شاتل چیست؟ تاریخچه خلقت و عکس

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

شاتل چیست؟ این یک طراحی هواپیما از سازندگان آمریکایی است. خود کلمه شاتل به معنای شاتل است. چنین کشتی برای پرتاب مکرر طراحی شده است، و در ابتدا فرض بر این بود که شاتل ها بین زمین و مدار آن به عقب و جلو پرواز می کنند و محموله را تحویل می دهند.

مقاله به شاتل ها - فضاپیماها و همچنین همه شاتل های دیگر که امروزه وجود دارند اختصاص داده خواهد شد.

تاریخچه آفرینش

قبل از پاسخ به این سوال که شاتل چیست، بیایید نگاهی به تاریخچه ایجاد آن بیندازیم. در اواخر دهه 1960 در ایالات متحده، زمانی که مسئله طراحی مکانیزم فضایی قابل استفاده مجدد مطرح شد، آغاز شد. این به دلیل منافع اقتصادی بود. قرار بود عملیات فشرده شاتل های فضایی هزینه های بالای فضا را کاهش دهد.

این مفهوم برای تشکیل یک نقطه مداری در ماه و همچنین یک سفر به مریخ ارائه شد. ماموریت‌ها در مدار زمین قرار بود توسط فضاپیمای قابل استفاده مجدد به نام شاتل فضایی انجام شود.

در سال 1972، اسنادی امضا شد که شکل شاتل آینده را تعیین می کرد.

برنامه طراحی توسط راکول آمریکای شمالی به نمایندگی از ناسا از سال 1971 تهیه شده است. در طول توسعه برنامه،ایده های تکنولوژیکی سیستم آپولو پنج شاتل طراحی شد که دو تای آنها از تصادف جان سالم به در نبردند. این پروازها از سال 1981 تا 2011 انجام شد.

طبق برنامه های ناسا، قرار بود سالانه 24 پرتاب انجام شود و هر تخته تا 100 پرواز انجام دهد. اما در جریان کار تنها 135 پرتاب انجام شد. شاتل دیسکاوری بیشترین تعداد پرواز را کسب کرد.

طراحی سیستم

بیایید در نظر بگیریم شاتل از نظر دستگاهش چیست. این توسط یک جفت تقویت کننده موشک و سه موتور با یک مخزن عظیم خارجی پرتاب می شود.

تک زدن در مدار با استفاده از موتورهای یک سیستم ویژه طراحی شده برای انجام مانورهای مداری انجام می شود. این سیستم شامل مراحل زیر است:

• دو تقویت کننده موشک، دو دقیقه از لحظه روشن شدن کار می کنند. آنها به کشتی جهت می دهند، سپس از آن جدا می شوند و با چتر نجات به داخل اقیانوس پرواز می کنند. پس از سوخت گیری، بوسترها دوباره راه اندازی می شوند.
• مخزن سوخت هیدروژن و اکسیژن برای موتورهای اصلی. مخزن نیز دور ریخته می شود، اما کمی بعد - پس از 8.5 دقیقه. تقریباً تمام آن در لایه‌های جوی احتراق می‌شود و قطعات آن به فضای اقیانوس می‌افتد.
• کشتی سرنشین دار که وارد مدار می شود و محل اقامت خدمه را فراهم می کند و در تحقیقات علمی کمک می کند. پس از اتمام برنامه، مدارگرد به سمت زمین پرواز می کند و مانند یک گلایدر در محل اختصاص داده شده فرود می آید.فرود آمدن.

شاتل شبیه یک هواپیما است، اما در واقع یک گلایدر سنگین است. شاتل هیچ ذخیره سوختی برای موتورها ندارد. تا زمانی که شاتل به مخزن سوخت متصل است، موتورها کار می کنند. در فضا و همچنین در هنگام فرود، کشتی از موتورهای کوچک نه چندان قدرتمند استفاده می کند. قرار بود شاتل به موتورهای جت مجهز شود، اما به دلیل هزینه زیاد این ایده کنار گذاشته شد.

نیروی بالابر کشتی کم است، فرود آمدن به دلیل انرژی جنبشی است. کشتی از مدار به فرودگاه فضایی می رود. یعنی فقط یک فرصت برای فرود دارد. متأسفانه فرصتی برای چرخش و ایجاد دایره دوم وجود ندارد. به همین دلیل، ناسا چندین سایت فرود رزرو برای هواپیماها ساخته است.

