"طوفان" (MLRS). روسی MLRS 9K57 "Hurricane"

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

سلاح های موشکی از زمان اتحاد جماهیر شوروی، و اکنون در فدراسیون روسیه، همچنان برگ برنده اصلی است نه تنها در درگیری های مسلحانه، بلکه در مذاکرات بین المللی.

با این حال، به ندرت به این می رسد. در امور روزانه سیستم های موشکی پرتاب چندگانه ارتش بسیار بیشتر مورد نیاز است. یکی از رایج ترین آنها "طوفان" است. MLRS در میان سربازان گسترده است، ساخت آن بسیار ارزان است. با توجه به قابلیت اطمینان و بی تکلف بودن آن، نباید از تمایل نیروهای مسلح مدرن روسیه برای مدرن کردن این مجموعه که تاریخچه آن از دهه 60 قرن گذشته آغاز شد، شگفت زده شد!

تاریخچه آفرینش

به طور کلی پذیرفته شده است که همه پیشرفت های داخلی از این نوع یک مولد دارند - Katyusha MLRS. به یک معنا، این درست است، اما هرگز نباید فراموش کرد که موشک‌اندازهای چندگانه مدرن اساساً با مجموعه افسانه‌ای متفاوت هستند.

برای مثال، طراحان داخلی مدت‌هاست که سیستم ریلی را به‌عنوان راهنما کنار گذاشته‌اند: این غیرقابل اعتماد است، زیرا مسیر پرتابه تا حد زیادی دلخواه است و احتمال هم‌گرایی بار بسیار زیاد است.

بنابراین، بدین وسیلهجد 9k57 Uragan MLRS را باید نصب M-21V در نظر گرفت که در سال 1963 مورد استفاده قرار گرفت.

علی رغم ویژگی های مناسب این MLRS، ارتش به طور کامل از آن راضی نبود. و بنابراین ، در سال 1963 ، تولا دستور دفاع دولتی را برای توسعه یک مدل امیدوار کننده جدید دریافت کرد که کاستی های M-21V را نداشت. ارتش به این مانورپذیری نسبتاً کم نسبت داد و تأثیر مخرب پرتابه معمولی آن رضایت بخش نبود. با در نظر گرفتن درس‌های جنگ بزرگ میهنی، ارتش ما قبلاً به خوبی درک کرده بود که مطلوب است که ستون‌های تانک دشمن را زودتر از موعد "خراش" کنیم، و بنابراین یکی دیگر از الزاماتی که برای توسعه جدید ایجاد شد، اقدام مؤثر حداقل در برابر زره‌های سبک بود. اهداف.

با نگاهی به آینده، توجه می کنیم که MLRS 9k57 "Hurricane" به خوبی با این کار کنار می آید.

اسکیس

از سال 1963 تا 1964، متخصصان دفتر طراحی مرکزی تولا مشغول مطالعه جامعی از وظایف محول شده به آنها بودند. مشکل اصلی که در آن زمان با آنها مواجه شد، ایجاد MLRS بود که امکان ضربه زدن به نیروی زنده و موتوری دشمن را تا فاصله 40 کیلومتری فراهم می کرد.

نتیجه این مطالعات پروژه طوفان بود که در اواسط سال 1964 ظاهر شد. MLRS از این نوع شکست دشمن را در فاصله 35 کیلومتری فرض کرد. مزیت آن قدرت مانور بالای آن بود که به آن اجازه می داد به سرعت از موقعیت بسته یک رگبار شلیک کند و بدون شناسایی توسط دشمن خارج شود.

در پایان سال 1966 - آغاز سال 1967 در تولا آغاز شد.انجام کار تحقیقاتی در مقیاس بزرگ در مورد چشم انداز پذیرش سیستم جدید در خدمت. نتیجه آن یک مفهوم جامع توسعه یافته از این مجموعه بود که شامل تمام اطلاعات لازم در مورد ویژگی های پوسته ها و شرایط استفاده از آنها بود.

