معدن دریا (عکس)

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

مین دریایی یک وسیله انفجاری خودکفا است که در آب برای آسیب رساندن یا تخریب بدنه کشتی ها، زیردریایی ها، کشتی ها، قایق ها و سایر وسایل نقلیه آبی قرار می گیرد. برخلاف بارهای عمقی، مین ها تا زمانی که با کناره کشتی تماس پیدا نکنند در وضعیت "خواب" قرار دارند. از مین های دریایی هم می توان برای وارد آوردن آسیب مستقیم به دشمن و هم برای جلوگیری از تحرکات او در جهت های استراتژیک استفاده کرد. در حقوق بین‌الملل، قواعد جنگ مین توسط هشتمین کنوانسیون لاهه 1907 تعیین شده است.

طبقه بندی

مین های دریایی بر اساس معیارهای زیر طبقه بندی می شوند:

• نوع شارژ - معمولی، ویژه (هسته ای).
• درجات گزینش پذیری - عادی (برای هر منظوری)، انتخابی (تشخیص ویژگی های کشتی).
• کنترل - کنترل شده (با سیم، صوتی، رادیویی)، غیر قابل کنترل.
• تکثر - مضرب (تعداد مشخصی از اهداف)،غیر چندگانه.
• نوع فیوز - غیر تماسی (القایی، هیدرودینامیکی، صوتی، مغناطیسی)، تماسی (آنتن، ضربه گالوانیکی)، ترکیبی.
• نوع نصب - هومینگ (اژدر)، پاپ آپ، شناور، پایین، لنگر.

مین ها معمولاً شکلی گرد یا بیضی دارند (به استثنای مین های اژدر)، اندازه هایی از نیم متر تا ۶ متر (یا بیشتر) قطر دارند. لنگرها با شارژ تا 350 کیلوگرم، پایین - تا یک تن مشخص می شوند.

پیشینه تاریخی

مین های دریایی اولین بار توسط چینی ها در قرن چهاردهم استفاده شد. طراحی آنها کاملاً ساده بود: یک بشکه باروت قیراندود زیر آب وجود داشت که یک فتیله به آن منتهی می شد و توسط شناور روی سطح حمایت می شد. برای استفاده از آن باید در زمان مناسب فتیله را آتش زد. استفاده از چنین سازه هایی قبلاً در رساله های قرن شانزدهم در همان چین یافت شده است ، اما مکانیزم سنگ چخماق پیشرفته تری به عنوان فیوز استفاده می شود. مین های پیشرفته علیه دزدان دریایی ژاپنی استفاده شد.

در اروپا، اولین مین دریایی در سال 1574 توسط رالف راباردز انگلیسی ساخته شد. یک قرن بعد، کورنلیوس دربل هلندی، که در بخش توپخانه انگلستان خدمت می کرد، طرح خود را از "ترقه های شناور" بی اثر پیشنهاد کرد.

طرحهای آمریکایی

یک طرح واقعاً مهیب در ایالات متحده در طول جنگ انقلاب توسط دیوید بوشنل (1777) توسعه یافت. این هنوز همان انبار باروت بود، اما مجهز به مکانیزمی بود که پس از برخورد با بدنه کشتی منفجر شد.

در اوج جنگ داخلی (1861) در ایالات متحده، آلفرد وو یک معدن دریایی شناور دو بدنه اختراع کرد. نام آن به درستی انتخاب شد - "ماشین جهنمی". ماده منفجره در یک استوانه فلزی زیر آب قرار داشت که توسط یک بشکه چوبی شناور روی سطح نگه داشته شده بود که به طور همزمان به عنوان شناور و چاشنی عمل می کرد.

تحولات داخلی

برای اولین بار، فیوز الکتریکی برای "ماشین های دوزخی" توسط مهندس روسی پاول شیلینگ در سال 1812 اختراع شد. در طی محاصره ناموفق کرونشتات توسط ناوگان انگلیس و فرانسه (1854) در جنگ کریمه، یک مین دریایی طراحی شده توسط ژاکوبی و نوبل ثابت شد که بسیار عالی است. یک و نیم هزار "ماشین جهنمی" آشکار نه تنها حرکت ناوگان دشمن را محدود کردند، بلکه به سه کشتی بخار بزرگ بریتانیا نیز آسیب رساندند.

Mina Jacobi-Nobel شناوری خاص خود را داشت (به لطف اتاق های هوا) و نیازی به شناور نداشت. این امر امکان نصب مخفیانه آن را در ستون آب، آویزان به زنجیر یا رها کردن آن با جریان فراهم می‌کرد.

