پرتفوی بیمه - چیست؟ ساختار پرتفوی بیمه

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

کارایی فعالیت های شرکت توسط شاخص های نتایج مالی از انواع فعالیت ها تعیین می شود. به صورت سود یا زیان بیان می شود. اولی منبع افزایش سرمایه و انجام تعهدات در قبال طلبکاران و بودجه است. در فرآیند فعالیت ، شرکت بیمه وظایف بسیاری را انجام می دهد: قراردادها را منعقد می کند ، نرخ ها را محاسبه می کند ، حق بیمه ها را جمع آوری می کند ، مسئولیت را بر عهده می گیرد ، ذخایر تشکیل می دهد ، وجوه را برای ایجاد درآمد سرمایه گذاری می کند. سازمان برای انجام این فعالیت ها به بودجه نیاز دارد.

تعریف

یکی از شاخص هایی که قابلیت اطمینان مالی شرکت را مشخص می کند، پرتفوی بیمه است. این مجموعه ای از قراردادهای منعقد شده برای مبالغ معین است. در واقع بازتابی از تعهدات شرکت در قبال مشتریان است. ایجاد پورتفولیوی پایدار از اهداف مهم سازمان است. میزان مسئولیت سازه تحت موافقت نامه های اتخاذ شده به اندازه آن بستگی دارد. به منظور اطمینان از پایداری فعالیت ها، ایجاد یک سبد بیمه با تعداد معاملات زیاد با درجه مسئولیت کم منطقی است.پرداخت بازپرداخت نباید منعکس کننده وضعیت مالی شرکت باشد.

عوامل

تعداد قراردادهای منعقد شده نشان دهنده وضعیت پایدار نیست. با ارائه نرخ های پایین تر می توان سهم عمده مشتریان را جذب کرد. پرتفوی بزرگ بیمه به معنای بدهی زیاد است. اما اگر تعرفه ها پایین باشد، ممکن است وجوه جمع آوری شده برای پرداخت کافی نباشد.

از سوی دیگر، حجم زیادی از بدهی ها به بیمه گر اجازه می دهد در اشیاء پرخطر سرمایه گذاری کند. اگر شرکتی عمدتاً قراردادهای کوتاه مدت منعقد کند ، معاملات آن مشمول یک نیاز اضافی - نقدینگی بالا است. سازمان باید بتواند به سرعت دارایی ها را شناسایی کند و در صورت لزوم به تعهدات خود عمل کند.

کیفیت پرتفوی بیمه

این شاخص به روش های زیر مشخص می شود:

• مقداری که شامل تعداد قراردادهای منعقد شده و مبلغ کل آنها می شود.
• همگنی خطرات. ناهمگونی بدهی ها با پرتفوی کوچک می تواند منجر به نتایج غیر قابل پیش بینی شود. در چنین معاملاتی، استفاده از الگوهای آماری برای تجزیه و تحلیل تسویه حساب ها غیرممکن است. نوسانات همچنین می تواند ناشی از پذیرفتن تعداد زیادی از ریسک های مشابه توسط یک شرکت باشد.
• تعادل - نسبت بین تعداد قراردادهای منعقد شده قدیمی و جدید. در حالت ایده آل، تراکنش های جدید باید به طور کامل تراکنش های قبلی را جبران کند و در عین حال تعادل بین مبالغ سررسید و مبلغ را حفظ کند.خطرات.
• پایداری - تعداد قراردادهایی که قبل از پایان اعتبار آنها پرداخت می شود.

تجزیه و تحلیل پرتفوی بیمه باید انجام شود تا توانایی های مالی ارزیابی شود و در صورت لزوم ساختار آن تنظیم شود.

انتقال ریسک

پرتفوی بیمه ای شرکت در بازه های زمانی مختلف شامل مبلغ متمایز از بدهی است. برای کاهش خطرات سازمان به کمک بیمه گران اتکایی متوسل می شوند. این شرکت با توجه به گروه های ریسک و توانمندی های خود، حد نگهداری را تعیین می کند. مقامات ایالتی حداکثر میزان مسئولیت شخصی سازمان را به میزان 10٪ از وجوه خود تعیین می کنند. مابقی شرکت باید به بیمه اتکایی داده شود. بازار روسیه همچنان با سطح پایین سرمایه شخصی و بر این اساس، محدودیت بدهی مشخص می شود.