تا سال 1970، وزارت صنعت دستور داد تا پیش نویس نهایی MLRS 9k57 جدید "Hurricane" را تهیه کند. لازم به ذکر است که در آن زمان مهندسان و دانشمندان به تنهایی در توسعه دور از تولا درگیر بودند. بنابراین، در دفتر طراحی مرکزی مسکو و منطقه مسکو، یک مطالعه جامع از بارهای انفجاری بالا و سیستم های فیوز انجام شد. در کازان، آنها برای گلوله‌های دارای کلاهک خوشه‌ای اتهامات دفعی ایجاد کردند.

نتیجه آزمایش اولیه

خواننده ناآگاه ممکن است از اینکه صنعت شوروی چقدر طول کشید تا تنها یک نمونه اولیه از این نوع تجهیزات را ایجاد کند شگفت زده شود. لازم به یادآوری است که در آن سال ها به سادگی هیچ پیشرفت بزرگی در این زمینه وجود نداشت. در نتیجه کار سخت و آزمایشاتی که در دفاتر طراحی در سراسر کشور انجام شد، سیستم منحصر به فرد اوراگان به دست آمد. این MLRS هنوز در ده ها کشور در سراسر جهان استفاده می شود.

به ویژه با کمک آن حتی در سوریه می جنگند. به طور کلی، زمانی که برای این مطالعات صرف شد قطعا بیهوده نبود. به عنوان مثال، سیستم موشک پرتاب چندگانه Smerch دقیقاً به دلیل اینکه سهم شیر از همه محاسبات از قبل آماده شده بود، در کمترین زمان ممکن توسعه یافت و به بهره برداری رسید.

برگردیم به آزمایشات. در سال 1972، در محاکمهمتخصصان با یک نمونه اولیه تقریباً تمام شده از سیستم ارائه شدند که تمام آزمایشات کارخانه را گذراند. ویژگی های اصلی عبارت بودند از:

• MLRS به موشک های خوشه ای هدایت نشده و انفجاری قوی مجهز بود که به ترتیب 80 و 105 کیلوگرم مواد منفجره حمل می کردند.
• BM 9P140، که با این وجود تصمیم به استفاده از شاسی استاندارد ZIL-135LM برای آن گرفته شد (به دلیل شدت کار و عدم توافق، پروژه شاسی ردیابی رد شد).
• وسیله حمل و نقل و بارگیری 9T452 که روی شاسی همان ZIL-135LM نصب شده است.
• این مجموعه همچنین شامل تجهیزاتی برای تعمیر و نگهداری ماشین آلات می باشد.

چند سال دیگر، راه اندازی کارخانه اتفاق افتاد که در نتیجه آن "طوفان" فعلی ظاهر شد. این MLRS در سال 1974 تقریباً همان ویژگی های عملکردی در زمان حال را داشت. سرانجام، در سال 1976، این مجموعه در نهایت به تصویب رسید.

رفع برخی اشکالات جزئی دو سال طول کشید. علاوه بر این، در این مدت، متخصصان چندین نوع جدید و امیدوارکننده از پوسته ها را توسعه داده اند.

چه اجزایی در مجموعه تمام شده گنجانده شده است؟

• خود خودروی جنگی 9P140.
• دستگاه بارگیری و حمل پوسته 9T452.
• هزینه‌های واکنشی.
• تجهیزات کنترل و تصحیح آتش خودکار 1V126 Kapustnik-B.
• وسیله ای برای آموزش و آموزش پرسنل در شرایط نزدیک به جنگ.
• خودروی شناسایی توپوگرافیزمین 1T12-2M.
• مجتمع برای جهت یابی و تحقیقات وضعیت هواشناسی 1B44.
• کیت نگهداری و تعمیر تجهیزات 9F381.

