنی‌ها کشتی‌های قایق‌های کوچک توری را به دریا بردند.

در قرن‌های 18 و 19، جغرافیای صید نهنگ گسترش یافت و بخش جنوبی اقیانوس اطلس، اقیانوس آرام و هند، آفریقای جنوبی و سیشل را تصرف کرد.در شمال، نهنگ‌ها شروع به شکار کردند. نهنگ های کماندار و صاف، و بعدا نهنگ های گوژپشت در گرینلند، در تنگه دیویس و نزدیک سوالبارد، در دریاهای بوفور، برینگ و چوکچی.

زمان اختراع هارپون طراحی جدید فرا رسیده است که با تغییرات جزئی همچنان وجود دارد.منافذ، و یک تفنگ زوبین. تقریباً در همان زمان، کشتی‌های بادبانی با کشتی‌های بخار، با سرعت و قدرت مانور بیشتر و اندازه‌های بسیار بزرگ‌تر جایگزین شدند. در همان زمان، شکار نهنگ نمی تواند کمک کند اما تغییر کند. قرن نوزدهم، با توسعه فناوری، منجر به نابودی تقریباً کامل جمعیت نهنگ های راست و نهنگ های کمان شد، به طوری که در آغاز قرن بعد، صید نهنگ بریتانیایی در قطب شمال وجود نداشت. مرکز شکار پستانداران دریایی به اقیانوس آرام، نیوفاندلند و سواحل غربی آفریقا منتقل شده است.

صید نهنگ در قرن بیستم به جزایر قطب جنوب غربی رسید. کارخانه‌های بزرگ شناور در خلیج‌های محافظت‌شده از باد، کشتی‌های مادر بعدی، که با ظهور آنها وابستگی نهنگ‌ها به ساحل متوقف شد، منجر به ایجاد ناوگان‌هایی شد که در دریاهای آزاد فعالیت می‌کردند. روش‌های جدید فرآوری روغن نهنگ، که به ماده خام در تولید نیتروگلیسیرین برای دینامیت تبدیل شده است، منجر به این واقعیت شده است که نهنگ‌ها از جمله به یک هدف استراتژیک برای ماهیگیری تبدیل شده‌اند.

در سال 1946، کمیسیون بین المللی صید نهنگ تأسیس شد، که بعداً به بدنه کاری کنوانسیون بین المللی تنظیم مقررات صید نهنگ تبدیل شد، که تقریباً همه کشورهای تولید کننده نهنگ به آن ملحق شدند.

از آغاز دوران صید تجاری نهنگ تا جنگ جهانی دوم، نروژ، بریتانیا، هلند و ایالات متحده آمریکا در این زمینه پیشتاز بودند. پس از جنگ، ژاپن و به دنبال آن اتحاد جماهیر شوروی جایگزین آنها شدند.

هارپون و تفنگ هارپون

از اواسط قرن نوزدهم تا به امروز، صید نهنگ بدون تفنگ زوبین ضروری بوده است.

نهنگ نروژی Sven Foynیک زوبین طرح جدید و یک توپ برای آن اختراع کرد. این یک سلاح سنگین به وزن 50 کیلوگرم و طول دو متر بود، مانند نارنجک نیزه ای، که در انتهای آن پنجه ها نصب شده بود، که قبلاً در بدن نهنگ باز می شد و آن را مانند لنگر نگه می داشت و از غرق شدن آن جلوگیری می کرد. یک جعبه فلزی با باروت و یک ظرف شیشه ای با اسید سولفوریک نیز به آنجا متصل شده بود که در هنگام شکسته شدن توسط پایه پنجه های باز کننده داخل حیوان زخمی به عنوان فیوز عمل می کرد. این کشتی بعداً جایگزین فیوز راه دور شد.

همانطور که قبلاً، اکنون هارپون ها از فولاد سوئدی بسیار الاستیک ساخته شده اند، حتی با قوی ترین تکان های نهنگ هم نمی شکنند. یک خط محکم به طول چند صد متر به هارپون متصل است.

برد شلیک یک تفنگ با طول لوله حدود یک متر و قطر کانال 75-90 میلی متر به 25 متر می رسید. این فاصله کاملاً کافی بود، زیرا معمولاً کشتی تقریباً از نزدیک به نهنگ نزدیک می شد. اسلحه در ابتدا از دهانه پر می شد، اما با اختراع پودر بدون دود، طرح تغییر کرد و از روی بریچ پر می شد. از نظر طراحی، تفنگ هارپون با یک تفنگ توپخانه معمولی با مکانیسم هدف گیری و پرتاب ساده تفاوتی ندارد، کیفیت و کارایی تیراندازی چه قبل و چه در حال حاضر به مهارت زوبین بستگی دارد.

