درو یک امر ظریف است

2024 نویسنده: Howard Calhoun | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 10:25

تعریف چمن زنی از قرون گذشته به ما رسیده است. به طور کلی دو معنا دارد، اما هر دو از نظر معنایی شبیه یکدیگر هستند. چمن زنی هم زمان برداشت علوفه است و هم محل چمن زنی (علفزار، مزرعه).

بهترین زمان برای چمن زنی اواسط جولای است. گیاهان در حال تقویت هستند، ماتین ها هنوز گرم هستند. وقت آن است که برای گاو یونجه درست کنیم.

چمن تازه سبز روی مزارع یونجه است

در قدیم، چمن زنی برای دهقانان امری خاص و مهم بود. از قبل با دقت آماده شده بود. پیراهن سفید شسته، لباس، روسری. هنگام سحر از خواب برخاستیم، زمانی که علف ها هنوز با شبنم غلیظ پوشیده شده بود و مه روی زمین ها می چرخید. صبح ها چمن نرم تر است و کار آسان تر می شود تا زمانی که خورشید بی رحمانه بتابد.

چند مرد یکی پس از دیگری برخاستند و با داس های خود به صورت موزون راه می رفتند. همه سعی می‌کردند یک چنگال بزرگ‌تر را حفظ کنند تا نوار پهن‌تر شود. آنها نوعی رقابت داشتند. زنان علف را چنگک می زدند تا سریعتر خشک شود. تا غروب یا قبل از بارندگی، چمن‌ها جمع شده و انباشته می‌شد. روز بعد، موبر شکسته شد و یونجه دوباره پراکنده شد تا خشک شود.

اگر میدان دور بوددر خانه ماندند تا شب را بگذرانند تا در راه رفتن و برگشت وقت تلف نکنند. آنها در سایه درختان کلبه می ساختند، اما آنجا نمی خوابیدند، بلکه وسایل نگهداری می کردند. همه با هم ناهار خوردند. غذا مطمئناً دلچسب بود، زیرا این کار از نظر فیزیکی بسیار سخت است.

چمن زنی نه تنها کار، بلکه یک تعطیلات و سرگرمی بود. در حین کار، دختران و پسران جوان آهنگ می خواندند و در مقابل یکدیگر خودنمایی می کردند. و در غروب، در حالی که والدین در حال استراحت بودند: آنها توت ها را چیدند، در رودخانه شنا کردند، رقص های گرد رقصیدند.

بزرگسالان گاهی به خانه می رفتند - افراد مسن و بچه های کوچک در روستا می ماندند. جوانان حتی یکشنبه ها هم چمن زنی را ترک نکردند.

درو زنی امروزه

این روزها یونجه نیز بریده می شود. اما در حال حاضر، چمن زنی یک کار مشترک و یک تعطیلات نیست، بلکه صرفاً یک کار ضروری است که به وسیله یک ماشین اصلاح بنزین یا چمن زنی انجام می شود. و فقط تعداد کمی می دانند که چگونه با داس دستی چمن زنی کنند، و حتی بیشتر از آن، آن را به درستی پس بگیرند و تیز کنند.

سال ها و قرن ها می گذرد، سنت ها و آیین های قدیمی ناپدید می شوند، سنت های جدید ظاهر می شوند. اما گاهی حیف می شود که همراه با اجدادمان، آن رابطه مستقیم با زندگی معمولی که روح را گرم می کرد، از بین رفته است.