بیشتر همه سیستم ها تکراری هستند، بنابراین حتی آسیب رساندن به آنها یا ناتوانی کامل توسط آتش دشمن مانعی برای ماموریت رزمی نیست. علاوه بر این، بسیاری از عملیات را می توان به صورت دستی انجام داد.

مشخصات پیشرانه

این دستگاه توسط دو موتور V-ZIL-375YA هدایت می شود که هر کدام 180 اسب بخار قدرت دارند. با. چرخ های طرفین توسط موتور خود رانده می شوند، دارای جعبه دنده و انتقال مستقل هستند. فرمان در محور اول و چهارم نصب شده است.

این خودرو نه تنها به سیستم نظارت متمرکز فشار تایرها مجهز است، بلکه امکان باد کردن خودکار آنها در حال حرکت نیز وجود دارد. ویژگی های عبور و مرور و سرعت بسیار خوب است. در یک پمپ بنزین می توانید حدود 600 کیلومتر رانندگی کنید و حداکثر سرعت آن 65 کیلومتر در ساعت است. این دستگاه به راحتی بر موانع آب تا عمق 1.2 متری بدون هیچ گونه آمادگی اضافی غلبه می کند.

اطلاعات در مورد محاسبه و بارگیری

در زمان صلح، یک خدمه چهار نفره منصوب می شوند: یک فرمانده خودرو، یک توپچی و چند جنگجو که مسئول هدایت و نگهداری دستی هستند. در زمان جنگ، گروه به شش نفر افزایش می یابد، زیرا بسیاری از عملیات ها باید به صورت دستی انجام شوند.

همانطور که قبلا ذکر شد، حمل و بارگیری پوسته ها با استفاده از دستگاه مخصوص انجام می شود.9T452 که بر روی همین شاسی ساخته شده است. هر یک از این وسایل نقلیه نه تنها 16 پوسته حمل می کند، بلکه تجهیزات خود را بدون دخالت تجهیزات اضافی نیز فراهم می کند. این فرآیند کاملاً مکانیزه است و بیش از 14 دقیقه طول نمی کشد. از جرثقیل TZM استفاده می شود که می توان از آن برای بلند کردن بارهای تا وزن 300 کیلوگرم استفاده کرد.

به هر حال، سیستم موشک پرتاب چندگانه Grad نیز از همین سیستم استفاده می کند.

تجهیزات دستگاه شارژ

تجهیزات خود دستگاه بارگیری شامل یک قاب برای حمل پوسته، رامر، جرثقیل و گاری های بار است. یک پلت فرم جداگانه برای کار اپراتور وجود دارد، گرفتن پوسته ها با استفاده از یک "پنجه" جداگانه انجام می شود. کلیه عملیات ارسال پوسته، چرخاندن جرثقیل و مکانیزم های کمکی به صورت خودکار انجام می شود، اما در صورت لزوم می توان آنها را به صورت دستی انجام داد.

خود رامر یک راهنمای ویژه با مکانیزم فشار دهنده است که پرتابه را به مکان مناسب می رساند. به لطف یک مکانیسم تراز ساده و کارآمد، اپراتور از نیاز به اتصال دستی راهنما و رامر رها می شود. تمام مکانیک ها توسط درایوهای الکتریکی کار می کنند که ژنراتورهای آنها کاملاً مستقل هستند و بنابراین برای کار خود نیازی به روشن کردن موتور اصلی دستگاه ندارند.

پرتابه استفاده شده

لازم به ذکر است که طراحی شاسی نبود که بیشترین زمان را از مهندسان گرفت، بلکه ایجاد انواع جدید پرتابه ها بود. لازم به ذکر است که کار روی طراحی آنها بسیار پربار بود. بله تا 90 درصداطلاعات انباشته شده با موفقیت در توسعه سیستم Smerch استفاده شد.