بعداً، یک معدن شناور کروی-مخروطی به طور فعال مورد استفاده قرار گرفت که توسط یک شناور یا لنگر کوچک و نامحسوس در عمق مورد نیاز نگه داشته شد. اولین بار در جنگ روسیه و ترکیه (1877-1878) مورد استفاده قرار گرفت و تا دهه 1960 با بهبودهای بعدی در خدمت ناوگان بود.

انکر ماین

او در عمق مورد نیاز توسط انتهای لنگر - یک کابل - نگه داشته شد. ذوب اولین نمونه ها با تنظیم دستی طول کابل که نیاز به زمان زیادی داشت، فراهم شد. ستوان آزاروف پیشنهاد کردطرحی که امکان نصب خودکار مین های دریایی را فراهم می کرد.

دستگاه مجهز به سیستم وزن سرب و لنگر معلق بالای وزن بود. انتهای لنگر بر روی طبل پیچیده شده بود. تحت تأثیر بار و لنگر، درام از ترمز خارج شد و انتهای آن از درام باز شد. هنگامی که بار به پایین رسید، نیروی کشش انتهای آن کاهش یافت و درام متوقف شد، به همین دلیل "ماشین جهنمی" به عمقی مطابق با فاصله بار تا لنگر فرو رفت.

اوایل قرن بیستم

مین های دریایی به طور گسترده در قرن بیستم مورد استفاده قرار گرفتند. در طول شورش باکسر در چین (1899-1901)، ارتش امپراتوری رودخانه هایف را مین گذاری کرد و راه را به پکن مسدود کرد. در رویارویی روسیه و ژاپن در سال 1905، اولین جنگ مین آغاز شد، زمانی که هر دو طرف به طور فعال از رگبارهای عظیم و نفوذ میدان مین با کمک مین روب ها استفاده کردند.

این تجربه در جنگ جهانی اول پذیرفته شد. مین های دریایی آلمان مانع از فرود سربازان انگلیسی شد و اقدامات ناوگان روسیه را به بند کشید. زیردریایی ها مسیرهای تجاری، خلیج ها و تنگه ها را مین گذاری کردند. متفقین بدهکار باقی نماندند و عملاً خروجی از دریای شمال را برای آلمان مسدود کردند (این امر 70000 مین گرفت). تعداد کل "ماشین های جهنمی" مورد استفاده کارشناسان 235000 قطعه تخمین زده شده است.

مین های دریایی جنگ جهانی دوم

در طول جنگ، حدود یک میلیون مین به سالن های عملیات دریایی تحویل داده شد، از جمله بیش از 160000 مین در آب های اتحاد جماهیر شوروی.سلاح های مرگ در دریاها، دریاچه ها، رودخانه ها، در دریای کارا که به یخ محدود شده و در پایین دست رودخانه اوب نصب شده بودند. دشمن در حال عقب نشینی، لنگرگاه ها، حملات، بندرگاه ها را مین گذاری کرد. جنگ مین در بالتیک بسیار بی رحمانه بود، جایی که آلمانی ها بیش از 70000 مین را تنها در خلیج فنلاند تحویل دادند.

در نتیجه انفجار مین، تقریباً 8000 کشتی و کشتی غرق شدند. علاوه بر این، هزاران کشتی به شدت آسیب دیدند. در آبهای اروپا، در دوره پس از جنگ، 558 کشتی توسط مین های دریایی منفجر شدند که 290 نفر از آنها غرق شدند. در همان روز اول شروع جنگ در بالتیک، ناوشکن "Angry" و رزمناو "ماکسیم گورکی" منفجر شدند.

معادن آلمان

مهندسان آلمانی در آغاز جنگ، متحدان را با انواع جدید بسیار مؤثر مین با فیوز مغناطیسی غافلگیر کردند. مین دریایی بدون تماس منفجر شد. کافی بود کشتی به اندازه کافی نزدیک به بار کشنده حرکت کند. موج ضربه ای آن برای چرخاندن طرف کافی بود. کشتی‌های آسیب‌دیده مجبور شدند مأموریت را متوقف کنند و برای تعمیر بازگردند.

ناوگان انگلیسی بیش از دیگران آسیب دید. چرچیل شخصاً توسعه طرحی مشابه و یافتن وسیله ای مؤثر برای پاکسازی مین را در بالاترین اولویت خود قرار داد، اما متخصصان بریتانیایی نتوانستند راز این فناوری را فاش کنند. مورد کمک کرد. یکی از مین های رها شده توسط هواپیمای آلمانی در گل و لای ساحلی گیر کرد. معلوم شد که مکانیسم انفجار کاملاً پیچیده است و بر اساس میدان مغناطیسی زمین است. تحقیقات به ایجاد مین روب های کارآمد کمک کرده است.