اصول عملکرد شتاب دهنده ها

تقویت‌کننده‌های جانبی دستگاه‌های پیشران جامد بزرگ و فوق‌العاده قدرتمندی هستند که نیروی رانش را برای بلند کردن شاتل از منطقه پرتاب و پرواز تا ارتفاع ۴۶ کیلومتری تولید می‌کنند. ابعاد پدال گاز:

• 45، طول 5 متر؛
• 3، قطر 7 متر؛
• 580 هزار کیلوگرم - وزن.

قطع کردن بوسترها پس از راه اندازی امکان پذیر نیست، بنابراین پس از روشن شدن صحیح سه موتور دیگر، آنها روشن می شوند. 75 ثانیه پس از پرتاب، بوسترها از سیستم جدا می شوند، با اینرسی پرواز می کنند، به حداکثر ارتفاع می رسند، سپس با چتر نجات در اقیانوس در فاصله حدود 226 کیلومتری از پرتاب فرود می آیند. در این حالت سرعت فرود 23 متر بر ثانیه است. متخصصان خدمات فنی شتاب دهنده ها را مونتاژ کرده و به کارخانه تولید می فرستند.برای استفاده مجدد بازیابی شد تعمیر و بازسازی شاتل ها نیز با ملاحظات اقتصادی توضیح داده می شود، زیرا ایجاد یک کشتی جدید بسیار گران تر است.

عملکردهای انجام شده

طبق نیاز ارتش، این هواپیما قرار بود محموله تا 30 تن، محموله تا 14.5 تن را به زمین برساند. برای انجام این کار، محفظه بار باید 18 متر طول و 4.5 متر قطر داشت.

برنامه فضایی هدف "بمب" کردن اقدامات نبود. نه ناسا، نه پنتاگون و نه کنگره آمریکا چنین اطلاعاتی را تایید نمی کنند. برای اهداف بمباران، پروژه Dyna-Soar توسعه یافت. با این حال، به مرور زمان، به عنوان بخشی از پروژه، آنها به فعالیت های اطلاعاتی پرداختند. به تدریج Dyna-Soar به یک پروژه تحقیقاتی تبدیل شد و در سال 1963 به طور کامل لغو شد. بسیاری از نتایج Dyna-Soar به پروژه شاتل منتقل شده است.

شاتل ها محموله را به ارتفاع 200-500 کیلومتری تحویل دادند، آنها پیشرفت های علمی زیادی را انجام دادند، به فضاپیماها در نقاط مداری خدمات رسانی کردند و در کار مونتاژ و بازسازی مشغول بودند. شاتل ها پروازهایی را برای تعمیر تجهیزات تلسکوپی انجام دادند.

در دهه 90، شاتل ها در برنامه Mir-Shuttle که به طور مشترک توسط روسیه و ایالات متحده انجام می شد، شرکت کردند. نه بارگیری با ایستگاه میر تکمیل شد.

طراحی شاتل ها دائماً بهبود یافته است. در طول کل دوره استفاده از کشتی ها، هزاران دستگاه ساخته شده است.

شاتل ها در اجرای پروژه برای تشکیل ISS (ایستگاه فضایی بین المللی) کمک کردند. بسیاری از ماژول ها با استفاده از شاتل به ایستگاه فضایی بین المللی تحویل داده شدند.برخی از این ماژول ها مجهز به موتور نیستند، بنابراین قادر به حرکت و مانور مستقل نیستند. برای تحویل آنها به ایستگاه، به یک کشتی باری یا شاتل نیاز دارید. نقش شاتل ها در این مسیر را نمی توان دست بالا گرفت.

اطلاعات جالب

میانگین زمانی که یک فضاپیما در فضا می ماند دو هفته است. کوتاه ترین پرواز توسط شاتل کلمبیا انجام شد و کمی بیش از دو روز به طول انجامید. طولانی ترین سفر کلمبیا 17 روز بود.

خدمه شامل دو تا هشت فضانورد به همراه خلبان و فرمانده است. مدارهای شاتل از 185643 کیلومتر متغیر بود.

برنامه شاتل فضایی در سال ۲۰۱۱ خاتمه یافت. 30 سال وجود داشت. در کل مدت اجرای آن 135 پرواز انجام شد. شاتل ها 872 میلیون کیلومتر را طی کردند و محموله هایی با جرم کل 1.6 هزار تن را بلند کردند. 355 فضانورد از این مدار بازدید کردند. هزینه یک پرواز تقریباً 450 میلیون دلار بود. هزینه کل کل برنامه 160 میلیارد دلار بود.

