استفاده از لجن نفت، حذف و فرآوری پسماندهای روغنی

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

پالایشگاه‌های نفت تلاش می‌کنند تا فرآیندهای فناوری خود را تا حد امکان بهینه کنند و حجم محصولات تولیدی استفاده نشده را کاهش دهند. اما هر چه فرآوری مواد اولیه نفتی نازک تر و عمیق تر باشد، ضایعات تولید شده خطرناک تر است که بدون روش های شخص ثالث قابل حذف نیست. یکی از زمینه های بازیافت را می توان دفع لجن نفتی به عنوان یکی از خطرناک ترین انواع پسماندهای روغنی نامید.

مشکلات دفع لجن نفت

امروزه حجم مخلوط لجن نفتی موجود در پالایشگاه های روسیه به چندین میلیون تن می رسد. اساساً این مواد در کارخانه‌های استخراج نفت، پالایش نفت و پتروشیمی ذخیره می‌شوند. در بیشتر موارد، تشکیل چنین زباله هایی در فرآیند تمیز کردن تجهیزات فرآیند و کانال های ارتباطی برای تحویل اتفاق می افتد.محصولات نفتی. بزرگترین خطر زیست محیطی توسط چاله های به اصطلاح لجن نفتی ایجاد می شود که در محل هایی که زباله های محلی برای مدت طولانی بدون بازیافت ذخیره می شوند. آنها در تعامل با جو، بخارهای مضر را بدون امکان کنترل واضح مرزهای توزیع آنها منتشر می کنند. این وضعیت به سرریز شدن انبارها با زباله های روغنی، آلودگی خاک و افزایش سطح خسارت شیمیایی کمک می کند.

بر این اساس، وظایف اولیه دفع لجن نفتی شامل پردازش این ضایعات در تاسیسات اصلی تولید است. علاوه بر این، بازیافت می تواند توجیه اقتصادی داشته باشد، زیرا محصولات لجن نفتی حاوی 80٪ هیدروکربن هستند که می توانند به عنوان سوخت و منبع انرژی استفاده شوند. نکته دیگر این است که اصولاً پردازش منطقی ضایعات روغنی با مزایای مالی همیشه از نظر فناوری امکان پذیر نیست.

مجموعه لجن روغن

مرحله اولیه کار با انواع لجن روغنی. استفاده از سنگدانه ها، مکانیسم ها و دستگاه هایی در نظر گرفته شده است که با کمک آنها زباله ها از سطوح، از نهرها و سایر توده های حاوی نفت و آب حذف می شوند. هزینه ها بر اساس روش های جذب محصولات نفتی ریخته شده با هزینه وسایل کمکی، از جمله با اتصال تجهیزات اضطراری است. در مرحله بعد، آماده سازی برای دفع لجن نفت تهیه می شود که در طی آن ترکیب مواد جمع آوری شده تجزیه و تحلیل می شود. متخصصان انجام می دهندنظارت کامل و چند عاملی که امکان ارزیابی ویژگی‌های کیفی لجن، ترکیب آن و احتمالات پردازش آتی را به هر طریقی فراهم می‌کند.

حذف لجن روغن

از محل های جمع آوری زباله به مکان های ذخیره سازی یا دفع موقت منتقل می شود. برای انجام این کار، از یک وسیله نقلیه ویژه - یک دستگاه مکش استفاده می شود. با کمک این تکنیک، لجن خارج شده و خارج می شود. از مشخصات اولیه پمپ های لجن کش، می توان ظرفیت 7 تا 10 متر مکعب 3 (به طور متوسط)، عمق پمپاژ حدود 7-8 متر و شاسی مبتنی بر کاماز را مشخص کرد.. اکنون ارزش آن را دارد که روشهای دفع لجن نفتی در محل تحویل نهایی آنها را با جزئیات بیشتری در نظر بگیریم.

بازیافت از طریق پردازش آبی

این روش شامل انجام عملیات گرمایشی است که در طی آن ضایعات با جداسازی بعدی به اجزای جداگانه ترکیب ته نشین می شوند. فرآیندهای جداسازی در نتیجه دفع محصولات نفتی موجود در زباله ها آغاز می شود. واقعیت این است که لجن با یک ساختار فیزیکی و شیمیایی پیچیده مشخص می شود که می تواند نه تنها از ترکیبات نفتی تشکیل شود. تاسیسات سانتریفیوژ برای دفع لجن نفت به صورت سانتریفیوژ و دکانتر با شتاب بالا امکان جداسازی اجزای روغن، ناخالصی های مکانیکی و آب را فراهم می کند. فاز هیدروکربنی را می توان برای استفاده بیشتر و به صورت خالص شده بدون نیاز به فیلتراسیون برگرداند.