در نتیجه آزمایش های متعدد، هشت تا نه نوع اصلی پرتابه ایجاد شد. در حال حاضر، برخی از آنها دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند، زیرا با مدل های جدید جایگزین شده اند. بسیاری از آنها طبقه بندی شده اند.

رایج ترین پرتابه 9M27F بود که به یک کلاهک متداول متلاشی کننده با قابلیت انفجار بالا مجهز بود. جهانی است و برای از بین بردن نیروی انسانی دشمن و وسایل نقلیه زرهی طراحی شده است. جرم ماده منفجره تنها 49 کیلوگرم با وزن کل پرتابه 180 کیلوگرم است.

تقریباً با همان فرکانس، سیستم واکنشی Uragan از بارهای 9M27K، مجهز به یک کلاهک خوشه‌ای، پر از عناصر ضربه‌گیر استفاده می‌کند. آنها در برابر پیاده نظام و وسایل نقلیه سبک دشمن بسیار مؤثر هستند.

خود پرتابه حدود 271 کیلوگرم وزن دارد و شامل 30 عنصر اصلی است. هر یک از آنها حاوی 350 تسلیحات فرعی با مواد منفجره است. حتی در فاصله 100 متری از مرکز انفجار، یک قطعه پوسته به راحتی 2 میلی متر از فولاد همگن با کیفیت بالا را سوراخ می کند.

مدل 9M27K1 بسیار شبیه به این شارژ است، همچنین از یک قطعه کاست با عناصر آسیب‌رسان فراوان استفاده می‌کند. تنها تفاوت این است که عناصر جداشدنی (همچنین حدود 30 قطعه) هنگام برخورد با زمین علاوه بر پرش می‌کنند و منطقه تخریب را ده‌ها برابر افزایش می‌دهند. به ویژه، سامانه موشکی پرتاب چندگانه تورنادو، با نام مستعار اسمرچ، به همین موارد مجهز شده است.

برجستگی پیچیده و غرور واقعیطراحان، پرتابه 9M27K2 است که برای نصب از راه دور میادین مین ضد تانک طراحی شده است. از مین های استاندارد ضد تانک PTM-1 استفاده می کند. 24 معدن در یک پوسته وجود دارد. آنها برای ایجاد سریع موانع در هنگام حمله به تانک های دشمن طراحی شده اند. ویژگی بارز مین ها این است که بعد از 3، 4 ساعت آنها خود تخریب می شوند که امکان حمله به واحدهای تانک خود را فراهم می کند.

9M27K3 تقریباً برای همین اهداف توسعه یافته است. تفاوت این است که از مین های PFM-1S استفاده می کند که برای از بین بردن نیروی انسانی دشمن طراحی شده اند. یک پرتابه حاوی 312 مین ضد نفر است. رگبار یک خودرو 60 هکتار است. باید بگویم که این یک سلاح بسیار قدرتمند است. "Hurricane" به دلیل توانایی نصب میدان های مین کامل از راه دور درست در مقابل دماغ دشمن، نقدهای بسیار عالی در افغانستان به دست آورده است.

مخصوصاً برای انهدام نقاط دفاعی مستحکم دشمن، پرتابه 9M51 ساخته شد. قسمت سر مجهز به یک ماده منفجره مایع است که برای انفجار ترموباریک طراحی شده است. نقطه ضعف این مدل این است که حداکثر برد شلیک بیش از 13 کیلومتر نیست.

پرتابه 9M27C آتش زا است. این به ویژه برای کشتار جمعی نه تنها نیروی انسانی دشمن، بلکه مواد ارزشمند (وسایل نقلیه در آشیانه ها، انبارها با تجهیزات) طراحی شده است.

همانطور که می بینید، سیستم های موشکی پرتاب چندگانه (نمای کلی یکی از آنها در مقاله ارائه شده است) می توانند نه تنها برای پوشش پیاده نظام یا تجهیزات حفاری شده در راهپیمایی، بلکه برای حل مسائل ظریف تر نیز استفاده شوند. ووظایف بلند مدت.