آخرین پرتاب پرتاب آتلانتیس بود. در آن، خدمه به چهار نفر کاهش یافت.

در نتیجه این پروژه، همه شاتل ها لغو شد و به انبار موزه فرستاده شد.

فاجعه

شاتل های فضایی در تاریخ خود تنها دو فاجعه را متحمل شده اند.

در سال 1986، چلنجر 73 ثانیه پس از پرتاب منفجر شد. دلیل آن تصادف در تقویت کننده سوخت جامد بود. تمام خدمه - هفت نفر - کشته شدند. لاشه های شاتل در جو سوختند. پس از سقوط، برنامه به حالت تعلیق درآمد32 ماه.

در سال 2003، شاتل کلمبیا سوخت. دلیل آن تخریب پوسته محافظ حرارتی کشتی بود. کل خدمه کشته شدند - هفت نفر.

واکنش اتحاد جماهیر شوروی

رهبری شوروی از نزدیک روند اجرای برنامه ایجاد و اجرای شاتل های فضایی آمریکایی را دنبال کرد. این پروژه به عنوان یک تهدید از سوی ایالات متحده تلقی شد. پیشنهاداتی ارائه شده است که:

• شاتل ها را می توان به عنوان سکو برای سلاح های هسته ای استفاده کرد؛
• شاتل های آمریکایی می توانند ماهواره های اتحاد جماهیر شوروی را از مدار زمین بدزدند.

در نتیجه، دولت اتحاد جماهیر شوروی تصمیم گرفت مکانیسم فضایی خود را بسازد که از نظر پارامترها کمتر از مکانیسم آمریکایی نیست.

علاوه بر اتحاد جماهیر شوروی، بسیاری از کشورها، به دنبال ایالات متحده، شروع به طراحی فضاپیمای چندگانه خود کردند. اینها آلمان، فرانسه، ژاپن، چین هستند.

توسعه شوروی

به دنبال کشتی آمریکایی، شاتل بوران در اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شد. این هدف برای انجام وظایف نظامی و صلح آمیز بود.

در ابتدا، کشتی به عنوان یک کپی دقیق از یک اختراع آمریکایی تصور شد. اما برخی از مشکلات در طول فرآیند توسعه به وجود آمد، بنابراین طراحان شوروی مجبور بودند به دنبال راه حل های خود باشند. یکی از موانع نبود موتورهای مشابه موتورهای آمریکایی بود. به طور دقیق تر، در اتحاد جماهیر شوروی، موتورها پارامترهای فنی کاملاً متفاوتی داشتند.

پرواز بوران در سال 1988 انجام شد. این اتفاق تحت کنترل رایانه داخلی رخ داد. فرود شاتل موفقیت را تعیین کردپروازی که بسیاری از مقامات بلندپایه آن را باور نداشتند. تفاوت اساسی بین بوران و شاتل های آمریکایی این بود که همتای شوروی توانست به تنهایی فرود بیاید. کشتی های آمریکایی چنین فرصتی را نداشتند.

ویژگی های طراحی

"بوران" مانند همتایان خارجی خود اندازه چشمگیری داشت. ده نفر در کابین جا می شوند.

یک ویژگی مهم طراحی سپر حرارتی بود که بیش از ۷ تن وزن داشت.

خلیج باری بزرگ می تواند محموله های بزرگ از جمله ماهواره های فضایی را در خود جای دهد.

راه اندازی کشتی دو مرحله ای بود. ابتدا چهار موشک و موتور از کشتی جدا شد. مرحله دوم - موتورهای با اکسیژن و هیدروژن.

هنگام ایجاد Buran، یکی از الزامات اصلی قابلیت استفاده مجدد آن بود. فقط مخزن سوخت یکبار مصرف بود. بوسترهای آمریکایی این قابلیت را داشتند که در اقیانوس پاشیده شوند. تقویت‌کننده‌های شوروی در استپ‌های نزدیک بایکونور فرود آمدند، بنابراین استفاده ثانویه از آنها ممکن نبود.

دومین ویژگی "بوران" این بود که موتورها روی مخزن سوخت قرار داشتند و بنابراین در هوا می سوختند. طراحان با وظیفه ای مواجه شدند که موتورها را قابل استفاده مجدد کنند که می تواند هزینه برنامه اکتشاف فضایی را کاهش دهد.

