گیاه "ZIL". گیاه به نام لیخاچف (ZIL) - آدرس

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

کارخانه های خودروسازی مهمترین بخش خودکفایی دولتی هر کشور کم و بیش بزرگی است. البته در ایالت ما از این قبیل شرکت ها زیاد است که یکی از آنها کارخانه ZIL است. تاریخچه ظهور آن و شرح وضعیت فعلی در این مطلب آمده است.

همه چیز چگونه شروع شد

در سال 1915، سرانجام مشخص شد که عقب ماندگی فنی امپراتوری روسیه برای او در جبهه گران تمام شده است. یکی از دلایل تلفات عظیم نیروی انسانی و تجهیزات در جبهه، این واقعیت ساده بود که گلوله ها و فشنگ ها را نمی توان به خط اول دفاعی رساند. هیچ کامیونی وجود نداشت و کشش اسب به اندازه کافی کارآمد نبود.

به همین دلیل است که در سال 1916 اولین ساختمان کارخانه AMO در قلمرو Tyufeleva Grove ساخته شد. ساخت آن با مشکلات زیادی همراه بود، زیرا به سادگی یک ماشین ابزار در کشور برای تولید قطعات لازم وجود نداشت. همچنین تولید خود ماشین ها در روسیه غیرممکن بود و بنابراین همه چیز مورد نیاز در ایالات متحده سفارش داده شد.

پس از اکتبر سرخ

در سال 1918،پس از انقلاب اکتبر، کارگران مجبور بودند راه‌هایی برای تولید قطعات یدکی بیابند، زیرا دیگر هیچ منبعی از خارج وجود نداشت. در 1 نوامبر 1924، اولین کامیون AMO شوروی ساخته شد که تماماً از قطعات داخلی ساخته شده بود. این تاریخ را روز آغاز صنعت مدرن خودروسازی روسیه می دانند.

در سال 1927، I. A. لیخاچف او در شرایط بحرانی شدید، زمانی که کشور نه کارگران ماهر و نه ظرفیت تولید حداقل مقدار کافی فولاد مرغوب را نداشت، روی کار آمد. تولید در چنین شرایطی آنقدر گران بود که کامیون های حمل شده از ایالات متحده 30٪ (!) کمتر هزینه داشتند!

برای مقابله با این موضوع، در سال 1931 بازسازی عظیمی از کارخانه انجام شد. این جمله خود لیخاچف نشان می دهد که مقیاس کار چقدر عالی بود: "در واقع ما کت را به دکمه ها دوختیم …". در آن زمان کارخانه ZIL نیز ZIS نامیده می شد. تا سال 1939، این شرکت به تنهایی توانست حدود 40 هزار کامیون AMO تولید کند، البته تقریباً به همان تعداد اتومبیل آمریکایی که در آن زمان تحت لیسانس تولید می شد، اشاره کرد. به یاد بیاورید که از سال 1917 تا 1920، کمتر از دو هزار اتومبیل از دروازه خارج شدند. تا سال 1939، کارخانه 39747 کارمند داشت.

1941-45

جنگ سخت ترین آزمون هم برای کل کشور و هم برای کارکنان کارخانه شد. از آنجایی که این شرکت مهمترین محصولات (نه تنها کامیون، بلکه اسلحه هنگ، پوسته و غیره) را تولید می کند، کارگران آنجبهه فراخوان نشد. اما آنها در شرایط سختی کار کردند که جوانان ترجیح دادند به خط مقدم بروند.

با این واقعیت که در سال 1941 کارخانه باید به شهرهای دیگر تخلیه شود، مشکلات بزرگی اضافه شد. در سال 1942، به دلیل شرایط دشوار در جبهه و تهدید نازی ها برای تصرف پایگاه تولید، دستور نابودی کامل این شرکت صادر شد. کارخانه ZIL تنها با ضد حمله زمستانی در نزدیکی مسکو نجات یافت و در نتیجه این دستور لغو شد.

البته، به زودی شرکت عمدتاً با کارکنان مسن تر، زنان و نوجوانان باقی ماند. نیمه گرسنه، در کارگاه های بدون گرما، مجبور بودند هنجارهای خط مقدم را جمع آوری کنند. و آنها این کار را کردند. بیش از 100 هزار کامیون در این چهار سال وحشتناک تولید شد!

دوره پس از جنگ

در این زمان، کارخانه ZIL به طور فعال شروع به بازسازی و بازسازی کرد. تقریباً در همان سالها ، اتحاد جماهیر شوروی همکاری فعال با جمهوری خلق چین را آغاز کرد. در نتیجه مذاکرات در چین، یک کارخانه بازسازی شد و از اسناد شوروی در طول ساخت و ساز استفاده شد. علاوه بر این، متخصصان چینی برای آموزش به اتحاد جماهیر شوروی دعوت شدند.

در کل دوره بعدی، تا پایان دهه 80، کارخانه ZIL در مسکو حجم تولید را افزایش داد. متخصصان این شرکت در تمام پروژه های بزرگ کشور شرکت کردند: پزشکی و فضا، ارتش و صنعت خودرو - همه اینها از جمله به دست خودشان انجام شد.