معادن شوروی

مین های دریایی شوروی نبوداز نظر فناوری بسیار پیشرفته است، اما کمتر موثر نیست. مدل های KB "Crab" و AG عمدتا استفاده شد. "خرچنگ" یک معدن لنگر بود. KB-1 در سال 1931، در سال 1940 - KB-3 مدرن به خدمت قرار گرفت. این ناوگان که برای مین گذاری انبوه در نظر گرفته شده بود، در ابتدای جنگ در مجموع حدود 8000 واحد داشت. این دستگاه با طول 2 متر و جرم بیش از یک تن، حاوی 230 کیلوگرم مواد منفجره بود.

مین آنتن در عمق آب (AG) برای سیل زیردریایی ها و کشتی ها و همچنین برای جلوگیری از ناوبری ناوگان دشمن استفاده شد. در واقع، این اصلاح دفتر طراحی با دستگاه های آنتن بود. در طول تنظیم جنگ در آب دریا، پتانسیل الکتریکی بین دو آنتن مسی برابر شد. هنگامی که آنتن با بدنه یک زیردریایی یا کشتی تماس می گرفت، تعادل پتانسیل به هم می خورد که باعث می شد مدار الکتریکی فیوز بسته شود. یک مین 60 متر فضا را "کنترل" کرد. مشخصات کلی با مدل KB مطابقت دارد. بعداً آنتن‌های مسی (که به 30 کیلوگرم فلز ارزشمند نیاز دارند) با آنتن‌های فولادی جایگزین شدند و این محصول نام AGSB را دریافت کرد. تعداد کمی از مردم نام معدن دریایی مدل AGSB را می دانند: یک معدن آنتن در عمق دریا با آنتن های فولادی و تجهیزات مونتاژ شده در یک واحد.

پاکسازی مین

70 سال بعد، مین های دریایی جنگ جهانی دوم همچنان تهدیدی برای کشتیرانی صلح آمیز هستند. تعداد زیادی از آنها هنوز جایی در اعماق دریای بالتیک باقی مانده اند. تا سال 1945، تنها 7 درصد از مین‌ها پاکسازی شدند، مابقی به چندین دهه کار خطرناک پاکسازی مین نیاز داشتند.

بار اصلی مبارزه با خطر مین بر دوش پرسنل مین روب ها افتاد.سال های پس از جنگ تنها در اتحاد جماهیر شوروی، حدود 2000 مین روب و تا 100000 پرسنل درگیر بودند. درجه خطر به دلیل عوامل متقابل دائماً بالا بود:

• مرزهای ناشناخته میدان های مین؛
• عمق مختلف تنظیم مین؛
• انواع مین ها (لنگر، آنتن، با تله، مین های بدون تماس پایین با دستگاه های اضطراری و تعدد)؛
• احتمال انهدام توسط قطعات انفجار مین.

فناوری ترال

روش ترال به دور از کامل و خطرناک بود. کشتی ها در خطر انفجار مین، در امتداد میدان مین قدم زدند و ترال را پشت سر خود کشیدند. از این رو وضعیت استرس زا دائمی افراد از انتظار یک انفجار مرگبار است.

مین بریده شده توسط ترال و مین شناور (اگر در زیر کشتی یا در ترال منفجر نشده باشد) باید از بین برود. وقتی دریا مواج است، یک فشنگ خرابکارانه را روی آن ثابت کنید. تضعیف یک مین قابل اطمینان تر از شلیک آن از توپ کشتی است، زیرا پرتابه اغلب پوسته مین را بدون برخورد به فیوز سوراخ می کند. یک مین نظامی منفجر نشده روی زمین افتاده بود و خطر انحلال جدیدی را نشان می داد.

نتیجه گیری

مین نیروی دریایی که عکس آن فقط از ظاهرش ترس را برمی انگیزد، همچنان سلاحی مهیب، مرگبار و در عین حال ارزان است. دستگاه ها حتی هوشمندتر و قدرتمندتر شده اند. تحولاتی با شارژ هسته ای نصب شده وجود دارد. علاوه بر انواع ذکر شده، یدک کش، میله، پرتاب، خودکششی و دیگر "ماشین های جهنمی" وجود دارد.