چشم انداز مدرن و نوسازی مجتمع ها

همانطور که بارها اشاره کرده ایم، خود مجموعه به طور مداوم در حال ارتقا است، انواع جدیدی از پرتابه ها در حال توسعه هستند. امروزه، سامانه موشکی پرتاب چندگانه اوراگان، حتی در ارتش یمن نیز در خدمت است، بدون اینکه به کل کشورهای مستقل مشترک المنافع سابق اشاره کنیم. وزارت دفاع سالانه قراردادهایی را برای تامین و نگهداری این سیستم ها در سراسر جهان منعقد می کند، بنابراین نیازی به صحبت در مورد عدم محبوبیت نیست.

در یک زمان، اوکراینی ها MLRS را به شاسی خودروی KrAZ-6322 منتقل کردند.

استفاده رزمی

با شروع جنگ در افغانستان، MLRS در نظر گرفته شده در شرایط جنگی کاملاً خود را نشان داد. علاوه بر این، ارتش سوریه در دهه 1980 مکرراً از آن در درگیری‌های متعدد با اسرائیل استفاده کرد. این سیستم بارها توسط نیروهای مسلح ما علیه گروه های مسلح غیرقانونی شبه نظامیان در قلمرو جمهوری چچن مورد استفاده قرار گرفت.

طبق گفته خود ارتش، این نوع سامانه موشکی پرتاب چندگانه آخرین بار به طور مؤثر در جریان رویدادهای بدنام گرجستان در سال 2008 مورد استفاده قرار گرفت.

چقدر چشم انداز وجود دارد؟

بسیاری از کارشناسان می گویند که Uragan MLRS تا حدودی منسوخ شده است. دلیل این بیانیه این واقعیت است که حداکثر برد انهدام دشمن نسبتاً کوچک است - فقط 35 کیلومتر. همان "Smerch" قبلاً 80-90 کیلومتر می دهد.

اما یک نکته مهم باید در اینجا ذکر شود. چیزی که استکه هدف این مجتمع ها هنوز متفاوت است. پوسته های 200 میلی متری را با نمونه های 300 میلی متری خود اشتباه نگیرید. دومی (برای "Smerch") نه تنها بزرگتر، بلکه بسیار سنگین تر است. طول آنها یک یا دو متر از طوفان بیشتر است. بر این اساس، زمان بسیار بیشتری برای بارگیری مجدد و استقرار رزمی مجموعه مورد نیاز است.

اما هاریکن ها جایگزین بسیار خوبی برای توپخانه های دوربرد سنتی هستند. حتی هویتزرهای خودکششی (مانند Msta-S) بیش از 13-30 کیلومتر شلیک نمی کنند و تأثیر گلوله های آنها بسیار ضعیف تر است. MLRS همچنین به شما امکان می دهد یک سیستم واقعاً کشنده را در مدت زمان بسیار کوتاهی مستقر کنید.

یک باتری (شش وسیله نقلیه) قادر است چندین شرکت تانک را به طور همزمان نابود کند یا حتی صدها هکتار را با مین های ضد تانک یا ضد نفر "بذرکاری" کند.

همچنین اغراق نیست اگر بگوییم که نگهداری انواع دوربرد MLRS از نقطه نظر اقتصادی هزینه بیشتری دارد و آموزش اپراتورهای آنها زمان بیشتری می برد.

در حال ارتقاء، سیستم های موشک پرتاب چندگانه Uragan نه تنها سیستم های هدف گیری و هدف گیری جدیدی را به دست می آورند، بلکه می توانند به طور موثر با پهپادها تعامل داشته باشند. در حال حاضر، تسلیحات ارتش روسیه شامل تعداد بیشتری از هواپیماهای بدون سرنشین است، بنابراین قطعاً این امکان اضافی نیست.

در یک کلام، این سیستم ها هنوز چشم اندازهای زیادی دارند.