ارابه فرود هواپیما: از فلایر برادران رایت تا روسلان

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

از زمانی که اولین هواپیماها به هوا رفتند، پیشرفت مداوم فناوری هوانوردی ادامه داشته است. بخش جدایی ناپذیر هر هواپیما وسایلی هستند که برای حرکت آن در خشکی (یا آب) به منظور شتاب دادن قبل از برخاستن یا کاهش سرعت پس از فرود استفاده می کنند.

تماشای این که چگونه سیستم مکانیکی به ظاهر حجیم هواپیما (شاسی)، متشکل از عناصر بسیاری، پس از برخاستن از باند، به راحتی به شکل فشرده در آمده و در زیر سپرهای خود پنهان می شود، منظره ای جذاب است. بدنه یا بالها.

ارابه فرود هواپیمای کلاسیک "زمینی" از دو عنصر اصلی تشکیل شده است - قفسه ها و چرخ ها که به آنها پنوماتیک نیز می گویند. در مواردی که نیاز به ایجاد فرصتی برای عملیات روی پوشش برفی یا آب است، برخی از مدل‌های هواپیما برای نصب عناصر قابل تعویضی که با سطح فرود در تماس هستند، پیش‌بینی می‌کنند، این عناصر می‌توانند اسکی یا شناور باشند.

تا اواسط دهه سی XXدر قرن حاضر، صنعت هواپیماسازی جهان تحت سلطه طراحی غیرقابل جمع شدن ارابه فرود هواپیما بود. بدون شک قابل اعتمادتر بود، اما کشش آیرودینامیکی زیادی ایجاد کرد، که نیاز به ترفندهای مهندسی مختلف، مانند فیرینگ های اضافی و نازک کردن مشخصات ستون های اصلی داشت. با گذشت زمان ، چنین طرحی تا حد زیادی کنار گذاشته شد ، اگرچه برخی از انواع هواپیماهای هوانوردی به اصطلاح "کوچک" هنوز از آن استفاده می کنند. به عنوان مثال می توان به "جگر بلند آسمانی" An-2 اشاره کرد که طراحی آن از سال 1949 تغییر نکرده است.

توسعه هوانوردی جنگنده مستلزم افزایش سرعت بود. پایه‌ها که قبلاً فقط به کمک فنر مجهز بودند، پیچیده‌تر شدند و مکانیسم ورودی چرخ در هواپیما یا بدنه مشکلات فنی دشواری را برای مهندسان ایجاد کرد، اما نتیجه ارزشش را داشت. ارابه فرود هواپیمای Il-16 به یک راه حل انقلابی تبدیل شد، برای اولین بار آنها روی یک جنگنده تولید انبوه عقب نشینی کردند که به خلبانان داوطلب ما این فرصت را داد تا در آسمان اسپانیای متخاصم پیروزی کسب کنند.

از نظر تنوع، عناصر ساختاری کمی را می توان با ارابه فرود هواپیما مقایسه کرد. این طرح که بیشترین توزیع را در صنعت هواپیماسازی مدرن دریافت کرده است، سه چرخه است. این شامل دو قفسه اصلی و یک قفسه کمکی است (اغلب - کمان که تا 9٪ وزن هواپیما را می گیرد). با این حال، نیم قرن پیش، پشتیبانی اضافی اغلب بر روی دم نصب می شد.

برخی از طرح‌های هواپیما علاوه بر سه ستون اصلی، دارای یک عقب نیز بودند. او بار را در صورت ناموفق به عهده گرفتفرود (به عنوان مثال IL-62). با افزایش وزن برخاست، دو تکیه گاه اصلی کافی نبودند. تعداد پنوماتیک در An-124 Ruslan به 24 رسید. شاسی هواپیمای Boeing-747 نیز بر اساس طرح چند رک طراحی شد.

فرود مهم ترین لحظه در کل پرواز است، هر خلبانی این را می داند. بنابراین، هم قابلیت اطمینان طرح و هم مواد لازم برای ساخت قفسه‌های ارابه فرود، الزامات بسیار بالایی هستند. آلیاژهای دقیق قوی که از آنها ساخته شده اند، توانایی تحمل بارهای با حاشیه چندگانه را فراهم می کنند. و برای اطمینان از اینکه تعداد برخاست ها همیشه با تعداد فرودها مطابقت دارد، سیستم های بک آپ گیری و رهاسازی قفسه اضطراری نیز ایجاد می شود. فقط در مورد.