کشتی شکار نهنگ

از زمان ساخت اولین کشتی های صید نهنگ بخار تا کشتی های فعلی صید نهنگ بخار و دیزلی، با وجود پیشرفت تکنولوژی، اصول اولیه تغییر نکرده است. یک نهنگ معمولی دارای یک کمان صاف و گونه‌های خشن و کاملاً فرو ریخته و یک سکان است.نوع متعادل کننده، افزایش قدرت مانور کشتی، کناره های بسیار کم و پیشانی بالا، سرعتی تا 20 گره (سرعت زمینی 37 کیلومتر در ساعت) ایجاد می کند. قدرت یک کارخانه بخار یا گازوئیل حدود 5 هزار لیتر است. با. کشتی مجهز به ابزار ناوبری و جستجو است.

سلاح شامل یک توپ زوبین، یک وینچ برای کشیدن نهنگ به پهلو، یک کمپرسور برای پمپاژ هوا به داخل لاشه و اطمینان از شناور بودن آن، یک سیستم میرایی که فوین اختراع کرد با فنرهای مارپیچ و قرقره‌ها برای جلوگیری از خط از شکستن در هنگام تکان های حیوان زوبین.

کار نهنگداران

شرایط شکار پستانداران دریایی تغییر کرده است و به نظر می رسد که ایمنی صید نهنگ مورد نیاز نیست. اما اینطور نیست.

صید نهنگ در دریاهای شمالی صدها مایل دورتر از ساحل یا کشتی مادر، اغلب در هنگام طوفان صورت می گیرد.

قایق‌های بزرگ، قدرتمند و سریع، نهنگ‌های مینک را شکار می‌کنند. فقط آوردن یک کشتی مدرن شکار نهنگ به یک نهنگ آبی هنر کوچکی نیست. و اکنون، با وجود ابزارهای جستجو، نگهبان روی دکل در "لانه کلاغ" نشسته است، و زوبین باید جهت حیوان عظیم را حدس بزند و سرعت آن را تنظیم کند، در حالی که در راس آن ایستاده است. یک شکارچی باتجربه می‌تواند کشتی را طوری هدایت کند که سر نهنگی که برای تنفس هوا بیرون می‌آید به کمان کشتی آنقدر نزدیک باشد که بتوانید به سوراخ‌های بزرگ حیوان نگاه کنید. در این لحظه هارپونر سکان دار را به سکاندار می سپارد و از روی پل ناخدا می دود تاتوپ علاوه بر این، او نه تنها حرکات حیوان را زیر نظر دارد، بلکه سکان را نیز هدایت می کند.

وقتی نهنگ هوا را می بلعد، سرش را زیر آب می اندازد، پشتش بالای سطح نشان داده می شود، در این لحظه هارپونر شلیک می کند و با دقت نشانه می گیرد. معمولا یک ضربه کافی نیست، نهنگ مانند ماهی بیرون کشیده می شود، کشتی به آن نزدیک می شود و شلیک دیگری دنبال می شود.

لاشه با وینچ به سطح کشیده می شود، با هوا از طریق لوله باد می شود و یک میله با یک پرچم یا شناور گیر می کند که یک فرستنده رادیویی در آن نصب شده است، انتهای باله های دم قطع می شود. یک شماره سریال روی پوست بریده می شود و به حال خود رها می شود.

در پایان شکار، همه لاشه‌های در حال حرکت برداشته می‌شوند و به کشتی ملکه یا ایستگاه ساحلی کشیده می‌شوند.

ایستگاه های ساحلی

ایستگاه ساحلی در اطراف یک لغزنده بزرگ با وینچ های قدرتمند تشکیل شده است که لاشه نهنگ ها برای برش و حکاکی چاقو روی آن بلند می شوند. دیگهای بخار در هر دو طرف قرار دارند: از یک طرف - برای ذوب غلات، از سوی دیگر - برای پردازش گوشت و استخوان تحت فشار. در کوره‌های خشک‌کن، استخوان‌ها و گوشت‌ها را پس از چربی‌گیری، به‌وسیله حلقه‌هایی از زنجیرهای سنگین که در داخل کوره‌های استوانه‌ای آویزان هستند، خشک و خرد می‌کنند و سپس در آسیاب‌های مخصوص به پودر تبدیل می‌شوند و در کیسه‌هایی بسته‌بندی می‌شوند. محصولات تمام شده در انبارها و در مخازن نگهداری می شوند. اتوکلاوهای عمودی و کوره‌های دوار در ایستگاه‌های ساحلی مدرن نصب می‌شوند.