سازمان با انتقال ریسک، حجم وجوه را کاهش می دهد که پایداری مالی عملیات را تضمین می کند. این امر به ویژه در مورد ساختارهای تازه ایجاد شده که سبد بیمه ای آنها به اندازه کافی توسعه نیافته است صادق است. با پذیرش تعداد زیادی از ریسک های یکسان، یک شرکت می تواند در وضعیت انباشت همزمان قرار گیرد، زمانی که همه تعهدات باید به یکباره پوشش داده شوند. در عمل، این دلیلی برای ورشکستگی سازمان ها می شود، زیرا پرداخت وجوه نه تنها به ذخایر ایجاد شده، بلکه به سرمایه شرکت نیز نیاز دارد. بنابراین پرتفوی بیمه منبعی از منابع است که کیفیت ساختار آن تعیین کننده ثبات مالی سازمان است.

مزایا

انتقال مسئولیت به شما امکان می دهد برخی از مشکلات را حل کنید:

• خطر بسیار بزرگ ناشی از یک رویداد فاجعه بار را جبران کنید. به عنوان مثال، در صورت بروز یک بیماری همه گیر، تجمع رخ می دهد، که در حال حاضر برای بیمه گذار بسیار خطرناک است، زیرا هزینه های آن را افزایش می دهد.
• تثبیت عملکرد سازمان در یک دوره طولانی پس از نتایج نامطلوب در طول سال.
• افزایش رقابت در بازار.
• یک سبد بیمه متعادل بسازید.
• محافظت از دارایی ها.

عیوب

پرتفوی بیمه مجموعه ای از قراردادهای منعقد شده است. اگرچه ممکن است سطح ریسک برای آنها بالا باشد، اما قبل از انتقال بخشی از تعهدات به شرکت دیگری، ارزش دارد که چنین تصمیمی مقرون به صرفه باشد. عملیات بیمه اتکایی با هزینه اضافی انجام می شود. اندازه کمیسیون باید با سهم مسئولیت توزیع شده مطابقت داشته باشد. نکته مهم نیز تعیین سطح خودنگهداری است که به توانایی مالی و سودآوری عملیات بستگی دارد. حد خیلی زیاد منجر به بی ثباتی مالی و خیلی کم به بی‌سود می‌شود.

ساختار

انتقال ریسک از یک سازمان به سازمان دیگر تنها با نظارت سازمان های دولتی امکان پذیر است. در عین حال، ساختار پرتفوی بیمه باید شامل موارد زیر باشد:

• تعهدات ناشی از قراردادهای مربوط به تشکیل شدهذخایر؛
• دارایی که برای پوشش ریسک نگهداری می شود.

بیمه‌گر پورتفولیوی تشکیل‌شده در زمان تصمیم را انتقال می‌دهد. همچنین شامل تعهدات قراردادهای جاری و تعهداتی است که مدت اعتبار آنها به پایان رسیده، اما تعهدات به طور کامل انجام نشده است. برای یک شی خاص، خطرات را می توان به یک بیمه گذار منتقل کرد.

ارزش دارایی ها می تواند برابر با اندوخته های تشکیل شده یا کمتر از آنها باشد. هزینه های اضافی فقط در صورتی مجاز است که مبلغ آنها از تفاوت بین اموال منتقل شده و سرمایه شرکت بیشتر نباشد. اگر مقدار دارایی کمتر از نصف ذخایر حمل شده باشد، عملیات ممنوع است. استثناء موارد ورشکستگی شرکت است. در صورت عدم کفایت دارایی های منتقل شده، مابقی آن توسط اتحادیه بیمه گران قابل جبران است. میزان پرداخت ها توسط قوانین فدرال تعیین می شود. ارزش دارایی های منتقل شده برابر است با قیمت دفتری یا بازار آنها.

دلایل انتقال قراردادها

چندین وجود دارد:

• لغو مجوز انجام فعالیت به ابتکار مقام ناظر؛
• در صورت تصمیم به انحلال سازمان، پرتفوی بیمه منوط به انتقال کامل به شرکت دیگری است؛
• نقض الزامات پرداخت بدهی تعیین شده که در نتیجه در صورت پیش بینی انتقال پرتفوی توسط طرح بازیابی نقدینگی، وضعیت مالی سازمان بدتر شد؛
• تصمیم گیری برای کنار گذاشتن داوطلبانه برخی از فعالیت ها؛
• حذف یک شرکت ازانجمن های بیمه گر در موارد پیش بینی شده توسط قانون.

نتیجه گیری

پرتفوی بیمه تعداد قراردادهایی است که توسط شرکت برای مبالغ مشخص منعقد می شود. منبع اصلی جریان نقدی است. اما با مدیریت بی کیفیت ساختار می تواند باعث ورشکستگی سازمان شود. بنابراین، شکل‌گیری و تخصیص صحیح ریسک‌ها و مسئولیت‌ها در قراردادها حائز اهمیت است. با این حال، خدمات بیمه گران اتکایی رایگان نیست. بنابراین لازم است کارایی اقتصادی معامله قبل از انعقاد آن ارزیابی شود. خود این فرآیند تحت کنترل شدید دولت است.