فرآوری فیزیکی و شیمیایی

در این موردجداکننده های درام استفاده می شود که در آن استخراج محصول مورد نظر سازماندهی می شود. به عبارت دیگر، انحلال قطبی خود محصول نفتی و ماده فعال اضافه شده به ماده وجود دارد. این فرآیند بسیار کارآمد، اما پیچیده است. به طور خاص، نیاز منظم به تعویض قطعات مکانیکی مجزا از مجتمع پردازش وجود دارد. به عنوان مواد مصرفی از فیلترها و یک حلال استفاده می شود که باید احیا شوند. از جنبه مثبت، تجهیزات دفع لجن مانند کفگیرها امکان دفع زباله های پیچیده را از طریق تمیز کردن شناور فراهم می کند. جداکننده‌های درام نیز با موفقیت در پاسخ به نشت نفت روی سطوح آب استفاده می‌شوند.

استفاده بیوشیمیایی از لجن نفت

قرار است روشی برای تجزیه مصنوعی فرآورده های نفتی با استفاده از میکروارگانیسم های اکسید کننده انجام شود. یک میکروارگانیسم فعال در یک مخزن مخصوص با زباله های قرار داده شده در آن قرار می گیرد که فرآیندهای احیا را نیز تحریک می کند. دفع بیوشیمیایی لجن نفتی مزایای خاص خود را در قالب تصفیه سریع محصول مورد نظر و قابلیت بازیافت بالا در رابطه با خاک آلوده دارد. اما این روش نقاط ضعفی نیز دارد که عبارتند از:

• فرایندهای مثبت بازیابی، تجزیه و احیا تنها بر بخش کوچکی از اجزای روغن آلی تأثیر می گذارد.
• دستیابی به نتایج ملموس تنها پس از اکسیداسیون طولانی مدت امکان پذیر استمیکروارگانیسم ها.
• فرآوری فعال بیوشیمیایی مستلزم ایجاد شرایط دمایی خاص در یک محدوده باریک است.
• این روش فقط در مورد موادی مجاز است که محتویات کمی فرآورده های نفتی دارند. به همین دلیل، اغلب برای تمیز کردن نهایی لجن ها پس از کاهش قابل توجهی در محتوای مواد نفتی در ترکیب از طریق روش های دیگر استفاده می شود.

بازیابی حرارتی لجن نفت

گروه وسیعی از روش‌ها شامل پردازش حرارتی زباله با تشکیل محصولات تخریب بعدی به شکل کربن و هیدروژن است. ساده ترین تکنولوژی برای اجرای این اصل خنثی سازی خاک های آلوده در نتیجه سوزاندن سازمان یافته است. اما به دلیل بهره وری پایین و هزینه بالا، این روش با پیرولیز لجن نفت جایگزین شد - دفع ضایعات با برشته کردن عمیق بدون اکسیژن با تبدیل مواد اولیه نفتی به محصولات مایع و گازی که می توانند به عنوان سوخت مورد استفاده قرار گیرند.

مشکلات مدرن دفع لجن نفت

با وجود دخالت تجهیزات پیشرفته در بازیافت زباله های روغنی، هنوز هم شرکت های فعال در این زمینه با مشکلات زیادی مواجه هستند. از جمله حساس ترین مسائل عبارتند از:

• لجن روغن دارای ترکیب پیچیده ای است. اغلب، چنین زباله هایی شامل حدود نیمی از عناصر جدول تناوبی است که انتخاب و اعمال تاکتیک های بهینه را دشوار می کند.بازیافت.
• هزینه بالای بازیافت. بسته به فناوری دفع لجن نفت، قیمت هر تن مواد سرویس شده از 7 تا 20 هزار روبل متغیر است. این فقط در مورد فرآیند اصلی پردازش صدق می کند، اما مراحل میانی سرویس دهی مخلوط ها نیز افزایش قابل توجهی را برای برآورد فراهم می کند.
• مضرات زیست محیطی ناشی از خود روش های بازیافت. اگرچه استفاده از فناوری‌های بازیافت روغن به خودی خود بر بهبود پس‌زمینه زیست‌محیطی متمرکز است، اما استفاده نادرست یا اتصال روش‌های ارزان و قدیمی می‌تواند آلودگی محیط‌زیست را تشدید کند.

نتیجه گیری

روش فعلی مدیریت ضایعات نفتی در روسیه بیشتر رویکردی متفاوت و بدون راه حل جامع است. این تا حد زیادی به دلیل عقب ماندگی فن آوری شرکت هایی است که فعالیت های آنها با تشکیل یا استفاده از لجن نفتی مرتبط است. به همین دلیل، برنامه های دولتی برای استفاده از لجن نفتی به طور فزاینده ای اجرا می شود، که در چارچوب آن برنامه ریزی شده است تا تأسیسات نوآورانه برای پردازش زباله های خطرناک توزیع شود. در خط مقدم توسعه دهندگان آنها ترکیب وظایف بهبود وضعیت زیست محیطی از نقطه نظر سیاست دولتی و کسب منافع اقتصادی برای پالایشگاه های نفت است. علاوه بر این، آخرین جایگاه در میان اهداف چنین برنامه‌هایی تضمین ایمنی و منطقی‌سازی استفاده از ژئوسیستم‌های طبیعی نیست.