کنترل و تجزیه و تحلیل فرآیندبلوب در یک آزمایشگاه شیمیایی انجام می شود.

کارخانه های شناور

در دوران شکوفایی کارخانه‌های شناور، که اکنون در حال نابودی هستند، برای اولین بار توسط کشتی‌های تجاری یا مسافربری بزرگ استفاده می‌شدند.

لاشه‌ها را در آب می‌کشیدند، فقط لایه چربی را روی کشتی می‌بردند که درست روی کشتی آب می‌شد و لاشه‌ها را به دریا می‌انداختند تا ماهی بخورد. ذخایر زغال سنگ محدود بود، فضای کافی وجود نداشت، بنابراین تجهیزات تولید کود روی کشتی ها نصب نشد. لاشه ها به طور غیرمنطقی استفاده می شدند، اما کارخانه های شناور چندین مزیت داشتند. اول اینکه نیازی به اجاره زمین برای ایستگاه ساحلی نبود. ثانیاً، تحرک کارخانه این امکان را فراهم می‌آورد که بلوبر را بدون پمپاژ از تانک‌های ساحلی، با همان کشتی به مقصد برساند.

در حال حاضر در قرن بیستم، کشتی های صید نهنگ اقیانوس شروع به ساخت کردند که به آخرین فناوری مجهز بودند، آنها می توانستند ذخایر زیادی از سوخت و آب آشامیدنی را ذخیره کنند. اینها کشتی های مادر بودند که کل ناوگان نهنگ های کوچک به آنها اختصاص داده شد.

فرآیند تکنولوژیکی برش و فرآوری چربی در چنین کشتی‌هایی، با وجود تفاوت تجهیزات، تقریباً مشابه ایستگاه‌های ساحلی بود.

بسیاری از کارخانه‌ها تجهیزاتی برای انجماد گوشت نهنگ دارند که به عنوان غذا استفاده می‌شود.

اکسپدیشن های مدرن شکار نهنگ

صید نهنگ مدرن توسط توافقات بین المللی در مورد صید و مدت زمان فصل شکار محدود شده است، اما با همه کشورها مطابقت ندارد.

ترکیب شکار نهنگاین اکسپدیشن شامل یک کشتی مادر و دیگر کشتی‌های شکار نهنگ مدرن، و همچنین جانبازانی می‌شود که به یدک‌کشیدن لاشه‌ها به کارخانه‌های شناور و رساندن مواد غذایی، آب و سوخت از پایگاه‌ها به کشتی‌هایی که مشغول یافتن و تیراندازی نهنگ‌ها هستند، مشغول هستند.

تلاش هایی برای جستجوی نهنگ ها از هوا صورت گرفته است. استفاده از هلیکوپترهایی که روی عرشه یک کشتی بزرگ فرود می آیند، راه حل خوبی بود، همانطور که در ژاپن انجام شد.

در دهه‌های اخیر، نهنگ‌ها در مرکز همدردی و نظارت عمومی قرار داشته‌اند و تعداد بیشتر گونه‌ها به دلیل شکار بی‌رویه همچنان رو به کاهش است. این در حالی است که جایگزین‌های مصنوعی تقریباً برای هر نوع محصول صید نهنگ وجود دارد.

نروژ به صید نهنگ در مقادیر کم، گرینلند، ایسلند، کانادا، ایالات متحده آمریکا، گرانادا، دومینیکا و سنت لوسیا، اندونزی به عنوان بخشی از صید بومی ادامه می دهد.

صید نهنگ در ژاپن

در ژاپن، بر خلاف سایر کشورهایی که تا به حال به شکار نهنگ مشغول بوده اند، گوشت نهنگ قبل از هر چیز ارزش دارد، و فقط بعد از آن، گوشت نهنگ ارزش دارد.

ترکیب سفرهای نهنگ مدرن ژاپنی لزوماً شامل یک کشتی یخچالی جداگانه است که در آن گوشت استخراج شده یا خریداری شده از نهنگ‌ها از کشورهای اروپایی منجمد می‌شود.