اگر به شاتل (عکس آن را نشان می دهد) و همتای شوروی آن نگاه کنید، این تصور را خواهید داشت که این کشتی ها یکسان هستند. اما این تنها یک شباهت خارجی با تفاوت های اساسی داخلی بین دو سیستم است.

بنابراین، ما در نظر گرفتیم که شاتل چیست. اما این روزهااین کلمه نه تنها به کشتی هایی برای پروازهای فرازمینی اشاره دارد. ایده شاتل در بسیاری از اختراعات علم و فناوری تجسم یافته است.

Car-ship

هوندا خودرویی به نام "شاتل" عرضه کرده است. در اصل برای ایالات متحده آمریکا تولید شد و نام اودیسه داده شد. این خودروی رایگان به دلیل پارامترهای فنی عالی خود در دنیای جدید موفق بود.

"هوندا شاتل" مستقیماً برای اروپا منتشر شد. در ابتدا این نام هوندا سیویک استیشن واگن بود که یادآور یک میکروون بود. اما در سال 1991 از تعدادی اصلاحات تولیدی حذف شد. نام "شاتل" بی ادعا باقی ماند. و تنها در سال 1994، ماشین سازان ژاپنی یک مینی ون جدید با این نام عرضه کردند. اینکه چرا سازندگان تصمیم گرفتند در چنین نام مدلی متوقف شوند، فقط می توان حدس زد. شاید ایده یک شاتل فضایی سریع به ذهن سازندگان ماشین ها رسیده باشد و آنها می خواستند یک ماشین سریع منحصر به فرد بسازند.

"Shuttle" یک استیشن واگن 5 دری با ترافیک زیاد است. بدنه دارای گوشه های گرد است، بیشتر سطح لعاب است. سالن با امکان تبدیل مشخص می شود. صندلی ها در سه ردیف چیده شده اند، آخرین ردیف به یک طاقچه جمع می شود. کابین دارای تهویه مطبوع، صندلی‌های راحت با فضای زیاد است.

این خودرو به لطف سیستم تعلیق پر انرژی جلو و عقب بسیار راحت است. شاتل با موفقیت با وظایف تعیین شده در جاده کنار می آید. اما از سال 2000 دیگر تحویل این مدل به اروپا مشاهده نشد و جای آن را هوندا استریم گرفت.

در حال توسعه مینی ون ها، هوندا در سال 2011 خط Fit Shuttle را راه اندازی کرد. این خط از هاچ بک هوندا فیت الهام گرفته شده است.

این دستگاه دارای واحد 1.5 لیتری و هیبریدی 1.3 لیتری است. خودروهای محرک جلو و عقب هر دو تولید می شوند.

"هوندا فیت شاتل" به عنوان خودرویی اقتصادی، جادار، ارگونومیک و راحت در جاده ها شناخته می شود. این خودرو به خوبی در خیابان های کلان شهرها حرکت می کند. برای خانواده ها و مسافران تجاری مناسب است.

"هوندا فیت شاتل" به بالاترین الزامات ایمنی مجهز شده است. دارای ایربگ، ABS، ESP.

Fit Shuttle همچنان در بین دارندگان خودرو بسیار محبوب است و بالاترین رتبه را دارد.

همراه با کودکان

می توانید با روشن کردن تصویر و خرید یک اسباب بازی لگو با یک شاتل ستاره ای با فرزندتان پرواز کنید. اولین مجموعه با مضمون فضایی توسط این شرکت در سال 1973 منتشر شد. این یک بازی ساختمانی بود. از آن زمان، چندین سری کیت "فضایی" در سطوح قیمتی مختلف تولید شده است.

مجموعه محبوب ref. 60078 شامل:

• خدمات شاتل؛
• ماهواره فضایی؛
• فیگورهای فضانورد؛
• برچسب؛
• اطلاعات مونتاژ.

بسته بندی یک سفینه فضایی، فضانوردان، سیاره زمین و ماهواره آن - ماه را به تصویر می کشد. در لگو شاتل عنصر اصلی مجموعه است. از قسمت های سفید با درج های تیره و راه راه های قرمز روشن ساخته شده است. تو کابینشقرار دادن دو چهره از فضانوردان. دو نفر از آنها وجود دارد - یک مرد و یک زن. در کشتی کنار هم می نشینند. برای وارد شدن به کابین، باید قسمت بالایی آن را بردارید.