سنگین دهه 90

در نیمه اول دهه غم انگیز 90، گیاه همچنان پابرجا بود. به نحوی نجات یافتقراردادهای باقی مانده از دوران اتحاد جماهیر شوروی، و بازرگانان گسترده هنوز هم ماشین می خریدند. در سال 1994، تسمه نقاله "آخرین موهیکان"، ZIL-130 را تولید کرد. به نظر می رسید که گیاهی که به نام لیخاچف (ZIL) نامگذاری شده آخرین روزهای خود را می گذراند.

از سال 1995 همه چیز بد به بدتر شده است. بیش از نیمی از مغازه ها خراب شد، کارگران به طور دسته جمعی کار را ترک کردند، زیرا چیزی برای تغذیه خانواده خود نداشتند. تا حدی سفارشات صنایع کوچک را نجات داد، که تحت آنها سایر تأسیسات تولیدی گاهی اوقات دسته های کوچکی از محصولات را جمع آوری می کردند. در سال 2011، وضعیت به قدری بدتر شد که مساحت کارخانه متروکه از نظر وسعت با کل مرکز نمایشگاه های روسیه قابل مقایسه بود.

1996-2011

در سال 1996 دیمیتری زلنین و الکساندر افانوف صاحبان شرکتی شدند که به سرعت در حال فروپاشی بود. باید گفت که آنها هرگز خود را در چنین موقعیتی ندیدند، اما نتوانستند از کنار سهام کارخانه که در آن سالها به معنای واقعی کلمه یک پنی قیمت داشت بگذرند.

اول از همه، آنها یک سیستم امنیتی معمولی نصب کردند، حفره های عظیمی را در نرده ها وصله کردند (آنها حتی ابزارآلات ماشینی را دزدیدند)، و همچنین مجوزهای جدیدی را معرفی کردند، زیرا سیستم قدیمی واقعاً برای مدت طولانی کار نمی کرد. در ماه اول از سرقت حدود یک میلیون دلاری جلوگیری شد. به نظر می رسید که همه چیز به آرامی پیش رفت، خریداران خودروهای ZIL دوباره ظاهر شدند. کارخانه لیخاچف به تدریج مشتریان جدیدی حتی در خارج از کشور پیدا کرد.

شکست جدید

افسوس، لوژکوف غیر از این فکر کرد. از آنجایی که کارخانه ای که شروع به سودآوری کرد برای "داخلی" خیلی چیز بیهوده شدتاجران»، افانوف و زلنین به سرعت مجبور به فروش سهام کنترل شدند. این شرکت دوباره به مالکیت مسکو تبدیل شد که قبلاً هیچ نیازی به غول اتومبیل در حال مرگ نداشت.

رسما میلیون ها دلار به تولید سرازیر شد، ارزش سهام افزایش یافت… اما اوضاع از بد به بدتر رفت، کارگران دوباره ماه ها دستمزد دریافت نکردند. تا سال 2010 اوضاع به همین منوال بود. در آن زمان، این گیاه تقریباً رها شده بود. جایی که در سال 1939 تقریباً 40000 نفر کار می کردند، تنها 7000 نفر در «عصر دموکراسی» باقی ماندند. در سال 2010 آنها 1258 (!) کامیون مونتاژ کردند. نوار نقاله متوقف شد.

تنها چیزی که کارخانه را نجات می دهد این است که کارگاه هایی در مناطق وسیعی وجود دارد که در آنها سرمایه گذاری می شود و بنابراین چیزی ملموس تولید می کنند. پول حتی از ژاپن می آید.

2011

این سال به خاطر آمدن سوبیانین به یادگار ماند. او مدیری را که حسابش مشخص نبود برکنار کرد، پیشنهادهای فروش کارخانه را رد کرد و دوباره شروع به ریختن پول به شرکت کرد. آیا موفقیت حاصل خواهد شد؟ تا اینجا چیزی مشخص نیست. با این حال، در 30 آگوست 2011، سرانجام روند تولید دوباره راه اندازی شد، مونتاژ کم و بیش پایدار خودروها آغاز شد. فقط می توان امیدوار بود که کارخانه لیخاچف با این وجود بر این بحران غلبه کند.

روندهای جدید

با توجه به اینکه امروز تجهیز مجدد فعال ارتش در حال انجام است، مدیریت این شرکت امیدوار است که سفارشات دولتی در تأسیسات آن انجام شود. با توجه به تاریخچه و طبقه سازنده سازندگان که به تدریج احیا می شوند، آنها همه چیز برای این کار دارندزمینه. در هر صورت دولت بارها اعلام کرده است که در هر صورت امکان غارت نهایی بنگاه وجود ندارد.

به ویژه، این شرکت در نهایت به عنوان یک شرکت شهرساز تایید شد. یعنی بدون توجه به توجیهات اقتصادی مورد حمایت قرار خواهد گرفت. کارخانه ZIL امروز در این وضعیت قرار دارد. آدرس شرکت - 115280، مسکو، خیابان. Avtozavodskaya، 23.