ژاپنی ها در پایان قرن نوزدهم شروع به استفاده از هارپون در شکار نهنگ کردند و حجم صید خود را چندین برابر افزایش دادند و ماهیگیری را نه تنها به دریای ژاپن، بلکه به سواحل شمال شرقی نیز گسترش دادند. اقیانوس آرام.

صید نهنگ مدرن در ژاپن تا همین اواخر بودعمدتاً در قطب جنوب متمرکز شده است.

ناوگان صید نهنگ کشور دارای بیشترین میزان تجهیزات علمی هستند. سونارها فاصله تا نهنگ و جهت حرکت آن را نشان می دهند. دماسنج های الکتریکی به طور خودکار تغییرات دما را در لایه های سطحی آب ثبت می کنند. با کمک گرماگراف، مشخصات توده های آب و توزیع عمودی دمای آب تعیین می شود.

این مقدار از تجهیزات مدرن به ژاپنی ها این امکان را می دهد که صید نهنگ را با ارزش داده های علمی توجیه کنند و شکار گونه هایی را که توسط کمیسیون بین المللی نهنگ از صید تجاری منع شده است بپوشانند.

بسیاری از سازمان‌های عمومی در سراسر جهان، به ویژه ایالات متحده و استرالیا، در دفاع از گونه‌های کمیاب نهنگ‌ها با ژاپن مخالفت می‌کنند.

استرالیا موفق شد حکم دادگاه بین المللی دادگستری مبنی بر ممنوعیت ژاپن از صید نهنگ در قطب جنوب را تضمین کند.

ژاپن نیز در سواحل خود نهنگ ها را شکار می کند و این را با سنت های جمعیت روستاهای ساحلی توضیح می دهد. اما ماهیگیری بومی فقط برای افرادی مجاز است که گوشت نهنگ برای آنها یکی از انواع اصلی غذا است.

صید نهنگ در روسیه

روسیه پیش از انقلاب جزو رهبران صید نهنگ نبود. نهنگ ها توسط پومورها، ساکنان شبه جزیره کولا و جمعیت بومی چوکوتکا شکار شدند.

صید نهنگ در اتحاد جماهیر شوروی برای مدت طولانی، از سال 1932، در خاور دور متمرکز بود. اولین ناوگروه شکار نهنگ "Aleut" شامل یک نهنگ و سه کشتی شکار نهنگ بود.پس از جنگ، 22 کشتی شکار نهنگ و پنج پایگاه برش ساحلی در اقیانوس آرام، و در دهه 60، خاور دور و پایگاه نهنگ ولادی وستوک کار کردند.

در سال 1947، ناوگروه شکار نهنگ "گلوری" که به عنوان غرامت از آلمان دریافت شد، به سواحل قطب جنوب رفت. این شامل یک پایگاه کشتی پردازش و 8 وال نهنگ بود.

در اواسط قرن بیستم، شناورهای Sovetskaya Ukraina و Sovetskaya Rossiya شروع به شکار نهنگ در آن منطقه کردند، و کمی بعد، ناوگان Yury Dolgoruky با بزرگترین پایگاه های شناور جهان، طراحی شده برای پردازش تا 75. نهنگ در روز.

اتحاد جماهیر شوروی صید نهنگ از راه دور را در سال 1987 متوقف کرد. پس از فروپاشی اتحادیه، داده هایی در مورد نقض سهمیه های IWC توسط ناوگان شوروی منتشر شد.

امروز، در چارچوب ماهیگیری بومی در منطقه خودمختار چوکوتکا، تولید ساحلی نهنگ‌های خاکستری تحت سهمیه IWC و نهنگ‌های بلوگا تحت مجوزهای صادر شده توسط آژانس فدرال شیلات انجام می‌شود.

نتیجه گیری

هنگامی که ممنوعیت ماهیگیری تجاری معرفی شد، تعداد نهنگ‌های گوژپشت و نهنگ‌های آبی در مناطق خاصی از اقیانوس‌ها شروع به بهبود کردند. خطر انقراض کامل نگرانی های مشابهی توسط نهنگ های کماندار در دریای اوخوتسک و نهنگ های خاکستری در شمال غربی اقیانوس آرام ایجاد می شود. برای جلوگیری از نابودی وحشیانه این پستانداران دریایی خیلی دیر شده بود.