مجموعه شاتل لگو برای همه کسانی که رویای جنگ های فضایی را در سر می پرورانند تبدیل به یک رویای آرزو شده است. جزء اصلی آن یک کشتی خیالی نیست، بلکه کاملاً واقع گرایانه است. شاتل فضایی نظرات مثبتی درباره خود جمع آوری می کند، به شدت شبیه کشتی های معتبر آمریکایی است که در وسعت فضا حرکت می کردند. همراه با این مجموعه منحصربفرد، می توانید در دنیای سفرهای فضایی و پروازهای یک زوج دارای فرزند غوطه ور شوید. علاوه بر این، شما می توانید نه تنها با پسران، بلکه با دختران نیز بازی کنید، زیرا این مجموعه به دلایلی شامل یک فیگور زن از یک فضانورد است.

کشتی دزدیده شده

شرکت لگو همچنین شاتل Tydirium را ایجاد کرد که ما را به یاد اپیزودهای جنگ ستارگان می اندازد. در مجموع، این شرکت از سال 2001 تاکنون 6 کشتی از این نوع تولید کرده است. همه آنها در اندازه متفاوت هستند.

شاتل امپراتوری توسط شورشیان به سرقت رفته است و اکنون باید بازیابی شود. ماجراهای هیجان انگیز همراه با قهرمانان سفر ستاره ای در انتظار بازیکنان کوچک است.

مجموعه شامل مینی فیگورها است: پرنسس لیا، هان سولو، چوباکا، شورشیان – ۲ عدد. خود شاتل به رنگ سفید با لهجه های خاکستری ساخته شده است. دو فیگور در کابین خلبان جا می شوند، از قسمت بالای بینی باز می شود. در پشت کابین یک محفظه برای بار وجود دارد. سازندگان می گویند که فرآیند مونتاژ شاتل می تواند بین 2 تا 6 ساعت طول بکشد. با کمک مینی فیگورها می توان صحنه های هیجان انگیز زیادی را پخش کرد.

بازی های فضایی برای رایانه شخصی

Bethesda با الهام از ایده کاوش در فضا، بازی Prey را برای کنسول ها و رایانه ها با داستانی جالب منتشر کرده است. این بر اساس یک واقعیت غیر موجود است که در آن جان اف کندی، رئیس جمهور آمریکا پس از سوءقصد زنده ماند و شروع به توسعه شدید پروژه های اکتشاف فضایی کرد.

بیگانگان فضایی در حال حمله به سیاره زمین هستند. به آنها تایفون می گویند. ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در حال پیوستن به نیروهای خود در مبارزه با نیروهای دشمن هستند. اما اتحاد جماهیر شوروی در حال فروپاشی است و فقط ایالات متحده باید تایفون ها را از بین ببرد. دانشمندان می توانند مغز بیگانگان را کنترل کرده و توانایی های آنها را به دست آورند.

یکی از ماموریت های بازی سوار شدن به شاتل است. برای بسیاری، این یک مشکل واقعی است.

بازیکنان باتجربه شاتل را در Prey فتح کردند و به مبتدیان مشاوره می دهند. برای سوار شدن به کشتی، باید به یکی از اتاق های پایین بروید و کارت کلید را در آنجا پیدا کنید. کلید به باز کردن در و یافتن آسانسور کمک می کند. شما باید از آسانسور بالا بروید، ترمینال را در آنجا پیدا کنید، که فعال می شود، پس از آن یک پل ظاهر می شود. با استفاده از پل و سوار شدن به شاتل.

گزینه های اتوبوس

این روزها شاتل ها نه تنها در واقعیت و در بازی ها سفینه فضایی هستند، بلکه حمل و نقل اتوبوسی نیز هستند. به عنوان یک قاعده، این اتوبوس های سریع هستند که مسافران را از فرودگاه به هتل، به ایستگاه مترو یا بالعکس تحویل می دهند. همچنین می تواند یک حمل و نقل شرکتی باشد که مسافران را به مکان های رویدادهای مختلف منتقل می کند. رفت و آمد از قبل برنامه ریزی شده است. به عنوان یک قاعده، آنها کاملا اجرا می شونداغلب، که بسیار راحت است.

بنابراین، ما کلمه مبهم "شاتل" را تجزیه و تحلیل کرده ایم، تمام حوزه هایی را که در آن استفاده می شود بررسی کرده ایم و همچنین داستان های جذابی در رابطه با شاتل های فضایی ارائه کرده ایم.